Wat een geweldig verslag, met diverse invalshoeken die elk op hun beurt om mijn instemmend commentaar vragen, nee schreeuwen. Het feit dat ik ruim een jaar in Syrië verbleef — werkend als Nederlandse vrijwilliger op een school van de VN, UNWRA-VTC, aan de zuidgrens van Damascus — kan niet vreemd zijn aan mijn belangstelling in deze. De hoofdlijn in dit artikel is onmiskenbaar de positie van de Syrische regering en de door haar gevolgde c.q. gevoerde politiek. Dat de al-Assads, Hafiz en Bashir, er hier bij ons in het westen zo slecht vanaf komen, is een gevolg van politieke verwikkelingen waaraan ook, eigenlijk vooral, belangen van instanties hier bij ons, west-Europa, zich deelgenoot maakten, zij het in de zin van proxy deelnemers. Ik moet dit nader uitleggen, om nog enigszins geloofwaardig over te komen. Sinds 1860 werden, in het tot ontwikkeling komende politiek-zionistische project der Judenstaat, tal van Europese landen meegezogen via de in 1919 georganiseerde conferentie van Versailles. Daaraan voorafgaand zagen het Sykes-Picot verdrag (1916) en de Balfour Declaratie (1917) al het licht, zaken waarmee de politieke zionisten zich indringend hadden bezig gehouden, zoals ook het geval was met WO-I en later het geval zal zijn met WO-II. Na afloop van de laatste, zetten ze de ‘kroon’ op hun werk, met het uitroepen van de staat Israel in 1948, in de regio Palestina, die hierna niet meer tot rust zal komen. [De verdeling van Palestina, via maar niet dóór de VN, zal een tweespalt blijven, zoals de laatste jaren duidelijk is kunnen worden, of duidelijk wordt voor hen die weigeren nog langer met oogkleppen rond te (blijven) lopen. Ik raad geïnteresseerden aan — voor zover nog nodig — via Google de volgende link in te voeren: ACB-PNAC, waarna alle info, die daarmee naar voren komt, een meer dan verhelderend maar allesbehalve fráái beeld oplevert, dat geheel in overeenstemming is met de op- en aanmerkingen die Willy van Damme, direct dan wel indirect, met betrekking tot de gevoerde Syrische politiek in dit verslag heeft gewoven. ]
In eerste instantie laat ik het bij deze reactie; maar het is niet uitgesloten dat ik nogmaals op de proppen kom met iets, dat een ander gebied betreft dat in het verslag van dit bezoek ook ter sprake kwam.
Egbert Talens
Antwoord:
Je kan een conflict als dit goed bestuderen vanachter je computerscherm en in de (luie) zetel. Zeker tegenwoordig met het internet.
Maar toch loont het een bezoek te brengen aan het betrokken gebied om een beter diepgravender zicht te krijgen op het conflict.
Ik herinner mij een bezoek in 1983 aan Vietnam, Cambodja en Thailand die toen in oorlog waren. Toen ik terugkwam schreef ik dat Vietnam die oorlog zou winnen. Ik werd toen op vele plaatsen weggelachen. Wat trouwens ook in het dossier van Syrië op veel plaatsen lang het geval was.
Ik herinner mij een bevriend topbankier van een onze grootbanken toen die ik in 1989 tijdens een lunch nog eens ontmoette. Hij stelde mij toen dat we voorheen qua Azië steeds overeenkwamen. Alleen wat betrof Vietnam deelde hij mijn mening in die periode niet.
Maar hij gaf hij toe zich te hebben vergist en stelde dat wat ik toen schreef correct was. Mijn antwoord was dat er wat hem betrof zeer verzachtende omstandigheden waren want hij had dat land toen niet bezocht en kon dus niet weten wat ik in Vietnam en de regio had ervaren.
Veel is mij na dit bezoek aan Syrië duidelijker geworden en de krijtlijnen van mijn visie lagen al wel klaar maar werden door dit bezoek nog veel klaarder. Ik kreeg ook meer inzicht in die toch wel heel speciale structuur van het land.
Wat betreft het zionistisch project dient dat niet rond de jaren 1890 gesitueerd te worden toen Theodor Herzl met zijn waanzinnig en crimineel plan op de proppen kwam?
Verder kan je altijd hierop verder reageren. Er is over dat bezoek en dat merkwaardig land nog veel meer te zeggen. Het was samen met die reis naar Vietnam mijn meest boeiende speurtocht ooit
Willy Van Damme