We dragen natuurlijk allemaal onze eigen persoonlijke geschiedenis mee en kijken daarom ook allemaal door een andere bril naar dezelfde feiten. Wat voor de enen een ‘democratisch verkozen president ‘is wordt dan op die manier voor anderen ‘een gevaarlijk man’.
De ratio wordt daarbij voortdurend gekaapt door de emotie. Daarom dat het soms wel raadzaam is om er een externe neutrale partij bij te betrekken. Alleen is die soms moeilijk te vinden. De EU misschien? Maar de EU is opgericht door nationale staten waarvan de politici natuurlijk ook een eigen geschiedenis meedragen, eigen belangen verdedigen en dus ook met hun eigen bril naar de zaken kijken.
Toch bestaan er 2 inspirerende voorbeelden van hoe een constructieve aanpak mogelijk is : het referendum rond onafhankelijkheid in Schotland en de 2 referenda rond onafhankelijkheid in Quebec. In beide gevallen heeft de centrale regering de hand gereikt aan de regionale regering om de volksraadplegingen mogelijk te maken. In beide gevallen heeft de centrale regering zelfs beloofd om in te gaan op de politieke verzuchtingen door meer zelfbestuur te geven wat waarschijnlijk de reden is waarom bij deze 3 referenda uiteindelijk een (soms kleine) meerderheid van de lokale bevolking voor het staatkundig status quo heeft gekozen. Een staatkundig status quo met meer zelfbestuur voor de regio welteverstaan.
De Spaanse regering van de laatste jaren volgt echter een ander spoor. Zij lijkt de regio’s niet als partners te zien maar volgt een eerder hiërarchische logica waarbij de regio’s als ondergeschikte bevoegheidsniveau’s worden weggezet. Daarbij zwaait ze met de Grondwet alsof die in steen gebeiteld staat en niet aangepast kan worden aan een veranderende democratische realiteit. De Belgische Grondwet heeft sinds 1831 bijna 60 aanpassingen gekend en is daarmee een mooi voorbeeld hoe de grondwet zich buigt naar de veranderingen in de samenleving. Maar de Spaanse regering heeft beslist om niet te buigen. Het getuigt van een halsstarrigheid die als mens heel goed te begrijpen valt want onze geschiedenis is er vol van. Maar het kan dus anders zoals eerder door andere regeringen in Groot-Britannië en Canada werd voorgedaan.
Hendrik
Antwoord:
De EU gaat zich nooit in het publiek met de zaak moeien. De EU is een verzameling van 27 STATEN en die hebben logischerwijze een hekel aan separatisten van welke strekking ook. Beeld je in een EU met 50 lidstaten die eerst volop ruzie maakten over een boedelscheiding. Dat valt zo in duigen. Dat is de reden waarom ze Rajoy steunen en zullen blijven steunen. Elders natuurlijk zullen zij in het zog van de VS landen zitten te splitsen met argumenten die zij nu verwerpen. Zie Joegoslavië.
De reden ook waarom ik mij zo afkeer van het nationalisme is dat het ook allemaal zo irreëel is. Het is pure emotie die zij om een zekere verklaring voor hun handelen te geven dan maar allerlei nepargumenten pogen te rechtvaardigen en zelfs een nieuw geschiedenisboek schrijven. Ik heb er een hekel aan. En ze tonen ook steevast onverdraagzaam te zijn. Mede een gevolg van die almaar oplopende emoties.
Het probleem is natuurlijk ook de Partido Popular van premier Mariano Rajoy die zich altijd vierkant heeft verzet tegen te verregaande autonomie voor Catalonië. De sociaaldemocraten (PSOE) waren hierin veel intelligenter en wilden dat wel toestaan. De PP stapte echter hiertegen naar het Grondwettelijk Hof en kreeg gelijk. Onder druk van de omstandigheden zou de PP nu toch het voorstel van de PSOE aanvaarden en de grondwet willen herzien.
Willy Van Damme
Het kan zoals in Quebec voor een oplossing zorgen. Als dat zo is dan is het alleen spijtig dat men hiervoor zoveel herrie moest maken. Laat het een les zijn.