Hoogst ergerlijk inderdaad.
Een mens zou denken in een slechte droom beland te zijn met zoveel vooringenomen en zelfs pertinent valse stellingen als feiten. De halsstarrigheid waarmee dit in de Westerse media en politiek volgehouden wordt doet mij twijfelen aan 2 zaken.
Zijn types als Rudi Vranckx werkelijk zelf zo makkelijk om de tuin te leiden, geloven ze maw oprecht hun eigen gebrachte verhaaltjes. Of denken ze dat een beetje extra eenzijdige belichting het doel heiligt om die duivelse Assad uiteindelijk weg te krijgen voor een betere toekomst.
Dan zijn het toch wel omhooggevallen hardleerse betweters met Afghanistan, Irak en Libië in het achterhoofd. Nog erger zou zijn dat ze wel zeker beseffen dat verzonnen verhalen over Assad (zoals een onzinnige chemische aanval op eigen bevolking) gewoonweg handig uitkomen om de onrechtmatige behandeling van Syrië door het Westen te camoufleren.
Maar eigenlijk interesseren figuren als vrolijke Rudi mij niet.
Je zou vooral aan het inschattingsvermogen van je medemens beginnen te twijfelen, als je ziet hoe weinig kritisch op dergelijke reportages en insteken wordt gereageerd. Het gaat erin als zoete koek, ons inlevingsvermogen is weer eens aangesproken en uitgetest: jawel, we zijn verontwaardigd over die stoute Assad en zoals iedereen nu wel heeft kunnen zien: terecht.
Het Westen heeft gelijk en de Russen hebben nog maar eens bewezen dat ze een verachtelijk leiderschap hebben.
William
Antwoord:
Ooit schreef ik in het blad Trends en in De Zondag twee reisverhalen over Syrië en dat zijn in de media het enige in die aard die in 10 jaar oorlog in de Belgische pers verschenen.
Je kon toen op hun website reageren en ik kreeg alleen maar lof van de lezers van Trends. Het typeert. Op de Twitter van Time magazine verscheen recent een zoveelste lofbetuiging over Bellingcat. Het regende er nadien protesten die Eliot Higgins uitscholden voor al wat lelijk was. Geen lofbetuigingen.
Om maar aan te tonen dat niet iedereen die schandelijke propagandacampagne zomaar gelooft. Eerst brengt de VRT een schokkend verhaal over Zaventem en de terreuraanslag door Syriëstrijders en tien minuten later worden datzelfde soort lieden overgoten met liefdesverklaringen. Velen slikken dat niet meer.
Rond 1984 raakte ik op de hoogte van een verhaal waarbij Chinese veiligheidsagenten een Chinese doctoraatstudent poogden te ontvoeren om reden dat ze verliefd was geworden op een Taiwanees. China was nog een bondgenoot van de VS.
Mijn post werd onderschept en het artikel bij De Morgen werd door Paul Goossens met nepreden geweigerd. Toen ik het maanden later toch in Knack kreeg was dit er mijn laatste artikel. Via een diplomaat die het kon weten was ik van dan af op vraag van Buitenlandse Zaken persona non grata bij dat blad.
In het buitenland heb je namen als Jonathan Steele, Seymour Hersh, John Pilger en veel meer die ondanks hun enorm prestige door hun krant, weekblad werden buiten gegooid omdat ze zaken hadden geschreven die voor de regering/veiligheidsdiensten niet door de beugel konden.
Als men in de boekskes over Rusland, Iran en China begint te razen dan vergelijkt men dat altijd met ‘onze waarden’ waaronder persvrijheid. Een cynischer grap kan men niet maken. Er is geen censuur? Waarom? Om de simpele reden dat geen enkele krant of ander medium er over durft schrijven.
Toen ik dit verhaal over Knack nadien tegen George Timmerman en Wilfried Van den Hove, toen De Morgen, vertelde stelden ze dat ze niet verbaasd waren en dat ik dat vooraf toch had moeten beseffen. Ze wisten tot waar die zogenaamde persvrijheid ging!
Willy Van Damme