Het YPG (en dan vooral het YPJ (de vrouwelijke People’s Protection Units in ROJAVA ) – https://www.facebook.com/search/results.php?q=Ypj+Rojava&init=public – een “DOORN IN HET OOG” van zowel de Turken als het “Vrij Syrisch Leger” als van “de Nato” … Of een “ROTS IN DE BRANDING” ?
Ook in uw, voor de rest bijzonder informatieve stukken, ben ik nog geen duiding over het YPJ in Rojava tegen gekomen …
Gerard Eggermont
Antwoord:
Het verhaal rond de Syrische Koerden is uitermate complex en zeker niet zo zwart/wit als onze klassieke pennenlikkers ons willen doen geloven. De YPJ is gewoon de vrouwenafdeling van de YPG, het zogenaamde Syrisch Koerdische leger, en haar politieke partij PYD.
Hoe sterk die is en wat voor wapens ze dragen en bij welke offensieven ze tot heden betrokken werden is mij echter onduidelijk. Mogelijks ook worden zij door de leiding ook opgevoerd om een bepaalde indruk, imago, te geven.
Het is een beetje uniek aan het beleid van de PKK om een eigen gewapende vrouwenafdeling te hebben. De leiding van de PYD is trouwens in handen van een duo, de man Saleh Muslim en de vrouw Asya Abdoellah.
Het verhaal van de Syrische Koerden is er een van politieke manipulaties door buitenlandse machten, oorlog en nationalisme waar geen enkele partij ongeschonden uit te voorschijn komt.
Vooreerst zijn veel van de zogenaamde Syrische Koerden feitelijk Turkse Koerden die de vorige decennia naar Syrië gevlucht zijn als gevolg van de oorlog tussen het Turkse leger en de PKK. Die kregen bij de start van de oorlog tegen Syrië in 2011 van de Syrische regering allen de Syrische nationaliteit.
Het was een poging om de Koerden in die ver afgelegen en dun bevolkte regio te sussen daar dit een voorname eis geworden was van de Koerden daar. Het gevolg was dat de PYD van Saleh Muslim de kant koos van de regering.
Logisch want de man wist ook wel wat een gevaar die salafisten vormden voor zijn gemeenschap en vooral voor zijn partij.
Maar door die massale immigratie van Turkse Koerden naar Syrië verstevigde de greep van de PKK op de PYD (de Democratische Unie Partij). In wezen kan men zeggen dat de PYD gewoon een onderafdeling is van de PKK. En daar zijn heel veel bewijzen voor. Elementen die ik hier al eerder ter sprake bracht.
Typerend is dat toen de YPG/YPJ met Amerikaanse steun de grotendeels Arabisch Syrische stad Tal Abyad veroverden ze de Syrische Arabischtalige naamborden na verloop van tijd veranderden in Koerdische namen maar dan geschreven in het Turkse schrift, niet in het Arabisch.
Ook zijn er verhalen van etnische zuiveringen tegen niet-Koerden.
Ze maakten die regio ook officieel een onderdeel van hun Syrisch district Rojava. Zonder toestemming van Damascus.
Nu is de relatie tussen de PKK en de Syrische regering zeer lang goed geweest. In Syrië is het annexeren door Turkije in 1939 van de streek rond Antiochië (Antakya in het Turks) – dit onder Frans bestuur over Syrië – nog steeds een groot nationaal thema.
Zeker nu wegens de Turkse agressie tegen Syrië.
Antiochië is immers steeds een onderdeel geweest van het historische Syrië. De eerste christelijke kerk haalde hier haar naam van. En in mijn dorp Grembergen is de kerk genoemd naar Sint-Margaretha van Antiochië. Terwijl het Syrische klooster waar pater Daniël Maes woont ook gewijd is aan Antiochië.
Op zeker ogenblik echter wilden de Turken en Syrië de onderlinge betrekkingen normaliseren en een Turkse voorwaarde was dat Syrië dan Abdoellah Ocalan, leider van de PKK, het land zou uitzetten. Die verbleef toen in Damascus.
Ocalan verdween dan naar Kenia waar de Turkse autoriteiten hem snel daarna lieten oppakken. Met Syrische steun? Hij zit sindsdien gevangen op een eiland in de Zee van Marmara bij Istanbul. Het wordt natuurlijk in de ogen van de volgelingen van Ocalan gezien als een soort van verraad door Assad aan hun zaak.
