Willy, een grandioze analyse van de Syrie oorlog op Mediawerkgroep Syrie (overgenomen van Voltairenet), Voor wie het nog niet gelezen heeft en het wil lezen, hieronder de analyse
Een strijd om de waarheid
by Mediawerkgroep Syrië
Dit is een vertaling van een artikel door Thierry Meyssan dat verscheen in Voltairenet.org van 21 november 2013 en geeft zijn persoonlijke opinie weer.
VOLTAIRENET – 21 november 2013 – Wat gebeurde er in Syrië in de afgelopen drie jaar?
Volgens berichtgeving van de NAVO en de Golf Cooperation Coucil (GCC) vergiet het ‘regime’ bloed en wordt een ‘democratische revolutie’ door het ‘regime’ onderdrukt. Deze versie van de werkelijkheid ligt echter niet in lijn met de huidige steun van de bevolking aan de regering, die volgens bronnen 60 to 90 % van de bevolking bedraagt. De waarheid ligt anders: de NAVO en de GCC hebben wederom een ‘war of succession’ (opvolgingsoorlog) en een vierde generatie ‘Nicaragua-oorlog’ verloren. Het zijn zij, en zij alleen die de dood van 120.000 Syriërs georganiseerd en gefinancierd hebben.
Eén van de uitdagingen van de Genève-conferentie is het schrijven van de geschiedenis van Syrië. De NAVO-bondgenoten en de Golfstaten proberen hun versie van de gebeurtenissen door te drukken wat hen vervolgens een aanzienlijk voordeel zal opleveren aan de onderhandelingstafel. Daarom zijn zo’n groot aantal artikelen en samenvattingen te vinden over dit onderwerp in de westerse pers en de media in de Golfstaten.
Het Westen en de GCC beweren dat de ‘Syrische opstand’ gezien kan worden in lijn met de Arabische Lente. Volgens deze visie heeft het ‘Bashar-regime’ de democratische aspiraties van het volk bloedig onderdrukt.
De realiteit ziet er aanzienlijk anders uit: de Verenigde Staten planden de vernietiging van Syrië tijdens een vergadering op 15 september 2001 te Camp David. Gestart werd met het aannemen van de Syria Accountability Act op 12 december 2003. Er werd eerst geprobeerd Syrië in een oorlog te betrekken door het bewerkstelligen van de aanname van resolutie 1559 door de Veiligheidsraad. Daarna werd president al-Assad de schuld in de schoenen geschoven van de dodelijke aanslag op de voormalige Libanese president Rafik Hariri. Toen dit scenario mislukte, werd de oorlog uitbesteed aan Engeland en Frankrijk die zichzelf voorbereiden met het Verdrag van Lancester op 2 november 2010. Het uiteindelijke startsignaal werd gegeven door de Verenigde Staten vanuit Cairo begin februari 2011.
Februari 2011-juli 2012: de vierde generatieoorlog
Vanaf dit tijdstip, gedurende 15 maanden startten de NAVO en de GCC een vierde generatie oorlog welke volledig gebaseerd was op hun dominantie over de massamedia. Zij overtuigden de wereld – inclusief de Syriërs – dat het gehele land verscheurd was terwijl bij de meest belangrijkste samenkomsten niet meer dan 5.000 mensen aanwezig waren. Door de inzet van sluipschutters en commandotroepen werd vervolgens een bloedig ingrijpen geënceneerd. In maart-april 2012, na de val van het Islamitisch Emiraat van Baba Amr, beloofde de toenmalige Franse president Nicolas Sarkozy het terugtrekken van de Franse militaire bijdrage. Onderwijl twijfelde het Syrische volk aan de berichtgeving van Al Jazeera. De Verenigde Staten accepteerden hun verlies tijden de conferentie van Genève.
Gedurende deze periode waren de strijders zowel Syrische takfiristen (waarvan er 3.000 in Baba Amr in de centrale stad Homs gevangen genomen waren) als buitenlandse huurlingen zoals de Libische al-Qaidaleden onder leiding van Adelhakim Belhaj. Samen vormden zij het Vrije Syrische Leger aangevuld met Britse en Franse troepen en logistieke steun van Turkije.
