Is het een journalistieke regel om alles te onderzoeken, hoe gek ook? Dat lijkt me heel onrealistisch. Ge zoudt het kunnen verzachten en zeggen dat alles wat ge vermeldt grondig onderzocht moet worden. Dat zit er al dichter bij maar dan heb ik twee opmerkingen.
– Als de overheid iets beweert en ge citeert dat, dan hebt ge uw werk gedaan want ge hebt geverifieerd dat ze die bewering gedaan hebben.Een spreekbuis voor de overheid doet dus zijn journalistieke job.
– de eigenlijke methodiek is dat ge een beperkt budget hebt en maar een deel zelf gaat verifieren. Er zijn bronnen die ge vertrouwt en die ge overneemt, andere die ge niet zomaar overneemt en die ge checkt, en andere die ge negeert. De ziekte van de mainstream pers is dat ze veel te veel de officiele bronnen als waar behandelen tot het tegendeel bewezen is, en de anderen als fout tot het tegendeel bewezen is.
De ziekte van bv de NYTimes is niet dat ze geen factchecking doen, het is wie ze vertrouwen. Clapper en Comey bv. Andere kranten vertrouwen dan weer de NYTimes.
De essentie van de dissidente pers is dan ook niet dat ze meer factchecking doen maar welke bronnen ze wantrouwen en dus checken
Sommigen in die dissidente pers doen eigenlijk wel abnormaal veel factchecking omdat ze net als dissident zich geen fouten kunnen veroorloven.
Tuyzentfloot
Antwoord:
Als je een bericht krijgt dat de Huppelgirls een optreden verzorgen dan kijk je snel na of dat klopt en of alle doorgegeven data correct zijn. Verder hoeft dat niet te zoeken en dat gaat normaal heel snel.
Heb je een verhaal over misdaad dan dien je verder te controleren. Dan is er woord en wederwoord en dien je de bronnen die het verhaal vertellen te bekijken of ze betrouwbaar zijn en of ze betrokken partij zijn. Ook moet je automatisch de vraag stellen waarom ze nu komen en waarom ze naar jou stappen en naar niemand anders.
Het probleem is dat men de bronnen niet nakijkt en veelal letterlijk overneemt wat de originele bron beweert. Het VRT journaal – VTM kijk ik normaal nooit – staat bol van dit soort zaken met als gevolg dat hun nieuwsuitzending niet zelden lachwekkend of ergerlijk is.
Neem Zimbabwe en The Financial Times waar men ten tijde van president Robert Mugabe een harde campagne voerde tegen de man. Op zeker ogenblik plaatsten zij een stuk over het landbouwbeleid van Mugabe zich baserend op een rapport van een zogenaamde studiedienst rond landbouw.
Wat ik in zo’n gevallen doe is kijken wat voor een soort organisatie dat is. Dat vergt maximum twee minuten. En wat bleek? Het was een organisatie van de blanke boeren daar en dus partij in het conflict.
Wat de FT echter netjes verzweeg. En dat was zonder twijfel bewust. Het dossier van Syrië krioelt ervan. En zo zijn er meer. Herinner U maar het VRT-programma Basta en haar persmededelingen.
Na verloop van tijd was er toch een journalist – bij het Belang van Limburg – die eens keek van waar die persberichten dan kwamen. En dat bleek een niet-bestaand bedrijf. Maximum vijf minuten werk. Waarna de persbond razend was op… Basta.
Verder ben je altijd aan jezelf en de lezers verplicht zo correct mogelijk te werken. En zelfs dan nog maak je fouten. Daar dat is nu eenmaal des mensen en dus onvermijdelijk.
Willy Van Damme