Het is toch als een gewone sterveling niet meer te vatten wat er gebeurd in het midden-oosten, dit kan toch niet goed aflopen…
Iran kan toch bijna niet blijven toe kijken hoe Syrië langzaam maar zeker wordt aangevallen door Amerika. Volgens mij is Iran zelfs al militair actief in Syrië.
Daarbij komt ook nog, iets wat ik nooit geweten heb, dat Iran maar ook Syrië over extreem gevaarlijke Russiche antischip raketten beschikken. Waarvanik heb begrepen dat de Amerkaanse marine zich niet goed tegen kan verdedigen. Misschien zijn de Amerikanen daarom wel zo boos op Rusland…
Hier meld Haaretz de levering: http://www.haaretz.com/news/middle-east/report-russia-delivers-supersonic-cruise-missiles-to-syria-1.399048
En hier een, niet gecontreerde, link over de bedrijging: http://www.informationclearinghouse.info/article18687.htm
Ik zie steeds meer de contouren van een uit de hand lopen conflit waarbij uiteindelijk iedereen vecht met iedereen waarbij de Amerikane en de Ruusen ook nog een keer kernwapens hebben.
En recept voor de 3e werld oorlog als we niet oppassen.
Hier nog een intressante analyse hoe Iran zich kan verdedigen tegen een aanval.
Simon Ts
Antwoord:
De informatie die u via deze twee linken doorgaf zijn wat gedateerd. Ze zijn immers nieuws uit 2010 en eind 2011. Sindsdien is er ontzettend veel water gevloeid door de Shat al Arab.
Vooreerst heeft Rusland, op vraag van de VS en Israël, bepaalde wapensystemen voor luchtafweer niet geleverd aan Syrië. Wat ongetwijfeld zorgde voor intern veel woede in Damascus en vermoedelijk ook bij haar bondgenoten. Wel blijft Rusland als een rots staan achter Syrië.
Maar deze weigering is bijna zeker het gevolg van een soort van koehandel tussen Washington en Moskou om het conflict onder controle te houden. Op zich een goede zaak natuurlijk. Er is hier dankzij Obama al genoeg destructie.
Wat betreft de militaire aanwezigheid van Iran bestaan er al pakken krantenverhalen en een serie analyses, de ene al serieuzer dan de andere. Met uiteraard vliegtuigladingen vol propaganda. Zeker is dat er militaire adviseurs zijn. Hoeveel weten alleen de regeringen in Teheran en Damascus. Legereenheden zijn er echter zeker niet.
Verder zijn er een beperkte groep Iraanse militairen die het graf van Zaynab bint Ali, de dochter of Ali en Fatima, en kleindochter van de profeet Mohammed, vlakbij Damascus helpen bewaken. Hoeveel juist is mij niet gekend.
Het is de enige kleindochter van de Mohammed en het is een mausoleum die salafisten graag kort en klein zouden willen slaan. Maar voor vele moslims, vooral zogenaamde sjiieten, is dit een zeer belangrijk heiligdom.
En daarom dat speciale eenheden (vermoedelijk op vrijwillige basis) vanuit Irak, Iran en Libanon (Hezbollah) dit bewaken en ook op zeker ogenblik tegen aanvallen van die salafisten moesten verdedigen.
Die aanvallen werden afgeslagen en het gebied lijkt nu terug veilig. Het is zowat het belangrijkste bedevaartoord in Syrië en het heeft voor het land dus ook grote commerciële waarde.
Belangrijk in de Iraans-Syrische relatie is de financiële steun en de levering van allerlei materiaal waaronder olie, voedsel en wapens. Hoe groot die hulp is is eveneens niet in te schatten en is wegens de oorlogstoestand geheim. Wat wil je.
Hier echter valt iets op. Toen het Syrisch leger in 2012 een probleem had met de bevoorrading werd er vanuit Teheran een luchtbrug opgestart. Die ging uiteraard over Irak en onmiddellijk toog de VS naar Bagdad met de eis die vluchten te verbieden.
De VS ving echter bot en we zien dat de Amerikanen al snel zwegen over de zaak en die nu dus tolereren. Gezien de nieuwe toestand ontstaan door de opmars van ISIS in de nazomer van dit jaar zou men verwacht hebben dat de VS nieuwe druk zouden uitoefenen.
Neen, er gebeurt niets. En ook de media zwijgen hierover. Wat een uitstekende graadmeter is voor de Amerikaanse buitenlandse politiek. Het is een voorbeeld van de gewijzigde Amerikaanse houding tegenover de regering in Damascus.
Zeer belangrijk is ook het verdrag van militaire bijstand tussen de twee landen, een soort van militaire alliantie in geval van nood zoals een aanval van Turkije op Syrië. Het is een goed afschrikkingswapen tegen de avonturiers en oorlogsstokers in Ankara, Israël, de VS, Frankrijk en op het Arabisch schiereiland.
In die zin voert Teheran ook haar eigen diplomatie en heeft ze bijvoorbeeld regelmatig geheime besprekingen met de regering van Recep Tayyip Erdogan. Over de inhoud hiervan is het uiteraard raden, maar vast staat dat Teheran Damascus niet gaat verraden.
Daar kan men in Damascus zeker zijn. De regering der Ayatollahs kan men terecht veel verwijten, maar dit soort politiek zullen zij hier in dit geval niet doen.
Teheran weet immers maar al te goed dat het echte doelwit van deze oorlog niet Damascus maar Beiroet (met Hezbollah) en Teheran is.
Met nadien ook Rusland, Indië en China. Waarom dan zou Teheran voor wat zilverlingen en nooit gehouden beloftes Damascus laten vallen. Die Ayatollahs zijn geen oenen hoor.
Wat betreft de militaire kansen van Iran. In een regelrechte oorlog met de VS maakt het geen schijn van kans. Wel is het zeker dat het enorme schade aan de wereldeconomie kan aanrichten.
De man vergeet hier immers nog het voornaamste. Met een simpele druk op de knop kan het praktisch alle olie- en gasbronnen, installaties, pijpleidingen en raffinaderijen bij de Arabische Golfstaten vernielen.
Een vaarroute kan men nog deels openhouden. Het vernielen van die installaties is niet op een week te verhelpen. Het is misschien wel de voornaamste reden waarom de VS onder het duo George W. Bush en Dick Cheney toch niet besloot om Iran aan te vallen.
Hun voornaamste doelwit. Hetzelfde voor Israël dat dit al ettelijke maal van zin was.
Verder was dit stuk qua analyse niet echt goed te noemen. De Iraakse Koerden in 2010 als bondgenoten van Iran afschilderen is spotten met het dossier.
De Iraakse Koerden zijn trouwens geen eenheid maar zoals steeds in twee clans verdeeld. En zoals bij biljarten speel je die zo uit elkaar.
Willy Van Damme