“Le charme discret de la bourgeoisie”. Eerst zie je op Canvas (ik wou de aangekondigde “dialoog” BDW vs. Vermeersch zien) een programma waarin verkrachters (plusminus halve sukkelaars die zelf in ellende zijn opgegroeid) tot “erger dan duivels” worden verklaard (Panorama) en nog geen 30 sec. erna wordt er in Reyers Laat één heilig verklaard (een God deze keer, geen duivel). Met dan nog een vrouw (Indra Dewitte, hoofdredactrice HBVL) die, zonder te beseffen van wat ze zegt, hem kenschetst met de woorden: “Hij wou gedaan krijgen wat hij wou.”
Uiteraard is er het vermoeden van onschuld in de rechtszaak-Stevaert, en vrouwen kunnen misschien al te gemakkelijk een man breken door hem van verkrachting te beschuldigen.
Maar dat soort VRT-programmatie breekt toch de (ook door de VRT in het Journaal gevraagde) sereniteit en het meevoelen dat ik ervoer bij het horen van zijn zelfmoord. Men zou in deze omstandigheden en bij dergelijke triestige affaires beter zwijgen!
Eric Rosseel
Antwoord:
Het schrijven van een in memoriam is steeds een delicate en daarom journalistiek moeilijke zaak. Ik doe het graag om ze mensen in herinnering te brengen die dat om een of andere reden ook verdienen en die elders bij andere geen weerklank krijgen.
Adolf Merckx, de grote man achter het baanbrekend en nationaal ook belangrijk cultureel Dendermondse Celbeton was zo iemand, de Baasroodse historicus Ludo Rebberechts, een zeer aimabel man, was een ander figuur. Ook zo voor dichter Eddy Verhavert die ik onder de aandacht van het publiek bracht was een ander.
Dergelijke verhalen zijn erg belangrijk omdat ze heel waarschijnlijk voor een laatste maal zo een naam en erkenning krijgen. En wie hier met zo’n in memoriam verschijnt staat hier als het ware voor de eeuwigheid. En dat is toch erg belangrijk.
Verder kan ik alleen maar mijn afschuw uitspreken over allerlei figuren zoals die uitbater van die Delhaize in Kortenberg die opriep om alle rooi in het kanaal te doen springen. Met hierbij een oproep om die winkel zolang hij die uitbaat gewoon links te laten liggen. Hij excuseerde zich wel maar pas nadat Delhaize hem in het openbaar de levieten las.
Hetzelfde voor die professor aan de VUB die meende de dame die tegen hem klacht neerlegde te moeten schofferen. Waar haalt die man de lef vandaan? Maar het is voor de lezers hier duidelijk dat de titel van professor niet automatisch gelijk staat met die van degelijk wetenschapper of ethisch persoon.
Mensen en ook media tonen op veel ogenblikken geen enkel respect voor de medemens zelfs in gevallen van zwaar lijden en veel verdriet. Ik ben niet zelden beschaamd en journalist en mens te zijn.
En respect tonen wil niet zeggen dat men bij het schrijven van een overlijdensbericht elke kritische noot moet laten vallen en alleen nog het wierookvat gebruiken. De kunst is beiden te mengen tot een boeiend verhaal.
Willy Van Damme