Nogmaals : bedankt !
Rarrie
Antwoord:
ik poog alleen mijn best te doen, niet meer. Ik ben ook maar een mens met al zijn falen erbij. Maar ik bereid enkele mooie stukken voor.
Toch gisteren een goede gelezen op VTM teletekst. Bij een stukje over de tot heden zachte winter stond gisteren geschreven – en dat is geen grap hoor – dat er op sommige plaatsen daardoor zelfs al appelen aan de bomen hingen. Allen naar Haspengouw dus.
Het toont dat het nieuws dat we nu krijgen wel al barslecht is, maar het kan natuurlijk nog altijd heel veel erger. En met al die ontslagen in de media en de vraag naar meer volgeklad papier (al of niet met glans) gaan we nog wat meemaken. Je kan er mee lachen maar dat mogen we spijtig genoeg niet doen.
Willy Van Damme

[...] Bron: Willy Van Damme’s Weblog. [...]

http://www.agoravox.fr/actualites/international/article/cargos-de-nuit-vague-2-39363

(…) Au procès de Jacques Monsieur, débuté le 31 mars dernier dans l’indifférence journalistique générale (c’est à huis clos paraît-il !), ce dernier indique avoir livré des hélicoptères MI-24 et MI-8 Modelex à l’ancien président Pascal Lissouba, contre des cargaisons de pétrole. Il y explique sans broncher que selon lui il n’avait rien à craindre car il était “couvert” par les services occidentaux (DST, CIA, Mossad) via sa société Matimco Ltd (d’origine mauricienne !). En fait il révèle aussi s’être fait aider par un dénommé David Benelie, en fait de son vrai nom David Azoulay, un homme ayant la double nationalité, israélienne et sud-africaine… et ancien du Mossad (c’est son frère qui avait capturé Eichmann !), lui-même en relation étroite avec Marc Rich, sulfureux homme d’affaires US… ayant acheté du pétrole à l’Iran en pleine crise iranienne des otages ! L’homme, réfugié en Suisse, sera absous en 2001 par Clinton, décidément dans tous les mauvais coups tortueux. Rich est juif, né en 1934, à… Anvers, et avait dû quitter la ville en 1942 sous la pression des nazis. Son accusateur, dans l’affaire de l’Irangate, s’appelait Rudolph Giuliani, à l’époque procureur général… et son avocat s’appelait Lewis Libby ! Le monde est trop petit, parfois. Rich était en fait lui aussi un trafiquant d’armes notoire :

“Pendant des décennies, Rich détint le contrat exclusif de la commercialisation à l’étranger des métaux précieux soviétiques. Par cette filière, il se livrait à un trafic d’armes de grande ampleur, qui aurait continué jusqu’à récemment, avec la collaboration d’un certain Viktor Bout, un gros trafiquant d’armes sur le ’marché noir’ russe qui a joué un rôle dans le scandale de corruption qui touche actuellement Ariel Sharon.”

(…)
Jean Herve
Antwoord:
Nogmaals bedankt.
David Azulay is de echte naam en niet Azoulay of Benelie. Hij is geboren op 28 april 1945 in Casablanca en leefde lang in Parijs o.m. als kapper. Hij verhuisde op 5 juli 1972 naar Schaarbeek in België. Hij heeft zowel de Israëlische als Belgische nationaliteit. Een spoor van een Zuid-Afrikaanse nationaliteit werd niet gevonden. Wel was hij volgens betrouwbare bronnen vanuit België zakelijk actief in dat land.
Marc Rich heet officieel Reich. En het was een broer van David Azulay die president Bill Clinton overhaalde om hem gratie te schenken. Nogal wat joodse zakenlui veranderen trouwens hun naam. Zo ook de familie Nejman van de Geoffrey’s Bank die zich soms Newman lieten noemen. Het zaait natuurlijk grote verwarring. Wat in sommige gevallen misschien wel de bedoeling is.
Victor Bout is geen echte wapenhandelaar maar steeds een vrachtvervoerder geweest. Hij vervoerde alles wat men hem vroeg. En dat ging van Amerikaanse soldaten over materiaal voor organisaties als Artsen zonder Grenzen tot allerlei wapens.
Willy Van Damme

Michael Parenti over Vaclav Havel in “De omverwerping van het kommunisme” :

Antwoord:
Bedankt voor die link naar die uiteenzetting van Michael Parenti. Zeker niet altijd akkoord met zijn stellingen maar veel van wat hij zegt zijn ook simpele niet te ontkennen feiten die soms bij insiders wel gekend zijn. Kortelings komt hier een stuk over Letland en wat daar gebeurde. Bijna 1/3 van de bevolking is sinds de onafhankelijkheid weggetrokken. En Havel die zal men wel heilig verklaren zeker. Hij kan dan kaarten met Johannes Paulus II, zuster Theresa en Kim Jong Il.
Willy Van Damme

1996 !

