Alle respect voor de persoonlijke offers die gebracht zijn door onze bevrijders in die laatste dagen van 2de Wereld Oorlog, tijdens en na de landing in Normandië. Ondanks de Amerikaanse propaganda hierrond die zich in voorbije decennia diep in onze geesten heeft genesteld moet er
ook aan herinnerd worden dat het Rusland was dat Nazi Duitsland heeft verslagen, niet de USA.
Aan het Duitse oostfront vielen miljoenen Russische slachtoffers, vergeleken met de ca. 300 duizend die bij de bevrijding aan het westerse front sneuvelden. Een grimmige vergelijking, maar feiten zijn feiten.
En wat te denken over de ‘bevrijding’ van Frankrijk, waar de Vichy-regering de Franse Republiek bijna zonder slag of stoot aan Hitler cadeau had gedaan? Men moet zich in deze context toch afvragen waarom Hitler bij Duinkerke zijn lugubere werk niet heeft afgemaakt.
En wat raar toch dat de USA een officiële vertegenwoordiging had bij deze Vichy-Nazi-regering. Business as usual? Zeker weten. Wat het nazisme voor de Franse industriële-bank-elite zo aantrekkelijk maakte was de ‘lucratieve efficientie van het fascisme’. Na het keerpunt van het Duitse debacle bij Stalingrad keerden ook de Vichy-sponsoren hun kar. Het opportunisme gebood dat men zich nu ging richten naar Washington en niet langer naar Berlijn. Dat had men in Washington heel goed gesnapt. Vichy was een uitstekend instrument voor de USA om de ‘colanisatie’ van Frankrijk door te drukken. Daarbij kwam nog dat diezelfde fascistische opportunisten het water in de mond kregen bij de beloofde Marshall-miljarden. Het was zaak dit Amerikaanse Torojaanse Paard zo snel mogelijk binnen te halen. En overigens bestonden er historische banden tussen de bancaire elites in Parijs, Londen en New York. Sinds de Franse Revolutie hadden de Rothschilds hun stempel gedrukt op de Franse politiek. In Amerika waren het de Rothschild-filialen van Rockefeller en JP Morgan die de dienst uitmaakten. De impact van Morgan op de ‘vrede’ van Versailles van 1919 kan niet overschat worden. Wat in 1919 was begonnen kon in 1945 voltooid worden: de annexatie van West-Europa door de USA en het opleggen van de Pax Americana. Het Huis Morgan was alweer van de partij. Geen wonder dus dat men na de bevrijding dezelfde Vichy-figuren in de Franse regering terugvond, op aangeven van Washington natuurlijk. Een slag in het gezicht van de echte leden van de résistance, die plots de collabo ‘s ongestoord vele sleutelposities zagen bezetten. Zelfs de latere president Mitterand was één van de ‘cagoulards’, de vechtjassen die het vuile werk opknapten voor Pétain en zijn Vichy-bende. Ook in Italië werden bezetten zwarthemden opnieuw hoge posities en de zogenaamde de-nazificatie van Duitsland was in realiteit een farce. De Gaulle had de pest aan de Amerikaanse arrogantie en bood als enige wat weerwerk. Dat kostte hem meermaals bijna het leven.
Na de geslaagde colanisatie van Frankrijk moet men vandaag niet verbaasd zijn over het recente optreden van de USA tegen PNB Parisbas. Dat de USA hierbij de Franse wetgeving negeert is een understatement. De ‘Franse’ wetgever is knocked-out, de EU heeft nu de touwtjes in handen. De Franse (en onze) soevereiniteit is ‘gone with the wind’. En de EU is nu, zoals eerder gezegd, een protectoraat van de USA. In deze context kan het recente succes van UKIP gezien worden als een teken dat de stille uitverkoop van de Europese soevereiniteit aan de meestbiedende nu eindelijk enige serieuze tegenwind krijgt.
Walter Baeyens
Antwoord:
Je kan de VS een bevrijder noemen maar het is in wezen ook een bezettingsmacht. Ze werkt wel totaal anders dan het Duitsland van Hitler of het oude klassieke koloniale Europese systeem natuurlijk.
Neen, er zijn geen bezettingstroepen en men pakt er geen verzetsstrijders of politieke tegenstrevers op. Politieke tegenstanders worden anders aangepakt. En minstens even efficiënt.
De VS werkt voor het verspreiden van haar imperiale macht anders dan volgens het klassieke stramien en behoudens het geval van de Filippijnen zal het alleen maar voor korte tijd andere landen bezetten.
Om haar wil toch op te leggen gebruikt men gewoon andere middelen zoals omkoping en afpersing. Lukt dat niet dan kan men nog altijd geweld gebruiken, liefst door lokale potentaten of ander tuig zoals met al die generaals en kolonels genre Pinochet of met jihadisten en fascisten zoals nu in Oekraïne.
Verder is er in de periode 1914 tot 1920 in de VS een enorme interne discussie geweest rond haar rol in de wereld. President Woodrow Wilson wou toen al de baas over de wereld spelen, maar anderen in de VS vonden de tijd daarvoor nog niet rijp genoeg omdat de VS in hun ogen nog onvoldoende sterk was en de Europese staten nog te krachtig.
Dankzij Hitler en WOII veranderde dat. Maar reeds voor 1914 zag de VS zich als een exceptionele staat die heer en meester moest spelen, niet alleen door de uitroeiing van de indianen in wat zij unilateraal als haar grondgebied claimde maar ook door het uitschakelen van de Franse, Spaanse en Britse invloed op het Amerikaanse continent, de Monroe- doctrine.