Zoals altijd, het nu volgende ook voor wat het waard is:
Evalueren en inschatten van de (onderliggende factoren in zaken van) politiek, en dan natuurlijk alleen in landen die zichzelf als democratisch (willen) bestempelen — mijn prudente benadering kan onmogelijk over het hoofd worden gezien — verschilt nauwelijks van graaien in een grabbelton naar waardevol spul; met een grote kans bedrogen uit te komen. Hoe dit ook zij, de factor ‘democratie’ garandeert dat, in het uiterste geval, deze allesoverheersende eis tot bezinnend resultaat zal voeren: de stem des volks, ook te formuleren met ‘wij, het volk’, ‘we, the people’, ‘nous sommes le peuple’, ‘wir sind das Volk’, enzovoort, al is de grens hiermee wel zo ongeveer bereikt. Ik twijfel bij de bevolking van … Israel. A’m of A’am is volk, in het Hebreeuws, maar de toevoeging ‘wij’ is anders dan bij ons; evenals in het Arabisch en het Aramees wordt het bezittelijk naamwoord áchter het subject c.q. object geplaatst, en ik slaagde er niet in de term ‘wij, het volk’ in een semitische constructie boven water te krijgen. [ Semitisme is verbonden met de taal van de gebruikers ervan, in de gebieden waar zij verbleven; het heeft geen genetische of etymologische context. Anti-semitisme is dan ook een onbruikbare term, ofschoon de term anti-judaïsme evemin een schoonheidsprijs verdient. Anti-zionisme daarentegen, gericht tegen de politiek van zionisten andermans grondgebied in te pikken, is wel degelijk toepasbaar, maar al evenmin verbonden met schoonheid… ]
Ik moet even terugschakelen, want ik raakte enigszins de weg kwijt. Waar was ik ook al weer? Oh ja, de politiek en het vage beeld dat politici vaak oproepen als ze voor hun handelen een minder voor de hand liggende verklaring kunnen ophoesten. Zoals in samenhang met het Israel-Palestina conflict. Men kan erover twisten of het tranen van het lachen zijn, of tranen van zorg/verdriet/pijn, bij de capriolen die politici weten op te wekken, naar aanleiding van de doorgaans volstrekt abjecte dan wel doorzichtige verbale tournures die deze woordkunstenaars over het voetlicht weten te brengen, alles in het kader van het sparen van de kool, de geit, en … ??? Ja, vraagtekens, want doorgaans gaat het om het sparen van de kool en de geit. Maar ter zake van het I-P-conflict spelen meerdere gegadigden c.q. belanghebbenden een rol. Of het Westen en Joods Israel nu de kool of de geit zijn, is van ondergeschikt belang, dan wel lood om oud ijzer. De vraag is namelijk hoe nu de benaming luidt voor de Palestijnen en hun aanhang? Staan zij wellicht voor de (boze) wolf? Het is rond die hete brij dat de politici zich in tal van bochten wringen, en met de verkiezingen in Israel van vandaag, zal wel weer een nieuw hoofdstuk zijn aangebroken, ook na die mallotige vertoning bij de speech van Benjamin Netanyahu in de Amerikaanse Senaat, waarbij senatoren en ander volk als puppets on a string op en neer bewogen, om maar fysiek duidelijk te maken hoezeer zij zich in de Bibi-uitspraken konden vinden. Theater en nog eens theater, maar omineus omdat, anders dan bij vorige keren, door mensen met nog wél (een beetje?) gezond verstand afstand werd genomen van die capriolen. En daarmee ben ik (eindelijk) aangekomen bij het punt waar het mij om gaat: wat gaat er gebeuren als voor het gewone volk éindelijk de rapen gaar zijn, en het méér dan genoeg wordt gevonden hoe met de legitieme aanspraken van de Palestijnse niet-joodse gemeenschappen op hun geboortegrond korte metten werd gemaakt, in opdracht van de politieke zionisten. Eerst via de Volkerenbond (1922) en toen dat spaak liep, via de opvolger ervan, de Verenigde Naties, waarvan de Algemene Vergadering op 29 november 1947 resolutie 181-II aannam, een aanbeveling tot het opdelen van Palestina in een Joodse Staat, een Arabische Staat, en een corpus separatum voor Groter Jeruzalem voor de duur van tien jaar. Op mijn vraag met welk recht die zaken plaats vonden, kan ik maar geen sluitend antwoord krijgen, maar wel listige, met veel omhaal van woorden begeleide kromme uitspraken, die met al ‘hun’ nietszeggendheid een veelzeggende betekenis krijgen. Geen sluitend antwoord, omdat alleen met instemming van de authentieke bevolking van die Palestijnse regio — Joods én niet joods — van een democratisch proces sprake zou zijn geweest.
Omdat, ook in Amerika, steeds meer weerstand begint te komen tegen het politiek-zionistische project der Judenstaat, is het volgens mij nog lang geen uitgemaakte zaak dat in de regio Palestina geen regeling voor dit drama kan worden gevonden. En met de stem des volks zal, binnen één generatie, een einde komen aan genoemd politiek-zionistisch project, dat van begin af aan een politieke doodzonde beging: over de ruggen van de authentieke bevolking in de Palestijnse regio heen, een neo-koloniaal project injecteren, terwijl het principe dan wel het systeem van kolonialisme op z’n retour was. Dus niks democratie, maar kortzichtig eigenbelang. Hoe zou dat ooit goed kunnen gaan, of komen? Niet dus…
Egbert Thalens
↧
Reactie op Midden-Oosten–Heroriëntering Amerikaans beleid volop bezig door Egbert Talens, Zutphen
↧