Nu is het geweten dat de PKK niet zo beginselvast is als soms wordt geschreven. Geweten is dat de PKK in het recente verleden met de VS samenwerkte om in Iran bij de Iraanse Koerden een gewapende strijd op te zetten.
De VS leverde de PKK hiervoor zelfs wapens. Dit terwijl de PKK (en ook de PYD) voor Washington officieel een terroristische organisatie is.
Het werd echter niets vermoedelijk mede omdat de Iraanse Koerden een andere niet aan de drie Koerdische dialecten verwante taal spreken. Ook nu weer poogt de VS de Koerden voor haar kar te spannen.
Nu weten de Koerden uiteraard dat je de VS – en niet te vergeten de Israëlisch – voor geen dollarcent kunt vertrouwen, laat staan een shekel. De relatie van de PYD en de VS is dan ook zeer problematisch.
Bovendien komt daar nog de ingewikkelde internationale context van deze kwestie bij kijken. Daar de PYD op dit ogenblik in wezen een onderafdeling is van de PKK is de relatie met het Turkije van president Recep Tayyip Erdogan en zijn AKP (Moslimbroederschap) uitermate slecht en uiterst vijandig.
Een van de reden voor de grote steun van Turkije aan ISIS heeft hiermee trouwens te maken. Daar ISIS vecht tegen de Syrische Koerden van de PYD/PKK en de Syrische regering – beiden aartsvijanden van Erdogan – krijgt ISIS volgens vele bronnen, ook bij de Amerikaanse massamedia zoals bij de website The Daily Beast, zelfs wapens van Turkije.
Vandaar dat Saleh Muslim, co-leider van de PYD, niet eens naar die cruciale conferentie van de oppositiegroepen in Riaad, Saoedi Arabië mag gaan. De VS poogt dit naar verluidt wel nog te regelen maar stuit op een veto van Erdogan. De PYD en enkele bondgenoten organiseerden dan maar zelf een ‘conferentie’.
De PYD zit officieel wel in een alliantie met de Syrische regering, die ook zorgt voor de financiering, maar het Nationaal Coördinatiecomité voor de Krachten van Democratische Verandering – de officieel in Syrië toegelaten oppositie – zit in Riaad echter wel aan tafel.
Een ander probleem is dat DE Koerden als dusdanig niet bestaan zoals ook DE joden niet bestaan. De Koerden zijn op zowat alle vlakken verdeeld. Er is het verschil in nationaliteit, taal, schrijfwijze, cultuur, sociaaleconomische ontwikkeling, religie en politiek.
Toen de VS recent de stad Sinjar in Irak van ISIS wou ontfutselen dan heeft dat ettelijke maanden geduurd voor men de onderlinge ruzies kon beslechten.
Op het ogenblik dat ISIS in augustus 2014 Sinjar en de in die regio levende Jazidi’s aanviel was het niet de regering van Iraaks Koerdistan en hun peshmerga’s die hen ter hulp sprongen. Neen, die bleven gewoon toekijken.
De succesvolle redding van de op een berg hun toevlucht zoekende Jazidi’s kwam er door de soldaten van de PKK/YPG-YPJ.
Toen de VS dan wou dat men Sinjar veroverde – het ligt op de hoofdweg tussen Rakka en Mosoel, de twee grootste door ISIS gecontroleerde steden – ontstond er dus hevige ruzie.
Sinjar ligt in Irak maar de PKK claimde dit gebied al voor zich en ook de Jazidi’s steunden hen hierbij. Wat wil je?
Uiteindelijk mochten de Peshmerga’s van de Iraaks Koerdische regering Sinjar veroveren en dienden, voor zover ik weet, de PKK/YPG-YPJ woedend en knarsetandend vanaf de zijlijn machteloos toekijken.
Verder is het ook zo dat Iraaks Koerdistan van president Massoed Barzani en zijn Koerdische Democratische Partij in onmin leeft met die andere Iraaks Koerdische clanleider Jalal Talabani van de Koerdische Patriottische Unie.
Het hoofdkwartier van Barzani is in Erbil, de zogenaamde hoofdstad van Iraaks Koerdistan. Talabani die tot vorig jaar ook Iraaks president was zetelt dan weer in de tweede stad van dat gebied Soeleimania, niet ver van de Iraanse grens.
Beiden hebben ook hun eigen legertje peshmerga’s die indien nodig elkaar ook zullen uitmoorden. Wat in het verleden trouwens al gebeurde.
Daarbij spelen de regionale machten een verdeel- en heerspolitiek en maken de beide Koerdische clans hier ook gretig gebruik van. Zo leunt Talabani aan bij de huidige Iraakse regering en Iran en Barzani bij Turkije, de VS en Israël.
