Terecht, die steunbetuigende en dus positieve reacties op dit lijvige artikel dat van grote klasse is. Misschien kan het volgende er nog iets aan toe voegen, niet feitelijk maar in beschouwende zin. De opstelling van de Assads komt voort uit hun afkeer van politiek op godsdienstige basis. Zonder (hardhandig) ingrijpen in de politiek-maatschappelijke ontwikkelingen in Syrië, nadat de Moslimbroederschap aan invloed had gewonnen, zou het er voor de multiculturele samenleving in Syrië slecht hebben uitgezien; slecht in de ogen en opvattingen van hen die met een zekere gelatenheid godsdienstige beleving aan zich voorbij wensen te laten gaan. Leven en laten leven, maar aan opdringerige lieden die wél van een godsdienstige basis uitgaan voor het inrichten van de samenleving, op tijd een halt toe roepen. Zijn er, bij de wijze waarop de Assads een halt probeerden toe te roepen aan die Moslimbroederschap, geen vraagtekens te zetten? Natuurlijk wel, maar als dit gebeurt vanuit andere contreien, waar andere mores heersen, is het zeer de vraag hoe reëel die vraagtekens dan zijn. Dit alles voor wat het waard is…
Egbert Talens
Antwoord:
Bij het kijken naar de Arabische landen kijken onze intellectuelen, politici en media bijna steeds door hun eigen bril. Dat is ook ergens logisch en zeker begrijpelijk. En dus als deze naar ginds kijken en denken ‘dit kan niet’ dan wil men, loerende door die westerse bril, actie voeren.
Maar de Arabische wereld is West-Europa niet, zoals Italië ook Nederland niet is. Men moet Nederlandse oplossingen dan ook niet gaan toepassen in Italië.
Niemand die dit – gelukkig – ook wil. Maar in het Midden-Oosten wil men dit dan wel. Een enorme fout die medeverantwoordelijk is voor dit enorme drama.
In het Midden-Oosten is al meer dan tweehonderd jaar een enorme discussie bezig over hoe men moet omgaan met de suprematie van West-Europa en ook de VS. Die debatten ontstonden in alle hevigheid toen Napoleon Egypte veroverde (1789-1901).
Er waren diegenen die de oplossing zagen in het overnemen van de Europese ideeën van de verlichting en anderen die zich meer wilden baseren op de islamitische tradities toen men onder de Omajjaden een eerste ‘wereldrijk’ stichtte.
Daaruit zijn later de Moslimbroederschap en de Baath ontstaan. Het is een strijd op leven en dood geworden. Terwijl de verlichte krachten in de Arabische wereld streven naar een cultureel tolerante staat waar alle religies en filosofieën naast elkaar leven, willen de Moslimbroeders echter een staatsgodsdienst invoeren waar amper of geen ruimte is voor andere visies. Het voorbeeld van Saoedi Arabië werkt hierbij als een uitermate negatieve magneet.
Daarom die brutale repressie tegen islamisten in Egypte, en vroeger in Irak en nu nog in Syrië. Misschien kan Tunesië bewijzen dat het anders kan maar ik betwijfel dat. Islamisten willen gewoon hun wil opdringen aan de rest. Dat is uiteraard ook voor de anderen maar die streven naar tolerantie. Het essentiële verschil.
Het trieste voorbeeld van Turkije met de AKP en Erdogan toont dit ook aan.
Het recente optreden van islamisten in de regio toont dat ze niet aan de macht mogen komen. De schade aan de samenleving zou in dat geval enorm zijn.
Willy Van Damme