Geachte Heer Willy Van Damme

Ik vond uw bovenstaand artikel via Google, daar ik op zoek was naar info mbt NV Luc Thibaut & C° Financiers. Mijn ouders behoren nl ook als hardwerkende gewone mens, tot de vele gedupeerden. Ook zij hebben hun zuur gespaarde centen in lucht zien opgaan. Mijn moeder is ondertussen overleden, mijn vader hoogbejaard. Ik vroeg mij af wat ik kan doen om verder op de hoogte blijven van dit proces en/of ik in naam van mijn vader zijn rechten nog kan opeisen.

Met dank bij voorbaat,
Marijke Lambrechts
Antwoord:
Bedankt voor je reactie.
Zoals je misschien wel weet volg ik deze zaak reeds op van de periode voor de maatschappij in 1991 door de overheid in vereffening werd gezet. Dit is een van de vele schandelijke toestanden die dit land rijk is.
De overheid, die gewoon liet betijen, weigerde haar verantwoordelijkheid te nemen en de zaak zit nu al bijna 20!! jaar voor een Brusselse rechtbank, nu het hof van beroep. De overheid is volgens de rechtbank in de fout geweest om reden dat ze de wetgeving niet tijdig aangepast had aan de gewijzigde economische en financiële realiteit. Niet vanwege de bijna onbestaande controle op Thibaut door de nu verdwenen Controledienst der Verzekeringen (CDV). De wet op maatschappijen als Thibaut dateerde uit 1935.
Een groep deskundigen werd aangesteld en het duurde immens lang voor die een visie op papier hadden gezet. Er is nu voorlopig een laatste pleitdatum gezet voor maart 2013. Daarna komt dan nog het arrest en een eventueel beroep bij Cassatie. Erg lang kan dit echter niet duren. Het verhaal van deze firma is meer dan een boek waard en toont ten volle het immoreel karakter van deze maatschappij.
Ik blijf de zaak wel op de voet volgen en zal zodra de zaak uitgesproken is hierover berichten. Advocaat voor de spaarders is een zekere Luc Coene.
Willy Van Damme

Dans les années 1950 – 1960, le textile était une branche où les Juifs se sont fait remarquer.

Il y avait une communauté juive de “textiliens” à Bruxelles et à Paris et ils payaient pour leur “protection”.

Ils ont probablement été contraints (Mossad ?) d’envoyer de l’argent en Israël, la jeune nation.

Certains ont fait fortune comme les Levi et les Salik.

La société Levi-Strauss (basée en Californie ?) avait une usine à Arlon (usine occupée actuellement par Ferrero Ardennes).

C’est dans ce milieu que l’on retrouve le petit commerçant Félix Przedborski.

C’est aussi dans ce milieu que Jacques Monsieur a fait ses débuts (Matimco, voir article ci-dessous).

La famille Levi était proche de la famille Nejman qui a créé la banque Geoffrey (Geoffrey Nejman est actuellement dans la parfumerie à Grasse – http://www.gnejman.eu/ ), impliquée dans des trafics d’armes.

Lors du procès de Jacques Monsieur à huis clos en Belgique, on a parlé de ses liens avec Serge Frantsevitch. (voir Nihoul – Bouty).

Par ailleurs, un autre “marchand de mort” doit être cité dans ce cadre ; il s’agit de Ronald Rossignol (qui a fait ses débuts à l’aéroport d’Ostende, comme Viktor Bout).

Cela fait déjà deux “marchands de mort” issus du même milieu …

On pourrait y ajouter Benoît de Bonvoisin (le commerce des armes est une “tradition familiale”) et son avocat et ami Mario Spandre (qui a caché le terroriste Gaetano Orlando et dont on trouve des éléments biographiques dans le rapport Lumumba).

Sur Jacques Monsieur et Ronald Rossignol, il est instructif de lire le livre coordonné par Berghezan du GRIP. On a notamment parlé de Ronald Rossignol dans l’enquête relative aux Tueurs du Brabant.

