Het probleem van Rik Coolsaet is dat hij wat teveel op TV komt. Dat heeft op mensen een effect dat ze als gezogen worden in een tunnelvisie, een beetje vergelijkbaar met wat je overkomt als je in een draaikolk in het water terecht komt. Blijkbaar is niemand daar tegen opgewassen. We mogen blij zijn dat de TV ons gerust laat, anders overkwam het ons misschien ook.
Edith Legrand
Antwoord:
ik ken Rik Coolsaet al sinds ongeveer 1973 en organiseerde met hem in die periode vele acties waaronder die tegen de aankoop van de F 16′s in 1974-’75. Sindsdien is de man in het beroepsleven omhoog geklommen en professor en hoofd van zijn afdeling op de UGent geworden.
Hij zat op een serie sociaaldemocratische kabinetten als op Defensie bij Guy Coëme. Hij is ook hoofd van het erg officiële Koninklijk Instituut voor Internationale Betrekkingen. Veel naam maar zo leeg als maar kan zijn.
Ik sprak recent met iemand uit mijn vriendenkring die hem professioneel ook kende en hij gaf mij deels gelijk. “Hij heeft teveel op de kabinetten gezeten om op zijn terrein nog serieus werk te leveren”, was diens en mijn conclusie.
Het doet erg veel pijn vrienden van weleer met de oorlogstrom te zien roffelen. Hetzelfde voor Rudi Vranckx die hier ooit voor een diner met vrienden te gast was. Ik heb in het leveren van kritiek op hen helemaal geen plezier, verre van. Maar voor mij is er zoiets als de morele plicht om de waarheid te schrijven, hoe pijnlijk ooit.
Toen ik de zaak Superclub deed heb ik op zeker ogenblik een ver familielid en jarenlange vriend aangepakt. Na een meer dan een uur durend gesprek verwittigde ik hem voor zijn fouten en mogelijks crimineel gedrag.
Hij schudde alles van zich af, waarna ik na nog een week wachten de feiten gaf. Er is geen weg terug, de waarheid telt, de feiten. Wie die verzwijgt is de stiel van journalist niet waard.
Hij kan dan beter glazen gaan spoelen in café de Reisduif.
Willy Van Damme