Beste Meneer Van Damme. Ik heb het nog eens opgezocht op de blog van Barnard, omdat ik het een zo treffende passage vond, zo typerend voor zo’n man, dat ik het na twee jaar nog altijd niet vergeten was. Hier dus een lezerscommentaar, gecopieerd van de Knack-blog van Benno Barnard:
“Boekenbeurs, zaterdag 5 november… Ik had die namiddag de nieuwe gedichtenbundel van Benno Barnard doorgenomen en besloot tot een aankoop. De index der signeersessies gaf aan dat Barnard om 17 uur zou signeren. Even dacht ik na over de relevantie van een gesigneerd exemplaar. Sinds Gutenberg is een boek immers een industrieel product, waarbij de handtekening van de auteur hooguit een schaamlapje is voor een verdwenen unieke ambachtelijkheid. Maar goed, uit nieuwsgierigheid besloot ik te wachten tot 17u00. Op het afgesproken uur was er echter geen Barnard te ontwaren. Koningen komen immers altijd te laat. Hij had nochtans slechts één enkel uur uitgetrokken om het plebs te ontmoeten gedurende de hele boekenbeurs. Dus normaliter zou men mogen verwachten dat hij op tijd aanwezig was. Niet dus. Twaalf minuten te laat kwam hij aangepalaverd, druk in dialoog met zijn spitsbroeder Geert Van Istendael. Het was een van die gesprekken die allemaal eender klinken: “Luister toch eens hoe erudiet wij – literaire goden – zijn” Luid genoeg zodat alle omstaanders het konden horen en zich konden warmen aan de straling van hun genie. Barnard en Van Istendael kwamen vlak naast me staan en probeerden elkaar te overtroeven, en toch beschouwden ze elkaar als gelijken. Het kan immers eenzaam zijn daar, hoog op die berg. Zelfs op de Olympos heeft men blijkbaar behoefte aan peer consent. Na het vertrek van Van Istendael – naar het buitenland nog wel – kwam ik dichterbij met een exemplaar van ‘Krijg nou de lyriek’. Maar Keizer Benno, geprononceerd viriel en met zijn polo zorgvuldig over zijn schouders gedrapeerd, keurde mij en een andere kwiet die daar met hetzelfde boekje stond, geen blik waardig. Hij draaide zijn rug naar ons toe en begon opzichtig een andere broodschrijver te omhelzen. Wijdse gebaren, theater, opera, barokke ruis, noem maar op. Ondertussen was het al 17 over 5. Toen wist ik het wel. Ik keek even naar rechts, naar mijn spitsbroeder met hetzelfde boekje in de handen. Wij lachten verlegen naar elkaar en draaiden ons toen beiden om, weg van de zelfverklaarde zon. Ik keek niet meer om, en deponeerde het gedichtenboekje – briljant of complete rommel; ik zal het nooit weten – even verder op de tafel van een met cowbowhoed uitgedoste TV-kok, de genaamde sospiet, en vertrok. Eén gedachte bleef hangen over Benno Barnard, en het was er geen poëtische: “Wat een blaas”. N.B.: Moest ik dit schrijven? Neen, maar ik wou het hier toch van me afschudden.”
Rikkert
Antwoord:
Sterk bedankt voor de moeite die je deed. Het is een mooie bijdrage die ons zo een betere kennis geeft van deze man. Zouden we hem niet beter Ego Barnard noemen.
En dat een dergelijk figuur Israël en het zionisme staat te verdedigen is niet onlogisch, evenals zijn goede relatie met iemand als een Freilich. Soort zoekt soort.
↧
Reactie op Benno Barnard is een racist door Rikkert
↧