Bovendien voert de regering in Erbil via een pijplijn illegaal via Turkije Iraakse olie uit die echter grotendeels wordt gekocht door Israël. Beide landen kunnen Barzani economisch dus gewoon doodknijpen. Het verklaart waarom Barzani toelaat dat Turkije de PKK in zijn gebied mag bombarderen.
En daar Irak sinds de Amerikaanse invasie geen echte luchtmacht meer heeft is Irak hier ook machteloos tegen. De clan Barzani en de PKK leven dan ook op voet van oorlog met elkaar.
Sindsdien is de relatie tussen de PKK/YPG-YPJ en de clan Barzani – in wezen een corrupte dictator – zelfs niet barslecht te noemen. Er is hoogstens sprake van een gewapende vrede.
Het idee van Israël – die al lang in dit gebied zit te manipuleren om zo Irak en Syrië te verzwakken – en ook zo te zien van de VS is om die regio opnieuw te herverdelen en een soort Koerdistan te creëren.
Maar dat lijkt wel een hopeloze missie. De vier betrokken landen, Syrië, Iran, Turkije en Irak gaan dat nooit aanvaarden en kunnen dat Koerdistan figuurlijk dan ook zo de nek omwringen.
Maar het idee van een onafhankelijk Koerdistan – volgens de westerse propaganda het enige volk zonder een staat – leeft dankzij die propaganda natuurlijk erg sterk in het westen. En dat doet vermoeden dat belangrijke krachten in het westen (Israël, de VS) dit genegen zijn.
De VS heeft recent nog herhaalde malen in officiële door haar mee ondertekende documenten gezegd dat ze voor een unitair Syrië zijn, maar een door de VS ondertekend akkoord is minder waard dan het papier waarop het geschreven staat.
De oorspronkelijke bewoners van de VS kunnen daar een bibliotheek vol over schrijven.
Dat die toestand rond de Koerden door het Amerikaans optreden in wezen compleet chaotisch is geworden blijkt ook uit de strijd aan de Koerdische regio Afrin, een gebied ten noorden van de stad Aleppo aan de Turkse grens dat van de rest van de Koerdische territoria is afgesloten.
Daar is de toestand voor het door de CIA bewapende jihadistenleger rond al Qaeda, genaamd het Operatiekwartier Maere (een stadje), erg hachelijk aan het worden. Dit door hen gecontroleerde gebied is een slechts een paar kilometer dunne corridor die in essentie de hoofdweg bevat die van de stad Aleppo via de stad Azaz naar de Turkse grens loopt.
Een ader die over leven en dood beslist.
Ten oosten zit ISIS die hier nog een klein beetje vooruitgang aan het maken is – elders krijgen ze alleen maar klappen – en ten westen de YPF-YPJ met hun bondgenoten van de Syrische Democratische Krachten (SDK).
Deze SDK is in wezen niets dan een andere naam voor Jaish al Thuwar en vormt een onderdeel van een ander Amerikaans ‘cunning plan’ à la Baldrick en Black Adder om een ‘gematigde’ rebellie te creëren. Jaish al Thuwar is dan weer een overblijfsel van een eerder Amerikaans ‘cunning plan’. Te zot om los te lopen.
Die door de VS gesteunde SDK voert nu echter een hevige strijd met het Operatiekwartier Maere, in feite al Qaeda, dat dan steun krijgt van de CIA. Want volgens de westerse propaganda is dit de gematigde oppositie die daarom wapens krijgen van het westen.
Maar eens die weg naar Turkije doorgesneden rest er voor de bezetters van hun deel van Aleppo bijna alleen nog de bevoorrading via de autostrade M5 over. Die loopt westelijk van de stad Idlib naar Aleppo.
Maar aan die M5 voert het Syrische leger nu een zeer groot offensief. Dit deel van de M5 kan elk ogenblik in handen vallen van het leger.
En voor de bezetters van Aleppo luiden dan de doodsklokken. Bovendien krijgt de PYD/SDK hier de steun van de Russische luchtmacht.
Mijn gevoel is dat de Amerikaanse en Israëlische plannen rond Koerdistan veel te hoog gegrepen zijn. Ze zijn te irrealistisch, pure waanzin en ze zullen zeker botsen met de lokale realiteit en de plaatselijke machten. Maar ze richten nog maar eens schade aan. En voor Israël is dat al meer dan voldoende.
Willy Van Damme