Willy,
ik hoop dat je een goede middag gehad hebt.
Ik las het te laat, maar had trouwens ook geen tijd.
Recentelijk heb ik een verhaal gelezen dat goed in uw rijtje past.
Ik zal het hieronder, verkort, weergeven.
Let vooral op dat de aanklacht heel gedetaillerd was, waardoor men de indruk wekt dat het ècht waar was. (Men wist precies waar Scargill het geld had weggestopt)
Het onderstaande verhaal maakt deel uit van dit lange artikel: http://www.informationclearinghouse.info/article32851.htm
It began with Arthur Scargill, the leader of the National Union of Mine (NUM) Workers.
Back in 1984, at the height of the miners’ strike, the Sunday Times published a “sensational expose”. It said that the Chief Executive Officer of the NUM had gone to Libya, met with Colonel Gaddafi, and that Gaddafi had secretly given money to help the British miners.
The Sunday Times said that the NUM man – Roger Windsor – had travelled there with “the European representative of a Libyan-backed terrorist group” and a high-up man in Libyan intelligence. ( Er is een filmpje van Ghadaffi die Roger Windsor ontvangt)
A few months later the strike collapsed, and the story was forgotten. But five years later in 1990 the Daily Mirror and ITV’s “Cook Report” programme brought it back to life in a sensational way.
They alleged that Scargill had used Colonel Gaddafi’s money corruptly to pay off the mortgage on his house while his members starved. This effectively DESTROYED Scargill – because although many people thought him vain, pompous and scheming – no one had thought that he was corrupt. ( Hoofdletters door J.V.)
It was full of breathless detail, of the money being smuggled through Heathrow in suitcases, being hidden in biscuit tins and then counted out and distributed in Arthur Scargill’s office.
( Er zitten meerdere filmpjes bij die Scargill als een verdachte man opvoeren. de eigenaar van de krant zegt: Laat Scargill ons maar een proces aan doen, als hij beweert dat we liegen.)
But it seems that all the allegations of corruption were completely untrue.
It was true that Mr Windsor went to Libya and met Colonel Gaddafi. There was some money that was lodged in a bank account in Doncaster – but none of it seems to have ever got to the NUM or Arthur Scargill.
But more than that – many journalists and MPs who have looked into the whole episode are convinced that Arthur Scargill and the NUM were somehow set up, possibly by MI5. That the trip by Mr Windsor to Libya and the money he said received was stage-managed or manipulated in some way by the British intelligence services to smear Scargill.
On the other hand none of them have produced solid evidence. Some have alleged that Mr Windsor was really working for MI5, which he firmly denies.
Then – in 2002 – the Mirror editor who had published the original expose, Roy Greenslade, wrote an article saying that he now believed that everything they wrote was false, and that the Daily Mirror with its great tradition of investigative journalism had been duped. It is a very powerful and courageous piece and it ends like this:
“I am now convinced that Scargill did not misuse strike funds and that the union didn’t get money from Libya. I also concede that, given the supposed wealth of Maxwell’s Mirror and the state of NUM finances, it was understandable that Scargill didn’t sue.
Nothing I have said should be taken as criticism of the Mirror journalists: we were all taken in. I can’t undo what has been done, but I am pleased to offer the sincerest of apologies to Heathfield and to Scargill, who is on the verge of retirement. I regret ever publishing that story. And that is the honest truth.”
Jan Verheul
Antwoord:
Sorry dat ik deze reactie pas nu plaats. De reden is gewoon de drukte thuis.
Het debat was wel goed maar bleef door tijdsgebrek wel wat aan de oppervlakte hangen. Er was ook grote eensgezindheid dat het probleem zowel bij de journalistiek als de rechterlijke macht zit. Uit een er besproken Nederlands onderzoek is gebleken dat bij veel persaandacht voor misdaden rond witteboordcriminaliteit de rechters in 75% der gevallen aan de misdadigers een soms fikse korting geeft.
Bij blauweboordencriminaliteit volgt er, volgens die studie, een extra straf in 45% der gevallen. Rechters misbruiken dus, althans volgens die studie, de herrie in de pers om het vonnis aan te passen zoals zij dat willen. Willem Holleeder, toch gezien als een der grootste Nederlandse criminelen van de voorbije decennia, kreeg volgens Vasco van der Boon, een journalist van het Financieel Dagblad welke in het panel zat en die het dossier in de rechtbank van dichtbij opvolgde, aldus korting op zijn straf.
Wat betreft het verhaal van Arthur Scargill zijn vele van de details mij bekend. Dat de Daily Mirror van Robert Maxwell een verhaal in elkaar stak tegen Scargill was mij deels bekend. Het was ook geen toeval dat men die krant gebruikte. Ze is traditioneel de spreekbuis van Labour en had daarom meer ‘geloofwaardigheid’ dan een van de zovele conservatieve kranten.
En als ik zou moeten kiezen tussen de betrouwbaarheid van een Maxwell of Scargill dan heeft die laatste zonder veel twijfel mijn voorkeur. Maxwell is trouwens onder heel verdachte omstandigheden aan zijn einde gekomen. “Een ongeluk”, klonk het.
Scargill stond in de weg van het thatcherisme toen men in het Verenigd Koninkrijk begon aan de afbraak van de sociale welvaartstaat. En dus diende men die op te ruimen. Het is een Britse traditie.
Ook Di Rupo zat om politieke reden in de weg en dus stak men bij het gerecht, de politie en bepaalde politieke kringen een verhaal in elkaar. Het is trouwens erg opvallend dat terwijl De Croo op zondag op TV met modder gooide, VRT-journalist Siegfried Bracke de dag nadien onthulde wat er aan de hand was en stelde dat die Trusgnach een leugenaar, fantast en crimineel was.
Siegfried Bracke was toen lid van de sp.a en werkte zelfs stiekem voor die partij na zijn uren bij de VRT. Hij kreeg die gegevens dus praktisch zeker van zijn vrienden van de sp.a die toen in de regering zaten.
Men wist met andere woorden zeker al maandagvoormiddag wat er exact aan de hand was. Het zou mij verbazen als men dat in die kringen die Trusnach opvoerden dat ook al niet op vrijdag wist toen ze deze prmieur naar De Standaard/Het Nieuwsblad doorspeelden.
De historiek van Trusgnach achterhalen is voor bepaalde diensten toch maar enkele minuten werk.
Wat het natuurlijk voor die kringen die Di Rupo kapot wilden maken natuurlijk nog veel erger maakt.
Maar men heeft geen enkel respect voor zijn medemens hoor. Indien nodig zelfs voor de eigen familieleden niet.
Willy Van Damme