Heb persoonlijk contact met Russische mensen. Velen zijn tevreden met de Westerse boycot. De inlandse productie floreert er als nooit tevoren omdat de moordende concurrentie van de EC is weggevallen. Hetgeen ze niet zelf kunnen produceren wordt dan weer via andere kanalen geïmporteerd. Er was een tijd, voornamelijk na de val van het communisme in de jaren 90 dat het “in” was Westerse producten aan te schaffen. Coca en Pepsi werden overal vindbaar en de McDonalds schoten als paddenstoelen uit de grond. Die golf is voorbij en de Russen hebben ondertussen hun liefde voor het vaderland herontdekt, en daarmee ook de waarde van het eigen producten.
Luc De Vincke
Antwoord:
Mijn kennis over het sociaal, cultureel en politiek aspect van Rusland is te beperkt om er veel uitspraken over te doen. Ik ken wat basisgegevens en hou me nu vooral met het geopolitieke aspect bezig. Wel heb ik voldoende kennis van zaken om mensen als een Maarten Rabaey of een Corry Hancké te ontmaskeren.
Hetzelfde trouwens met die in The Financial Times of The New York Times en Foreign Policy. De leugens zijn ook soms zo grof dat men al bijna dom en blind moet zijn om het niet te zien. Wel is die boycot van Rusland, alsmede die van Iran, zeer interessant. Onder andere omdat ze ook de EU veel pijn heeft gedaan.
Zo leren ons die twee boycotoperaties dat ze niet werken en als brutaal instrument – de boycot van Irak onder Saddam Hoessein resulteerde in een geschatte 500.000 gedode kinderen – nutteloos bleken. De reden is nu eenmaal simpel en iedere economist of specialist in de geostrategie had hen dat in Washington en Brussel zo snel kunnen uitleggen.
En die reden is dat de gezamenlijke economische kracht van het Westen tegenwoordig onvoldoende is om een land zijn wil op te leggen door het uit te hongeren. Want dat is de bedoeling. Veel mensenrechten of iets dergelijks komen daar niet bij kijken. Integendeel.
De financieel-economische kracht van de BRIC-landen (Brazilië, Rusland, Indië en China) is immers meer dan voldoende groot om die Westerse wurggreep te weerstaan. Een land als Iran had het zeker moeilijk maar kon het door zijn kracht en de steun vanuit o.m. China zo weerstaan. Je moet hier ook eens naar de mislukte poging om Zimbabwe te wurgen zien. Het faalde eveneens doordat Zuid-Afrika voldoende geld had.
Je opmerkingen over Rusland zijn juist en tonen dat eveneens aan. Ja, Rusland had in 2015 na het afkondigen van die Westerse boycot een economische inzinking. Maar dit had vermoedelijk veel meer te maken met de olieprijs die dat jaar plots van 120 dollar per vat naar 25 dollar in elkaar klapte.
Bovendien was dit, zoals ook voor Iran, eerder een zegen dan een vloek. Het leerde beiden zo meer op eigen voeten te staan en hun economische potentieel beter te ontwikkelen. Voor zover ik het begrepen heb heeft men in Rusland trouwens zeer goed gereageerd op de toch wel serieuze economische problemen waarmee men plots zat.
De hoop van de VS om, zoals in Oekraïne en Servië, met honderden miljoenen dollars dubieuze opposanten om te kopen wordt onmogelijk. Zeggen dat bijvoorbeeld Alexei Navalny een pion is van de VS is voor hem electoraal gewoon dodelijk.
Bovendien leerde het de Russen dat de regering van de VS geen vriend van hen is maar een aartsvijand die hen tot de bedelstaf wil brengen. Wat dat is toch de bedoeling. Het gevolg is dat Rusland na de grote krimp in 2015 vorig jaar qua groei bijna een evenwicht bereikte en dit jaar terug zal aanknopen met economische groei. De kapitaalstromen gaan trouwens terug richting Rusland en de beurs van Moskou was blijkbaar een der best presterende van 2016.
Met andere woorden: Na het probleem met het inzetten van het leger (zie Irak en Afghanistan) zit de VS nu ook met de kwestie van de falende boycots. Het tweede belangrijkste instrument van haar imperialistische politiek. En dankzij de verkiezing van Donald Trump en de massale herrie in de VS hierover verliest het steeds meer zijn derde belangrijkste instrument van die imperiale politiek: Haar aantrekkelijkheid als gidsland.
Neen, de tijden van de boycots lijken definitief voorbij. Die met Iran heeft men met hangende pootjes moeten opgeven, die met Rusland gaat bijna zeker dit jaar volgen. De enige vraag is hier alleen nog wanneer.
Willy Van Damme