Reactie op De salafist: Vriend of vijand door Walter Baeyens

over de ‘koloniale’ relatie Frankrijk-Syrië.
Ik meen me toch te herinneren dat, na WOI en de 1916 Sykes-Picot afspraken, een groot deel van Syrië (ex Ottomaans Rijk) en Libanon onder controle van Frankrijk vielen, terwijl de rest van het Ottomaanse Rijk (Noord-Afrika, Midden-Oosten) onder Britse controle kwam.
Walter Baeyens
Antwoord:
Inderdaad Frankrijk kreeg na 1918 Syrië met daarbij Libanon dat ze in stukken hakten om zo zoveel mogelijk de controle over Beiroet te kunnen behouden.
Na WO II braken er in Syrië overal opstanden tegen de Fransen uit die bloedig en o.m. met vliegtuigbombardementen werden neergeslagen. Hierover verscheen toen praktisch niets in onze pers. Wel veel over de opstanden tegen de Sovjets in Praag, Berlijn (1953) en Budapest (1956).
Uiteindelijk moesten de Fransen het land wel opgeven. De vlag van de Syrische rebellen is die van het Franse mandaatgebied Syrië. Het typeert. Bij de huidige oorlogen om de controle over het Midden-Oosten kregen de Fransen een van hun mannetjes als president over Tunesië.
Libië en Egypte zijn dan weer voor heren die in de VS studeerden. Het is hierbij duidelijk dat er grote ruzie is tussen Frankrijk en de VS over Syrië.
Lakdar Brahimi, bemiddelaar voor Syrië woont niet toevallig in Frankrijk. Maar de nieuwe leider van die door de VS opgerichte Syrische verzetsraad heeft dan weer goede contacten met o.m. Nederland, een trouwe vasalstaat van de VS.
De eerste voorzitter van die Syrische Nationale Raad was iemand die in Parijs les gaf. Plak er maar in al die gevallen ook veel geld en een veiligheidsdienst op. En daarna onder ‘bondgenoten’ de hevige ruzies achter de schermen.
Sorry dat ik cynisch klink, maar het lijkt mij wel de realiteit.
Willy Van Damme