Interessante ontwikkelingen, nmbm. Over de gehele linie van deze uitermate gecompliceerde materie, heerst bij mij de indruk, dan wel het gevoel, dat speler Israel — die/dat zich eigenlijk schielijk op de achtergrond hield, maar in wezen de initiatiefnemer is bij het ontregelen van de Syrische politieke boedel — de grootste verliezer is. Al vanaf de Sykes-Picot-verdragen (1916) spelen de politieke zionisten met de gedachte dat het Syrische gebied zo veel als maar mogelijk is ontregeld moet worden, zodat dit gebied geen lastpost van betekenis kan zijn voor de plannen die de uitgekookte politieke zionisten in het Midden-Oosten nastreven; een weg van de lange adem zoals wij wel mogen stellen nu die hele onderneming — aan te duiden met de oorspronkelijke term der Judenstaat, later verhuld met de naam Israel — nog steeds zijn eindstadium niet heeft bereikt. Het politiek-zionistische gewroet in de regio heeft z’n eindstadium nog niet bereikt, en als men het mij vraagt zal dat ook niet gebeuren. Dít Israel heeft nog speelruimte tot ca. 2036, en daarna zal men moeten gaan voor wat in 1947 als verdeelplan voor Palestina werd bekokstoofd. Een heel andere ‘ontwikkeling’ dan die politieke zionisten óóit voor lief willen nemen. Tjaaa…
Egbert Talens. Auteur van ‘Een bijzondere relatie. Het conflict Israël-Palestina nader bekeken. 1897-1993’.
Antwoord:
Je kent vermoedelijk wel de uitlatingen van Theodor Herzl, geestelijke vader van het zionisme, over wat men moest doen met de Arabische bevolking eens men de macht had over Palestina. En dat was het desnoods met harde hand verdrijven van de bevolking. Wat in 1948 maar deels lukte.
Israël heeft, zoals trouwens ook in 2003 met Irak, zich eerst heel gedeisd gehouden, Zelfs al speelde het DE centrale rol in beide drama’s. Ook met Syrië bleef het jaren op de achtergrond al was er af en toe aan de oppervlakte wel eens wat zichtbaar.
Maar met de nederlaag duidelijk zichtbaar en onvermijdelijk is Israël steeds agressiever en openlijker gaan optreden. Men maakt er zelfs geen echt geheim meer van dat men al Qaeda en die andere bendes bewapent.
Maar Israël wordt voor haar expansionistisch beleid steeds afhankelijker van Rusland en dat is een merkwaardige evolutie. Zo krijgen Turkije en Iran van Rusland het zeer moderne luchtafweersysteem S-400 maar moet Syrië het met veel minder stellen. Zelfs de S-300 is (voorlopig) nog teveel.
Echter zodra Moskou dit systeem ook aan Syrië geeft is de overmacht van de Israëlische luchtmacht in haar kerngebied verleden tijd. En die luchtmacht is de echte sterkte van het Israëlische leger. Zoals bleek in 2006 in Libanon stelt het landleger immers niet echt veel voor.
Israël is dus feitelijk afhankelijk geworden van de goodwill van Rusland. Het verklaart de vele recente reizen van Israëlische politici naar Moskou. Het betekent een grote zelfs essentiële wijziging van de geostrategie in de regio. Er is niet alleen de VS en EU maar ook Rusland met Iran en China.
Het zionistische plan Odet Yinon over een massale gebiedsuitbreiding van Eretz (Groot) Israël is dan ook complete waanzin en onhaalbaar gebleken. Ze vlogen Icarus achterna en zijn uitermate woest omdat hun plan aan diggelen ligt. Vandaar de woede uitbarstingen tegen Iran.
Willy Van Damme