Juli 2012-augustus 2013: oorlog op Nicaraguaanse wijze
De verkiezing van François Hollande als Franse president en de verkiezing van Laurent Fabius als ‘zionistische’ minister van Buitenlandse Zaken heeft de oorlog weer doen oplaaien. Met de steun van CIA- Generaal David Patreaus en met behulp van de expertise van ambassadeur Robert S. Ford (voormalig assistent van John Negroponte) kondigde Frankijk een nieuwe oorlog aan. Deze keer werd het een oorlog zoals de oorlog in Nicaragua met het bijeenkomen van de ‘Friends of Syria’ (Vrienden van Syrië) in Parijs op 6 juli 2012. Twee weken later werd het leger een zware slag toegebracht door de dodelijke aanslag op leden van de Nationale Veiligheidsraad. Onmiddellijk begonnen 40.000 buitenlandse jihadisten, ondersteund door een paar duizend Syriërs onder leiding van Franse en Britse troepen aan de aanval om de hoofdstad Damascus in te nemen. Dit was het moment van de waarheid. De Syriërs, die zich tot op dat moment erg passief opstelden, hielpen hun leger de hoofdstad te verdedigen en de indringers terug te drijven. Wat volgde was een jaar van wrede en bloedige strijd die meer dan 100.000 martelaren het leven koste.
Gedurende deze periode hielden de Verenigde Staten zich op de achtergrond terwijl hun bondgenoten het werk ter plekke voor hun rekening namen. Hoogstens probeerden zij Qatar en Saudi-Arabië te bewegen tot het zoveel als mogelijk inzetten van jihadisten en het promoten van de inzet van huursoldaten. In Tunesië en Afghanistan werden wervingscentra geopend. Vanaf Libië en Jemen werden luchtbruggen georganiseerd voor tienduizenden jihadisten die in Syrië hun dood vonden. Zoals ook in Nicaragua vonden zij Syriërs die hen ondersteunden maar uiteindelijk werden zij vooral ingezet om de ‘bevrijdde gebieden te beheren’ en niet voor een directe confrontatie met het Syrische leger.
Vanaf augustus 2013 tot aan vandaag: Het falen van de NAVO
Gezien hun mislukte plan probeerden de NAVO en de GCC de Russische en Chinese veto’s te negeren. Door het organiseren van een misdaad waar een zware symbolische waarde aan kon worden toegekend, konden zij een internationale inmenging in de oorlog ter bescherming van de Syrische burgers rechtvaardigen zoals dit ook gebeurde in Libië.
De chemische aanval op Ghouta op 21 augustus 2013 was georganiseerd door de NAVO. De wapens waren getransporteerd vanuit Turkse legerbarakken naar Damascus en de media werd zoals gebruikelijk in deze zaak gemobiliseerd om deze gebeurtenis zoveel als mogelijk uit te vergroten. Door de onverwachte opstelling van de Russische vloot aan de Syrische mediterraanse kustlijn zou het Pentagon echter gedwongen zijn om Syrië aan te vallen vanaf de Rode zee, gebruikmakend van het luchtruim van Jordanië en Saudi-Arabië. Hiermee zouden de Verenigde Staten hun bondgenoten in een directe oorlog betrekken. Washington zag af van dit regionale conflict waarbij meerdere landen betrokken zouden zijn. Vanaf dat moment koos Washington de diplomatieke route om zich voor te bereiden op de tweede conferentie in Genève.
Genève-II
De tweede conferentie in Genève zal waarschijnlijk eind januari 2014 van start gaan en zal een einde maken aan drie jaren van oorlog. Afhankelijk welke versie van de waarheid wij willen herinneren zal Syrië een burgeroorlog hebben doorgemaakt of glorierijk een aanval van buitenlandse agressie hebben afgeslagen.
Bron: Voltairenet.
Gerrit:
Antwoord:
Bedankt voor die boeiende info. Een belangrijke opmerking. Voor zover ik dat kan inschatten is de NAVO nooit direct betrokken geweest bij de oorlog tegen Syrië. De reden is simpelweg dat er intern veel te veel weerstand was om gezamenlijk op te treden.
Het is in essentie een actie van de VS, Israël, Saoedi Arabië, Qatar, Turkije, Frankrijk en het Verenigd Koninkrijk.
Verder lijkt mij de uitdrukking Britse en Franse troepen wat overdreven. Er zijn praktisch zeker wel Franse en Britse instructeurs, mensen van veiligheidsdiensten en logistieke helpers aanwezig maar meer niet.
Ik publiceerde hier ooit een foto van die Pierre Piccinin van een betoging in Daraa, genomen vanuit een toren. Het Franse persbureau AFP had het toen over 500.000 betogers, het waren er vermoedelijk een goeie 10 à 20.000. Dus meer dan die 5.000. In het algemeen krijg ik de indruk dat hij de lokale inbreng onderschat.
Verder is men nu alles aan het voorbereiden zodat de VS niet teveel gezichtsverlies zal leiden. De conferentie start op 22 januari.
Willy Van Damme