Willy,
Jouw antwoord is nu eens volslagen naast de kwestie. Ik had het over jouw cynische toon en instelling. Niet over de inhoud. Daar heb je me lang geleden doen inzien dat ik met een genuanceerde blik naar de berichtgeving uit het midden-oosten moet kijken. Jouw verdienste. Maar dat geldt ook voor jouw voortdurende knip- en plakwerken.
Je schrijft als een doorsnee politieker of diplomaat die zich als het ware rechtstreeks in het conflict bevind maar in de praktijk zit je in een veilige stoel achter je PC een flinke expert ver van de oorlog en na de feiten te wezen.
Raap je moed samen trek naar ginder en vertel me hoe de kinderen van Syrië van alle partijen dit moeten verwerken en beleven als ze het al overleven.
Kinderen hebben recht om in vrede en harmonie op te groeien, ja toch. Dat lijkt me een beter uitgangspunt om journalistiek iets mee te doen ginder dan al je energie in een persoonlijke afrekening te stoppen met het journaille hier. Niets van wat je al jaren op papier zet over dit conflict heeft één kind ginder een beter leven gebracht. Zelfs over het lot van de kinderen daar doe je nu eigenlijk ook al cynisch, als “des accident de parcours”. Ik vind dat heel erg. Geen enkele van die onschuldigen heeft ooit een oorlog gewild of ontketend. Dat waren hun leiders en fanatici die ik allen massamoordenaars noem en dat is enkel een taalkundige omschrijving die voor de rest onpartijdig is. Dan wil ik nog wel eens een boompje opzetten over de democratisch legitimiteit van leiders die door een meerderheid van het volk zijn verkozen en nadien ontaarden in crapuul en waar ‘het volk’ een vorm van medeverantwoordelijkheid draagt of leiders wiens macht eerder uit de lucht is komen vallen of door erfrecht of machtsmisbruik is ontstaan. De rede is ver zoek als er voor een ordinaire oorlogsmisdadiger geen alternatief meer te vinden is door redelijke mensen. Als 2 wolven vechten zal een 3de wolf niet de scheidsrechter zijn maar de uitgeputte overwinnaar snel zelf uitschakelen. “Homo homini lupus est” weet je. Het enige wat we niet mogen doen is ons daarbij zonder slag of stoot neerleggen of cynisch worden.
Kerstmis in Aleppo onder de dictatuur van Assad of geen Kerstmis onder de dictatuur van al Quaeda is en blijft de pest of de cholera in een verwoest land met rouwende burgers, altijd iemands vader altijd iemands kind.
Zorg dat je voldoening krijgt in je eigen leven, zodat je niet zo op de fouten van een ander hoeft te letten maar in staat bent om je eigen fouten te maken en ervan te leren.
En anders lees je maar eens een goed filosofisch boek, neem eentje van Spinoza bijvoorbeeld. Leert je iets over ons eigen Godendom en zijn extreme trekjes (ik schreef bijna salafistische trekjes maar laat me nu zelf ook niet cynisch worden). Heb er met deze de buik van vol.
Groeten
Johan Baert
Antwoord:
Wie mij kent weet dat de woede die ik soms uit voortvloeit uit het menselijk leed dat deze Westerse militaire interventie al veroorzaakt heeft. Woede ook omdat het journaille perfect weet dat ze liegt en bedreigt, woede ook omdat ook onze regeringen zo werken.
Het is gemakkelijk verkiezingen te organiseren als de pers er voor zorgt dat de kiezers de waarheid wordt onthouden. En welk nut heeft het dat ik ginds aan het front zou zitten? Dat is mij toch wel een heel groot raadsel. Ik heb alleen de pretentie te schrijven. Maar kan ik niet doen.
En met als keuze al Qaeda en aanverwanten of een democratisch verkozen regering – Want dat is afgesproken eens de oorlog voorbij is. Wat men in onze pers ook verzwijgt – lijkt mij elke discussie gewoon overbodig.
Willy Van Damme