Menig maoist in 1970 was voordien minstens hevig kristen of ex-seminarist.
Hun missioneringsijver werd ingelepeld door pastoors. Keuze voor martelaarschap (cft Damiaan) hoorde er niet meer bij. Een enorm neukverlangen kenmerkte Ludo Martens en de elite van de toenmalige secte. Ook Sartre plaste rijkelijk naast zijn potje de Beauvoir.
Idealisme en sex ( eventueel in het hiernamaals) zitten schijnbaar dicht bijeen in het brein. Het eerste is inderdaad moeilijk uit te houden zonder psychiatrie, het tweede “heelt” bij niet-inhouden… met achterlating van vele verstotene medestandsters..
Ludo Kenis
Antwoord:
Het ontstaan en groei van het maoïsme had naar mijn smaak inderdaad veel te maken met de katholieke wortels van het Vlaamse platteland.
Zo was Arbeidersmacht/Amada/MLB vooral sterk aan de Katholieke Leuvense Universiteit. De trotskistische Ral was daar dan weer uiterst zwak. Aan de vrijzinnige universiteit in Brussel (VUB) was het dan opvallend juist omgekeerd.
In Gent aan de rijksuniversiteit was de situatie dat ze ongeveer even sterk waren.
Ook was het geen toeval dat de meeste jeugdbewegingen zoals scouts, Chiro en KLJ soms massaal overliepen naar Amada. Neem bijvoorbeeld het toen nog erg landelijke Klein-Brabant waar Amada floreerde.
In wezen was er een grote gelijkenis tussen het maoïsme en het katholieke geloof. Mao Zedong was voor hun een Messias in wie men moest geloven, aanbidden als het ware. Men wou goed doen, bij fouten berouw tonen, de wereld verbeteren. Tot dan de ontnuchtering kwam. Het bekeren van de arbeidersklasse en aanverwanten tot het betere geloof bleek een onmogelijke zaak.
In wezen had ik een beetje sympathie met hen in die zin dat ze het praktisch allemaal goed meenden. Alleen ze dwaalden. Je kan de wereld niet bekeren. Dat ontkennen is trouwens hegeliaans.
Toen ze echter hondstrouw de fratsen van Mao maar bleven steunen evenals smeerlappen als Jonas Savimbi (Angola) en Pol Pot (Cambodja), dan was het plezier er voor mij wel af. Ze hebben mij dan ook wel eens op mijn weg gevonden. Ooit nog eens aangevallen geweest door zo’n fanaticus.
Willy Van Damme