Dit artikel over gebruik van vatenbommen in Aleppo ziet er heel degelijk uit.
Tuyzentfloot
Antwoord
Dat stuk van Bellingcat is typerend voor hen. Men doet aan de hand van bijna steevast wazige totaal onduidelijke foto’s allerlei beweringen die men onmogelijk kan staven.
Bovendien, wat het nog erger en ergelijker maakt, is dat men ook niet weet waar die foto’s vandaan komen. Dit is echt kwakzalverij en bedrog van de zwaarste soort. Je acht het gewoon niet voor mogelijk.
Men toont een deels plat gedrukt soort vat en zegt: Dit is een vatenbom. Vermoedelijk zal een of andezre jihadist wel zeggen dat dit inderdaad een vatenbom is. Maar als bewijs is dat gewoon waardeloos en lachen met het gezond verstand. Men kan hierover alles beweren. Maar zo ken ik Bellingcat.
Wie hen gelooft met dringend zijn hersenen laten ondezrzoeken. De groep is bij mij verdacht geworden in augustus en september 2013 toen met die aanval met sarin in de streek van Oost-Ghouta.
Zij werkten toen nauw samen met journalist C.J. Chivers van The New York Times en Human Rights Watch. Zij beweerden toen dat er op twee plaatsen sarin was gebruikt die met raketten waren afgevuurd.
Brown Moses van Bellingcat had die naar eigen zeggen geïdentificeerd en aan de wijze waarop ze in de grond staken trok men twee lijnen en die kwam, toch toevallig zeg samen vlakbij het presidentieel paleis en de presidentiëel brigade. Bovendien konden die raketten volgens Bellingcat 9 kilometer vliegen.
Alsof men die raketten voor het nemen van een foto niet had kunnen manipuleren in een of andere richting. Wat elke onderzoeker de naam waardig had gedacht. Maar hiervoor moet men natuurlijk onderzoeker zijn en geen bedrieger.
De conclusie van de drie, NYT, HRW en Moses Brown, was dat die brigade die rechstreeks onder de president zou ressorteren voor die aanval met sarin verantwoordelijk was. Bij Human Richts Watch en de NYT noemde men Moses Brown de ultieme specialist in raket- en bomtechnologie in Syrië.
Voor HRW kon er hierop dan ook maar een antwoord zijn: De VS en de NAVO moesten Damascus bombarderen. En dat noemt zich een organisatie ter verdediging van de mensenrechten. Kom nou, het zijn oorlogsmisdadigers.
Het bleek snel een grote leugen. Vooreerst was de foto van die ene raket afkomstig van het team van de VN van Ake Sellström. Zij publiceerden die voor de VN-missie dat deed. Zij hadden met andere woorden een infiltrant in die groep van Ake Sellström. Hoe kwam die daar en waarom deed die dat?
Toen anderen waaronder enkele Amerikaanse raketspecialisten zoals Theodor Postol zich over de kwestie van die raket boogden stelden die unisono dat die raket maar 200 meter ver kon vliegen.
Met andere woorden ze kwam van bij die jihadisten. Bovendien bleek uit het onderzoek door die VN-missie van lichaamsvochten van vermeende slachtoffers en vooral de grondstalen dat er maar een raket met sarin was gebruikt en geen twee.
Met andere woorden: Het trio HRW, NYT en Bellingcat hadden bewust een verhaal uit hun duim gezogen en dit met hulp van die jihadisten en minstens een lid van die VN-missie. Wat doet veronderstellen dat een of meerdere westerse veiliigheidsdiensten dit mee in elkaar hadden gestoken. En de sarin geleverd?
Nadien in december 2013 heeft een aanwezige tijdens de persconferentie bij de VN van Ake Sellström over de zaak de vraag naar die raket gesteld. Het antwoord van Sellström was eveneens 200 meters.
En aangezien C.J. Chivers een oud militair is is het te betwijfelen of de man niet wist dat men aan het liegen was vermoedelijk om aldus een totale oorlog uit te lokken. Want daar was die aanval duidelijk voor bedoeld.
Nadien verontschuldigde de NYT zich ergens in een klein stuk achteraan de krant. Typerend. Ik stuurde daarop in januari 2014 een mail – wat zij mij telefonisch vroegen te doen – met vraag om een reactie over die kwestie naar HRW. Ik wacht meer dan 5 jaar later nog op een antwoord. Wat dacht je?
En wat Moses Brown betreft. Die beweerde dan maar dat het Syrische leger zo dicht bij Ayn Tarma en Zamalka en die jihadisten zaten, de twee plaatsen waar sarin volgens hen was gebruikt. De man is gewoon een fraudeur.
Nadien is Brown Moses over de kwestie van de vermeende gifgasaanval in Khan Sheikhoun op zeker ogenblik in debat – de man denkt werkelijk een expert te zijn – gegaan met Postol. Je kan het relaas op het internet wel vinden. Het is de wetenschapper versus de oplichter en oorlogsstoker.
Ook met zijn relaas over de Maleisische vlucht MH17 is hij regelmatig publiek uitgelachen. Maar niet door de NRC die vol bewondering hem nog steeds zit te begapen. Hetzelfde voor de Nederlandse regering. Alleen in België lijkt men slimmer en wat eerlijker en weigerde men hem en zijn leugens te volgen.
Wel eigenaardig dat Richard M. Lloyd dit schreef voor Bellingcat want rond die periode vervoegde hij Postol om Moses Brown tot op de grond af te branden. Raar. Hoe kan een wetenschapper zich op dergelijk flinterdun ijs begeven?
Willy Van Damme