Ik kijk inzake “neiging tot medelijden enz…” al een tijdje in het eigen hart.
Als ik konijnebil eet…. is het niet aangenaam aan die slacht te denken…laat staan erover te babbelen aan tafel.
Voor onze teergevoeligheid (niet te verwarren met “normaal of beschaafd”) houden wij slacht en freet steeds nauwkeuriger gescheiden.
Alzo deert het ons, bij andere slachterijen , inderdaad minder dat een Drone (bestuurd door een nobody vanuit de USA, terwijl hij lurkt aan zijn koffie) een 10-tal inboorlingen “ergens” om zeep helpt.
…Maar in een bloedend hart bijten !!!!!
Dood is dood zou ik zeggen bij een oeroude hobby van de soort….
Ludo Kenis
Antwoord:
Wijlen mijn vader kweekte ooit konijnen en slachtte die dan zelf. Waarna moeder die in een pot stoofde en we dat gezamenlijk met veel smaak op aten.
Een mens is uiteindelijk ook maar een dier. Wie levende wezens wil sparen sterft van honger want ook gras leeft.
Maar wees gerust: mensenhart komt hier niet op het menu. Misschien wel bij bepaalde supporters van die psychopaten. Bij Pax Christi viert men kortelings 40 jaar en Rudi Vranckx is eregast.
Willy Van Damme