Willy, wat een geweldig artikel. Ik zou geweldig in hoofdletters willen schrijven!
Je schrijft:
”George Soros was trouwens op 20 juni dit jaar in Londen als spreker op een bijeenkomst van Open Russia van de nu in ballingschap levende Chodorkovski. Waarbij Soros het opnam voor de verdediging van Oekraïne en de EU als verloren afschreef.”
Dit is enorm interessant, zeker gezien de eerste opzet (Cameron) om Groot Brittannie los te weken (uit de EU) van Europa, naar mijn vermoeden om een strakkere coalitie aan te gaan met de VS.
Het is een raadsel waarom Cameron als een blad aan een boom omdraaide en opeens IN de EU wilde blijven. Een paar simpele toezeggingen lijken me daarvoor geen reden, daarvoor waren de plannen al te ver in uitvoering.
Je valt van je stoel als je hoort dat ook Corbyn van uit naar in is gegaan en dat Boris Johnson in february nog schreeuwde dat Engeland Uit de EU moest en na de draai van Camerom er opeens in wilde blijven.
Raadsels!. Mogelijk geeft de toespraak van Soros opheldering. Heb je daar de ‘link’ van?
Groet, Gerrit
Antwoord:
Je moet de buitenlandse politiek van de VS niet zien als een groot duivels plan. Dat is een grote misvatting waar ik hier al herhaaldelijk voor waarschuwde. Integendeel, er zijn hier meerdere stromingen zodat men soms de terechte indruk krijgt dat de VS alle richtingen uit wil. Het dossier Syrië is hiervan een zeer goed voorbeeld.
In essentie was de VS er voorstander van dat het Verenigd Koninkrijk lid bleef van de EU. En dat is ook heel logisch. Sinds de herfst van 1940 is de politiek van Londen met handen en voeten gebonden aan die van de VS.
De regering van Winston Churchill had na de vlucht uit Duinkerken in juni 1940 de keus: Een vernederend akkoord sluiten met Duitsland of verder vechten met Amerikaanse steun.
De inval in juni 1941 van Duitsland in de Sovjetunie en de aanval van Japan op de VS in Pearl Harbour eind dat jaar maakte die ketens met Washington in feite alleen maar sterker.
Het was die reden waarom de Franse president generaal Charles de Gaulle zich verzette tegen de toetreding van het Verenigd Koninkrijk tot de EU. Het werd terecht gezien als het Paard van Troje van Washington.
En na de toetreding is dat ook volop gebleken. Londen was bijvoorbeeld een van de drijvende krachten om Turkije lid te maken van de EU en de uitbreiding met de staten van het vroegere Warschau Pakt. Wat slecht gebleken is voor de besluitvorming en cohesie van de EU. Washington tevreden.
Het zijn immers alleen staten waarvoor de affiniteit in de kernlanden van de EU zeer klein was. Maar het was een politieke beslissing om zo de Amerikaanse invloed in Europa te vergroten ten nadele van Rusland.
En voor de grote bedrijven betekende dat massa’s goedkope arbeidskrachten die verhinderden dat de lonen in de andere EU landen als Nederland en België gingen stijgen.
Het zorgde echter in de oude kernlanden voor een stijgend ongenoegen. Wat men moet koppelen aan de strakke bezuinigingspolitiek en het feit dat mede dankzij dit beleid de rijken alleen maar rijker werden en de armen en middenklasse steeds maar verarmden. De EU vervreemde en dan kwamen die spotgoedkope Polen en Bulgaren.
Bovendien is gebleken wat De Gaulle vreesde. Zoals een Europees diplomaat met wat ervaring in een gesprek stelde stuurde Londen sommige van haar beste mensen naar Brussel. Ze hadden echter de opdracht gekregen de Europese besluitvorming zoveel als mogelijk te saboteren. De persoon was dan ook tevreden dat het Verenigd Koninkrijk de EU verlaat.
De VS wil wel een eengemaakt Europa – dat is goed voor de Amerikaanse multinationals – maar wel een dat niet te sterk mag zijn en hondstrouw alle bevelen van Washington opvolgt. Dat doet men in Brussel wel maar niet voldoende voor Washington. Zie maar naar de perikelen rond de door China opgerichte Asian Investment Infrastructure Bank.
Washington was tegen maar iedereen in de EU, behoudens Ierland en België met de pro-Amerikaanse minister van Financiën Johan Van Overtveldt, waren stichtend lid.
The Financial Times moest zelfs de leugen verzinnen dat Londen wel als eerste moest toetreden want Luxemburg stond al klaar om lid te worden. Wat een hierover goed ingelichte bron toen bij hoog en laag ontkende. Maar Londen had om de VS te sussen een dom excuus nodig.
Maar nu het Verenigd Koninkrijk weg is ziet Washington haar voornaamste pion in de EU verdwijnen. Er zijn nog wel de Baltische staten, Polen en Zweden maar die hun gewicht in de EU is een pak kleiner. De VS zit dus met een groot dilemma.
Verder is het zo dat George Soros volgens bronnen zoals de meeste speculanten in de week voor het referendum had zitten speculeren op het feit dat Londen in de EU zou blijven. Om dat te zien moet je de evolutie van het pond sterling en de Britse beurs in die periode bekijken. Alles ging opwaarts.
Al die grote speculanten hadden geheime opiniepeilingen en exitpolls gehouden zodat ze dachten al uren voor het sluiten van de stembureaus de uitslag te kennen en zo te profiteren van de te verwachten evolutie op de markten.
Alles stortte echter pas donderdag rond middernacht in elkaar. Toen bleek wat er hand de hand was. De speculanten hebben hier dus veel geld verloren en vermoedelijk dus ook Soros.
Verder wil ik je wel zeggen dat de Britse elite nu de EU regels deels gaan wegvallen een nog asocialer beleid gaat voeren. Ook qua mensenrechten gaat het er op achteruitgaan. Zie maar naar de fors toegenomen racistische aanvallen.
De EU is een asociale machine maar het gaat er voor de doorsnee Brit zeker niet op verbeteren want de Britse elite is nog veel slechter. Nigel Farage en Boris Johnson zijn in mijn ogen gewoon smeerlappen. Little Englanders van het ergste soort.
Die link heb ik niet. Ik ontdekte het verhaal toen ik naar de contacten tussen Open Russia en Soros aan het zoeken was. Een lezer wist trouwens te melden dat Soros kortelings voor een babbel naar het Europees parlement komt. Je moet maar durven.
Willy Van Damme