Alleen als je de ‘ontwikkelingen’ — beter is: de gang van zaken — beschouwt vanuit een breder perspectief, en dan vooral binnen de context van het streven naar een Joodse Staat, kan (enige dan wel dé) samenhang gezien worden tussen de welhaast onvoorstelbare warrige toestand in Syrië en daarbuiten: Irak bijvoorbeeld. Het is dan ook meer dan terecht dat in dit opmerkelijke artikel van WvD, mogelijk is de kwalificatie voortreffelijk nóg eerder op zijn plaats, de naam van die Joodse Staat aan de orde komt: Israel dus. In de plannen van de eerste politieke zionisten werd al vroeg met zorg overwogen, hoe hun toekomstige staat zich staande zou kunnen houden in dat roerige Midden-Oosten. Denk hierbij aan dat opmerkelijke Sykes-Picot verdrag van 1916. Het bekende ‘divide et impera’ speelt in dit verband een rol die níet over het hoofd gezien mag en kan worden. Dat list en leugen in deze de hoofdrol vormen, maakt dat we kortom niet anders kunnen spreken dan van: une mer á boire…
Israel kan zich veroorloven het Syrische luchtruim te schenden, wanneer dat maar opportuun wordt geacht; geen land in het Westen dat ertegen zal protesteren. Dit speelt zich niet alleen nu af, nee al vanaf ca. 1981 komen zulke ‘sorties’ voor, en als het Israel zo uitkomt, gooit het verdachte locaties eenvoudig plat, zonder zich al te veel zorgen te hoeven maken over een reactie van Syrische kant, noch van kritiek van Westerse bondgenoten.
De vraag is gerechtvaardigd óf, en hoe lang zich dit nog kan voordoen. Kritiek op Israel wordt allengs vaker dan voorheen hoorbaarder, ook in Westerse landen, en nmbm kan een omslag in de vergoelijkende houding van Westerse kant binnen afzienbare tijd verwacht worden.
Egbert Talens
Antwoord:
Al men iets als die Israëlische bombardementen op Syrië wil beschrijven dan moet je het ganse verhaal vatten. Met andere woorden: Met vogelperspectief naar die daad van oorlog kijken. Dus in al zijn aspecten.
Als we het hier eerder besproken plan Yinon en de origines van het zionisme bekijken dan zien wij dat gebiedsuitbreiding, anschluss, een cruciaal onderdeel is van de zionistische plannen.
Het is dan ook geen toeval dat Israël geen officiële grenzen heeft. In sommige van hun plannen gaat men voor die territoriale expansie zelfs tot aan de Eufraat. Vandaar de noodzaak om Syrië en Irak te vernielen en er een bondgenoot hoopt te creëren, de Koerden.
Het verklaart perfect waarom die Koerdische nationalistische groepen in onze media zo positief worden beschreven. Kritiek op het beleid van de clans Talabani en Barzani en de PKK/YPG zal je amper in onze media vinden. Het zijn bijna steeds hagiografieën.
Het is bovendien ook geen toeval dat onze pers hier voor de Koerden de voornaamste zionistische slogan heeft overgenomen. Zo stelde men dat het Joodse volk – dat als dusdanig niet bestaat – toch recht heeft op een eigen staat zoals de Fransen dat ook hebben. Een zeer kromme redenering.
En ook bij het bespreken van de Koerdische problematiek gebruikt men dit en spreekt men van het grootste volk zonder een eigen land. Nou, het is een even kromme redenering.
Ooit schreef The Financial Times in een ogenblik van helderheid en durf dat de relatie Israël en de VS kan vergeleken worden met de staart die kwispelt met de hond. Beter kan men het niet uitdrukken.
Willy Van Damme