Idealisme verzopen in de vetpotten.
Frans Deridder.
Antwoord:
Ik denk niet dat je de leiding van de NV-A veel idealisme kunt verwijten. Integendeel, van zodra ze wat macht roken gingen ze in zee met dubieuze figuren als een Siegfried Bracke, Pol Van Den Driessche en Koen Blyweert.
Het zijn figuren voor wie ethiek alleen goed is om er de zondagse preek mee te vullen en die daarna dan in guur gezelschap door te spoelen met de duurste whisky of cognac.
Voor elke kenner wereld is dat een publiek geheim en als ik ethiek en Koen Blyweert naast elkaar zet dan weet de ietwat ingelichte lezer wat soort praktijken ik daarmee bedoel.
Had John Crombez, voorzitter van de SP.a, dezelfde relatie gehad met Koen Blyweert als Bart De Wever ermee heeft dan had het kot te klein geweest. De Morgen & Co hadden Crombez mentaal vermoord, nu zwijgt iedereen in medialand.
Natuurlijk is veel van wat we van deze partij in Dendermonde en elders zagen geen verrassing en zelfs logisch te noemen. Politiek is een stiel die voor velen niet is gegund. Je moet er in groeien, het leren. Velen pogen en velen falen.
En zeker bij de partij als de NV-A die tegen een TGV-snelheid groeide was dit veelvuldig falen onvermijdelijk. Het aantal voorbeelden van onkunde en schabouwelijk gedrag is bij de NV-A amper bij te houden.
Neem die Dilbeekse schepen van Sport die op een podium zijn broek afstak om de simpele reden dat een sportvereniging met een Franstalige naam er een sportprijs had gewonnen.
Of de farce in Denderleeuw waar ex-burgemeester Jan De Dier met zijn collega’s van de NV-A een zware lastercampagne tegen de coalitiepartner van CD&V begonnen. Een du jamais vu in de lokale politiek.
Komt daarbij nog de politieke, sociale en economische achtergrond van de meeste mandatarissen van die partij en dan krijg je problemen. Enig respect of besef voor de sociale welvaartstaat of de vakbeweging zal je bij de NV-A nog niet met een elektronenmicroscoop vinden.
Als ze konden zouden ze de vakbonden gewoon verbieden. Luister maar goed naar een Zuhal Demir.
Maar die sociale welvaartstaat is wel het fundament waarop onze wereld is gebouwd. En dus krijg je de ene staking na de andere en neemt het ongenoegen bij de bevolking toe.
Men hoeft maar de teksten van de voorbije tien jaar van de huidige minister van Financiën te herlezen om te weten wat voor rare kwibussen er nu aan de macht zitten.
Het verklaart waarom deze regering alleen met spuug aan elkaar hangt en er van een beter macro-economisch beleid amper of geen sprake is. Integendeel. Zie naar de groeicijfers van de economie van de voorbije tien jaar.
De teleurstelling bij de scherpslijpers in patronale kringen zoals Roland Duchatelet en Luc Betrand moet dan ook groot zijn. Hun lievelingen bakken er weinig of niets van.
Hadden ze echter wat pragmatischer, met historische kennis en logisch denken vooraf de zaak bekeken dan was hun die teleurstelling onthouden. Medelijden met die figuren heb ik wel niet.
Oh ja, wie bij de koekjesdoos zit grijpt al eens naar zo’n lekker koekje. Ik ken dat reeds van kindsbeen af. Eens vragen aan de mama’s en papa’s van deze wereld.
Willy Van Damme