Precies Willy. Ik kan het niet anders dan met je eens zijn.
Tony Cartalucci van Land Destroyer legt zelfs een vergelijking met Rafid Ahmed Alwan al-Janabi, codenaam “Curveball”, die Iraakse burgers voor 30 zilverlingen aan de Amerikanen verkocht.
http://landdestroyer.blogspot.nl/2014/01/us-feigns-horror-over-cooked-up-report.html
Wij kunnen deze lijn verder doortrekken naar de dochter van de Koeweitse ambassadeur in de VS, die voor het Congres vertelde hoe Iraakse soldaten baby’s uit couveuses haalden en hen op de vloer achterliet om te sterven.
Zijn wij in het Westen echt zulke “watjes” geworden dat wij deze leugens keer op keer slikken?
Daarnaast constateer ik een overweldigende steun onder het Syrische volk aan Bashar al-Assad. Een logisch denkend mens zou dan toch denken dat zowel de burgers als wel het leger zich tegen Assad zou keren. De steun aan Assad onder de bevolking groeit alleen maar en over overlopende militairen hoor je helemaal niets meer. Buiten een enkeling met de codenaam “Caesar”, waarvan na de val van Assad de naam wordt vrijgegeven.
Ik heb al verschillende interviews van Bashar al-Assad gezien en gelezen, waarbij ik de nodige reservering in acht neem, maar hij komt bij mij toch echt als een oprecht persoon over en slim bovendien.
Joop de Jong
Antwoord:
Curveball is inderdaad een goede en gisteren trouwens ook elders gebruikte vergelijking. Curveball, wiens echte naam Rafid Ahmed Alwan al-Janabi was, was een Iraakse economische vluchteling die op zoek naar een beter leven eerst in Duitsland en nadien de VS arriveerde. De man bakte onder meer hamburgers in een Burger King en was er wegens zijn fantasierijke verhalen het mikpunt van de spot van de collega’s.
Maar geen zorg de VS, met onder meer Colin Powell, minister van Buitenlandse Zaken van de VS ten tijde van de invasie van Irak, en de verzamelde klassieke westerse media vonden de man en zijn zo te doorprikken verhalen nog geloofwaardig.
Een journalist als Bart Sturtewagen, nu hoofdredacteur bij De Standaard, nam de verhalen over de massavernietigingswapens van Saddam Hoessein toen heel serieus. In een mailcorrespondentie wuifde hij mijn toen geuite twijfels geheel weg. Het typeert.
En nu met Syrië met die jihadistenverhalen zoals de slachtpartij in het stadje Hoela, de aanval met sarin en deze week die gruwelfoto’s neemt hij met zijn krant opnieuw alles zonder enige kritische beschouwing zo over. De voor een journalist essentiële terughoudendheid en kritische zin kent die man en zijn krant niet.
Voor zover ik gisteren kon zien was zijn krant samen met De Morgen zowat de enigen in de zich serieus noemende klassieke media die dat verhaal over die gruwelfoto’s zonder aarzelen voor waar aannamen. Ik noem dat totale incompetentie en voldoende voor een C4, ontslag, in journalistenland. Maar hier in dit milieu gelden natuurlijk niet zoiets als competentie.
Volgens dat verhaal zou de man dus verplicht geweest zijn om als lid van de militaire politie foto’s van martelslachtoffers te maken. In totaal 55.000!!! Deze dienden dan als bewijs dat ze wel degelijk dood waren en dan gestorven aan o.m. een hartaanval. Ze werden daarom als bewijs van overlijden zo ook aan de familie bezorgd. Wie dat verhaal gelooft is ZOT.
Ik zie het al gebeuren hoe een Syrische politieman bij familie zus of zo komt zeggen dat zoonlief in de gevangenis is gestorven aan een hartaanval en als bewijs hiervoor dan zo’n een stelletje door Caesar genomen foto’s afgeeft. Goed voor Monty Python of Rowan Atkins, dat wel.
En dat een drietal vroegere aanklagers van die internationale strafhoven hun naam voor dit rapport lieten gebruiken zegt heel veel over die personen en de instellingen waarvoor ze werkten. Een ervan was aanklager tegen Milosevic, de Joegoslavische president die in nog steeds onopgehelderde omstandigheden in de gevangenis stierf.
Ze kennen dus iets van het verblijven in gevangenschap. Ik vermoed dat Qatar erg gul zal geweest zijn met de onkostenvergoedingen voor de heren. En daar gaat het hem bij velen om: kassa kassa.
Blijkbaar hebben ze ook alleen maar met de man gesproken en met diegene die beweerde een familielid te zijn. Fantastisch onderzoekswerk dus. Maar heel vermoedelijk wel een goed betaalde job. Men kan maar best de namen van die personen die dit rapport hielpen samenstellen onthouden. Er hangt rond hun naam een ondragelijke stank.
Willy Van Damme