Beste Willy,
Misschien is het laatste nieuws je ontgaan over deze “studie” van RECOVERY waarbij gehospitaliseerde coronapatienten (dus sowieso onnuttig) zijn vergiftigd met levensgevaarlijke doses HCQ, maar ook de medisch ethische signatuur van Recovery (sic) lijkt eerder uit het handboek van Josef Mengele te zijn gekomen.
https://conservativewoman.co.uk/the-marx-brothers-do-science/
https://www.zerohedge.com/political/another-highly-touted-hydroxychloroquine-study-turns-out-be-joke
Ook de resultaten van het RECOVERY experiment (want dit heeft niets met onderzoek te maken) werden gretig door onze mainstream media overgenomen met conclusies in het verlengde daarvan.
Dit laatste effect vind ik persoonlijk even zorgelijk als het thema waar dit om draait: Er moet goed onderzoek gedaan worden naar HCQ in plaats van propaganda ondersteunende (inmiddels levensgevaarlijke) experimenten die een zekere narratief ondersteunen.
Met vriendelijke groet,
Cees van Driel
Antwoord:
Ik heb voor je te kunnen antwoorden een pak onderzoek moeten doen. Ik had dat over die hoge dosis wel al gelezen voor het schrijven van dit artikel in de serie reacties op het nieuws op zo’n gespecialiseerde site. Er was maar een reactie die er verder geen commentaar over had. En toen blijkbaar ook niemand anders.
Het is dan ook merkwaardig dat er plots die herrie ontstaat die bovendien beperkt is tot in essentie drie publicaties/auteurs. France Soir, Meryl Nass en Edmund Forhem. Ik las de originelen. De andere verhalen waarvan je hier de linken meegaf zijn overnames van dat nieuws.
Het is een soort van discussies waarvan ik als buitenstaander niet over kan meepraten. Het gaat hem hier over hoeveel van dat hydrochloroquine men geeft, wanneer en in welk stadium van de ziekte. Dat is voer voor discussie onder specialisten. De ruzie is onder dit heel beperkt publiek wel erg hevig.
Wie gelijk heeft kan ik dan ook niet zeggen en ben voorzichtig. Wel wil ik hierbij opmerken dat de Franse geneesmiddelenproducent Sanofi en het Zwitserse Novartis die het generisch medicijn produceren en er mee gestopt lijken, ook met hun research.
Er zijn ook andere niet gepubliceerde studies van o.m. het hospitaal in Nice en een verbonden aan de Universiteit van Minnesota in de VS die er ook serieuze klachten over hebben.
En bovendien is er die studie van Didier Raoult die gewoon schandelijk is. Het gebruiken van kinderen zonder hun medeweten bij proeven kan niet door de beugel en dat Raoult dit deed doet voor mij definitief de deur dicht. Dat is erger dan wat Martin Landray van Recovery of Surgisphere zou gedaan hebben.
Ondertussen is er ook vanuit diezelfde hoek, Meryl Nass, even zware kritiek op de internationale studie van de WGO over HCQ. Deze stelde ook dat HCQ niet effectief is voor COVID-19. Ook hier betreft het dezelfde kritiek, zijnde de gegeven doses en het stadium van de ziekte, als die op deze van Oxford.
Dat is dus een serieus probleem dat in wezen alleen kan uitgeklaard door een panel van experts. Het best zou dit gebeuren via de WGO maar die is nu betrokken partij. Ik zie hier dan ook geen oplossing voor deze kwestie. Erg jammer.
Verder is er nu ook discussie over de nieuwe vondst van dat Recovery team van Oxford. Die wezen naar Dexamethasone en beweren dat zo het sterftecijfer drastisch naar beneden ging. Maar het probleem is dat die studie niet via peerreview werd nagekeken maar nu al wel wordt toegejuicht en toegepast.
Maar dit gaat hem hier over onze gezondheid en dat is geen circus waar de een of andere wetenschapper zegt het ei van colombus te hebben gevonden en de wereld unisono juicht. Het toont wel de paniek in wetenschappelijke kringen over de zaak resulterend in haantjesgedrag onder wetenschappers.
Willy Van Damme