Frankrijk heeft al jaren geen richting meer. Als men figuren zoals BHL de diplomatie laat verzieken weet men wel hoe laat het is.
Toen ik in Parijs bepaalde “onderhandelingen” tussen het Min. van Buit. Zaken en de Libiërs mee maakte hoorde ik alleen leugens, en toen ik de Libiërs waarschuwde dat ze “verhaaltjes” kregen opgediend konden ze dat echt niet geloven van een land zoals Frankrijk.
Ze werden permanent belogen en bedrogen.
Mercury Traveller
Antwoord:
Ooit had je met Le Monde en nadien Libération en Le Matin kranten die kritisch berichten over het buitenlands beleid. Nu praten ze allen na wat het Élysée en het Quai d’Orsay (president en Buitenlandse Zaken) zeggen. Ze luisteren als brave schoothondjes.
Typerend voor de Franse media zijn drie voorvallen in dit dossier. In april 2013 publiceerde Le Monde een serie artikels over een vermeende gifgasaanval van het Syrische leger. Het was volgens die krant het ultieme bewijs dat dat leger gifgas gebruikte.
Een bewering die dan werd overgenomen door president François Hollande en diens minister van Buitenlandse Zaken Laurent Fabius, een notoir zionist.
Toen de VN-missie van de Zweed Ake Sellstrom al die vermeende gifgasaanvallen in Syrië onderzocht bestede men uiteraard ook aandacht aan dit verhaal van Le Monde. Je kan het lezen in het tweede in december 2013 gepubliceerde rapport van die commissie.
Sellstrom en zijn groep gooiden met een korte opmerking gans dat verhaal wegens een gebrek aan substantie in de vuilbak. Men vond het niet waard om het zelfs te onderzoeken.
De krant bracht dan ook geen verslag van die persconferentie van Ake Sellstrom bij de VN. Een perfect bewijs voor de valsheid van die krant en haar hoofdredactie. Dit heet dan een der ‘beste’ kranten van de wereld te zijn.
Een ander goed voorbeeld is het verschijnen in Frankrijk van twee basiswerken over die problematiek. Je hebt ‘Le chemins de Damas’ van Christian Chesnot en Georges Malbrunot over de Frans-Syrische relaties van de voorbije decennia. Met straffe onthullingen over de manipulaties in Frankrijk.
Buiten het weekblad Le Point besteden de Franse media er amper of geen aandacht aan. En alhoewel Malbrunot door Le Figaro beschreven wordt als hun specialist voor het Midden-Oosten verscheen er zelfs niet eens een verwijzing naar in de krant. Straffe kost.
Hetzelfde overkwam het boek La Face Cachée des Revolutions Arabes’ geschreven onder leiding van Eric Denécé met daarbij o.a. twee Belgische auteurs, Dirk Borgers en Anne-Marie Lizin. Het is het basiswerk over de Arabische Lente maar ook dit werd verzwegen. Behalve in Algerije waar men er wel over schreef.
En dus kan een Sarkozy, Juppe, Fabius en Hollande verder doen met hun criminele en dwaze politiek die alleen maar resulteert in het vernielen van het Midden-Oosten en eventueel op termijn ook van Frankrijk zelf.
Willy Van Damme