In antwoord op Louise.
Turkije steunt de internationaal erkende regering in Tripoli en sluit economische akkoorden. Andere landen zoals Frankrijk steunen openlijk Haftar die de democratisch verkozen regering wil omver werpen. Als het aan de Europese landen ligt, mag Turkije geen gasvelden ontdekken in de zee. Dit willen de Turken beletten door met Libie samen te werken.
Ondertussen heeft Turkije 4 miljoen Syriers opgevangen.
Als Erdogan geen militaire steun aan de Turkmenen had gegeven, stonden er nog eens miljoenen Syriers aan de grens om naar Turkije te vluchten.
Willy, als je toch een Syrie kenner bent, waarom schrijf je geen artikel over de rijke Syriers die massaal naar Dubai gevlucht zijn? Sinds 2012 wonen al bijna 1 miljoen welgestelde En zoals hier in Europa zijn de vluchtelingen van Syrie grotendeels alleenstaande mannen die naar Turkije gevlucht zijn…..geen trotse natie en fierheid zoals bij de Turken.
Gurhan
Antwoord:
Bedankt voor de reactie maar je maakt wel een essentiële fout. De laatste parlementsverkiezingen in Libië hadden plaats op 20 februari 2014 en werden verloren door vooral die welke gelieerd waren aan al Qaeda, de Moslimbroeders en gelijkaardige groepen.
Die gingen niet akkoord met de uitslag waarna er een oorlog uitbrak in Tripoli. Die werd in Tripoli gewonnen door de verliezers van de verkiezingen. Waarna de meeste verkozenen de wijk namen naar de stad Toebroek aan de Egyptische grens.
Om tot een vergelijk te komen begon de VN dan met onderhandelingen tussen beide partijen en koos Sarraj als tijdelijk president. Op het laatste ogenblik echter weigerde het parlement in te gaan op het voorstel van de VN. Deze drukte door en benoemde Sarraj van buiten af tot premier.
Internationaal erkend zegt men dan. Een goede mop. Het land had op zeker ogenblik toen zelfs drie regeringen. Met dank aan de NAVO. Het was echter een duidelijke overtreding van de VN-regels die zich zo moeide met de interne keuken van het land.
Nu pogen de landen van Noord-Afrika, Egypte, Marokko, Algerije en Tunesië via onderhandelingen tot een vergelijk te komen. Daarbij is generaal Haftar wat opzij geschoven en zou Sarraj ontslag nemen. En van Turkije hoor je niet meer. Hun huurlingen vechten nu in de Caucasus en ook daar lijkt het voorbij.
Niemand heeft tot heden Turkije verboden in zee naar gas te boren. Ze doet dat trouwens op dit ogenblik in de Zwarte Zee. Het probleem is echter dat de regering in Ankara dat poogt te doen in zones die in dispuut zijn met andere landen.
Het akkoord over de zeegrenzen met de regering Sarraj in Libië en Erdogan toont dat probleem. Dat gaat zo ver dat de huidige Turkse minister van Defensie via een tweet steden als Thessaloniki, Aleppo, Mosoel en Kirkuk alsmede Cyprus en meer opeist. Daarmee maak je het probleem alleen erger.
Het probleem is natuurlijk de oorlog tegen het Ottomaanse rijk in vooral de periode 1918 tot 1923 en het Verdrag van Lausanne van 1923. De schuldige zijn hier de Britse regering van toen wier gulzigheid tegenwoordig alleen nog wordt voorbijgestoken door de VS.
Maar je gaat geen verdragen, hoe onrechtvaardig ook, zomaar in de papiermand gooien want dan komen er zonder twijfel nieuwe onrechtvaardigheden. En daar is niemand mee gediend, ook Turkije niet. En ga je de Turkse oorlogsweduwen en kinderen dan troosten?
Wat betreft Syrië is het heel simpel: Het Westen met steun van o.m. Israël, Qatar, de Verenigde Arabische Emiraten, Saoedi Arabië en Turkije hebben tienduizenden jihadisten naar Syrië gestuurd in de hoop het land te vernielen. Dat is mislukt.
Dat er door deze oorlog miljoenen Syriërs gevlucht zijn is het gevolg ervan en de Turkse regering is zowat de laatste om hierover te mogen gaan klagen. Ze heeft het zelf veroorzaakt. Bovendien heeft men massa’s fabrieken zitten ontmantelen en naar Turkije verscheept om ze eventueel te verkopen.
Of er 1 miljoen Syriërs in de Verenigde Arabische Emiraten zitten lijkt mij overdreven. Er zitten er inderdaad veel maar er een getal opplakken lijkt mij onmogelijk. Je hebt er ook een website Orient News die door schatrijke opposanten was opgericht maar die nog amper actief is.
Erdogan is een groot oorlogsmisdadiger en internationaal politiek een mislukking. Typerend: over de Oeigoeren, de lievelingen van de AKP en de Grijze Wolven, hoor je hem niet meer piepen. Het is ijzig stil in dit milieu in Ankara en Istanbul. Erdogan moet eens leren niet op alle voeten tegelijk te trappen.
Willy Van Damme