Ik vermoed dat dat het probleem van de kerk geweest is in het verleden. Vandaag hebben de religies hier zich daar helemaal uit teruggetrokken en de Moslims houden zich zelfs actief bezig om beïnvloedbare jongeren te bewerken om zich niet in te laten met machtsstrijd en oorlog. Maar in het verleden was de kerk een belangrijk medium en daarom een aantrekkingspool voor dat met zichzelf geobsedeerde slag dat nu de mainstream media bevolkt.
Het doet goed te lezen over uw ervaringen met ‘The Economist’. Ik dacht al dat er met mij iets mankeerde, maar niet dus. Mijn ervaringen waren dezelfde.
Edith Legrand:
Antwoord:
Ik herinner mij nog dat het blad rond die kwestie van de bezetting van Irak als een professionele acrobaat zich in alle onmogelijke bochten wrong om die massamoord op de Irakezen en plunder van de Amerikaanse schatkist te verdedigen.
Uiteindelijk was het zowat laatste argument dat ze bovenhaalden dat er dankzij die bezetting een oplossing ging komen van… het Palestijns probleem. Lachwekkend moest het niet zo dramatisch zijn.
Feitelijk zou men de editorialen en andere stukken over die zaak moeten inkaderen en gebruiken als leerstof aan toekomstige journalisten.
Ze zouden dan leren wat voor een smeerlappen, idioten en leugenaars daar aan het roer staan. Maar wie de drie eigenaars van het blad ziet (Rotschild, Cadbury, Agnelli) is natuurlijk helemaal niet verrast. Een verrassing zou zijn dat dit een degelijk journalistiek product zou zijn.
Met andere woorden: Je had een goede reactie.
Willy Van Damme