“De Broek tot op de Enkels” verwoordt indringend de algemene malaise van de pers in welke vorm ook. Wellicht is deze slaafse onderworpenheid best te vertolken als “Wiens brood men eet…” of “Wat zwaarst weegt..”. Wie, buiten deze en een uiterst beperkt aantal andere sites en/of andere media, waagt het de leugens en desinformatie van de machtigen te weerleggen ? Professionele en/of sociale represailles volgen onmiddellijk; dodelijk efficiënt. Denk aan de moedige whistle-blowers die in vergeetputten werden gedumpt. Noch journalisten, noch politici, noch magistraten kunnen/willen zeggen of schrijven wat zij misschien graag zouden uitgillen om de ongeïnteresseerde schapen tenminste hun hoofd toch even te zien draaien om nadien slaafs hun weg verder te zetten naar de slachtbanken (oorlog, werkeloosheid, armoede, uitsluiting en zelfs opsluiting).
Gegeneraliseerde Omerta.
Intussen, Willy Van Damme, nogmaals gefeliciteerd voor AL uw opmerkelijke artikels; evenals de meeste reacties.
charles van heester
Antwoord:
Hartelijk bedankt voor deze bloementuil. Ze staat al op tafel te pronken.
Inderdaad, de omerta. Het is schokkend te zien hoe De Standaard er niet voor terugschrikt haar reputatie hier zomaar te grabbelen gooit. En nochtans is het essentieel dat een krant beschikt over een goede reputatie. Zo immens grot meot de cdruk op de redactie dus zijn. Kun je het voorstellen!!
Ik zit al 34 jaar in deze stiel maar heb me nog nooit hoeven te schamen. Ik maakte fouten, ja, maar waar mogelijk worden die snel rechtgezet. Gisteren nog twee: Meulenbroek moest Meulebroek zijn en het waren de Paters Alexianen en niet de Broeders van Liefde zoals eerst geschreven. Maar zoiets is menselijks, het zou niet mogen maar het is onvermijdelijk.
Ooit deed ik een verhaal over het optreden van de Chinese veiligheidsdiensten in België en een poging tot ontvoering. Het was de tijd toen Washington en Beijing vrienden waren.
Het leverde mij een plaats op de zwarte lijst bij Sus Verleyen van Knack. En vrienden journalisten die mij stelden dat dit toch te verwachten was en dus in de pas moest lopen.
Paul Goossens, toen hoofdredacteur bij De Morgen, riep mij toen zelfs bij hem en weigerde het te plaatsen.
Zo gaat dat. Wie zijn mond open doet raakt in vele gevallen op de zwarte lijst. En wie zijn brood wil verdienen zit graag in die positie? Amper iemand.
Daar gaat het over. Er is geen ministerie van Censuur zoals in enkele landen nog bestaat, maar de censuur is wel springlevend. De Standaard is daar het levende bewijs van.
Maar gelukkig is er tegenwoordig het internet waar men wel kan schrijven wat er aan de hand is. Zo kregen wij tijdens de oorlog om Joegoslavië alleen de eenheidsworst geserveerd komende van de Navo. Wie iets alternatiefs zocht moest ver lopen en diep graven. Nu is het in één klik allemaal beschikbaar.
En zo krijgt de lezer nu een beter zicht op de oorzaak voor het bloedbad in Syrië dan wat een Jorn De Cock, Jens Franssen en Rudi Vranckx ons denken te moeten serveren. En het is in veel gevallen ook nog gratis beschikbaar.
Willy Van Damme