_ _ _

A lire, sur Jacques Monsieur et Matimco, l’intéressant article qui suit :

http://www.liberation.fr/societe/0101268913-le-croate-qui-en-savait-trop
Jean Herve
Antwoord:
Of die joodse textielhandelaars uit vrije wil of onder druk geld aan Israël gaven is tot heden steeds onduidelijk gebleven. Vraag is ook wat druk is en wanneer wordt die onwettelijk.
Of Serge Frantsevitch hier tijdens het proces tegen Monsieur werd genoemd is mij onduidelijk. Ik vond de naam in het dossier niet terug. Men moet ook oppassen met het maken van wat men noemt een amalgaam. Het is niet omdat ik al eens een pint met iemand dronk of zaken deed dat ik ook weet had van of betrokken was bij die man zijn andere zaken. In het Brussel van de jaren ’80 liepen er in Brussel veel criminelen en semi-criminelen rond die elkaar wel eens tegenkwamen en soms zaken deden, soms niet.
Voor zover geweten was Jacques Monsieur nooit betrokken bij al die gewelddaden waar Brussel toen voor gekend was.
Het stuk uit Liberation geeft een goed overzicht van wat voor staat Kroatië onder Tudjman was. Geef mij dan maar Tito.
Willy Van Damme

http://www.franceinter.fr/reecouter-diffusions/137177

On m’a rapporté que dans son livre, quand il parle de ARI, Beijer précise ce qui suit :

Behalve deze twee nogal uitzonderlijke keren zijn de Pasiphaë-operaties altijd vlekkeloos verlopen. Het is ook gebeurd, maar dat was veel zeldzamer, dat ik met de tegenovergestelde situatie werd geconfronteerd, namelijk het betrappen van een ontrouwe echtgenote. In die gevallen deed ik meestal een beroep op een ‘Minotaurus’ (om in de Griekse mythologie te blijven…). Hij stond bekend onder zijn bijnaam ‘Mooie Serge’. Hij was de geknipte man om een vrouw te verleiden en in zijn bed te krijgen, hoewel het procedé minder betrouwbaar was dan de methode met de Pasiphaë.

Il faisait appel au “beau Serge” pour compromettre certaines personnes …

Une connaissance m’a fait remarquer que “le beau Serge” est une expression associée à Serge Frantsevitch.

Si c’est bien de Serge Frantsevitch que l’on parle, cela indique un lien entre Frantsevitch (Jacques Monsieur, Bouty, Corvillain, Nihoul…) et tout ce qui tourne autour de Beijer.

En tout cas, Alain Fauvage appelle Frantsevitch “le beau Serge” :

https://docs.google.com/viewer?a=v&pid=gmail&attid=0.1&thid=132338026e14ce86&mt=application/pdf&url=https://mail.google.com/mail/?ui%3D2%26ik%3D683cc50117%26view%3Datt%26th%3D132338026e14ce86%26attid%3D0.1%26disp%3Dsafe%26zw&sig=AHIEtbRvF8zf4n09tjFK6AfbABy3Bq4N1w

Higt Life

(A vérifier ma mémoire n’est pas infaillible)

Barman Paolo POPOVIC tél 02/ 42721 45. le N° n’est plus attribué en octobre 1999

dans les années 70, nom d’un bar à champagne, (je n’y ai jamais vu la moindre bouteille de champ c’était du cidre doux à 2200fb la bouteille. Il y avait 600 balles pour la fille, 50 balles pour moi + mon fixe et le reste pour Dédé) de la rue du pépin tenu par André TORSIN et Claudine PRELAT, mais ils avaient un associé, que je n’aimais pas beaucoup, un grand, 35ans, le crâne dégarni, vivant à la colle avec une pute française. Il souffrait de crises de palu et je l’ai une fois aidé pendant ses crises en le faisant boire. Il m’en a été reconnaissant. J’y ai été portier de 1970 à 1972. Là j’y ai connu de tout, des truands comme Michel DEMARET qui sortait avec la bande du Grand ROBERT qui à ce moment-là tenait un restaurant, (>Il est mort pas la suite d’un cancer) J’y ai vu aussi Mr Félix Przedborski.
VDB avec sa clique de politicards mais il avait été amené là par le Beau Serge qui devait être
FRANTSEVICH qui avait une fille au trottoir rue de Stassart nommée Rita ! Tous trop bien habillés pour la clientèle commune. La venue dans ce bar de ce Félix coïncide avec une phrase de mon boss:” çà c’est vraiment dégueulasse!” Je n’ai pas assisté aux conversations .Mais Paolo bien; il était toujours présent. Cela coïncide aussi avec l’apparition d’une autre bande dont un petit pédé avec de la famille au Maroc, il se shootait ! Et disait que là-bas c’était normal. Cela coïncide aussi avec le fait que Claudine PRELAT est arrivé au bar avec une paire de lunette noire comme des soucoupes, comme Dédé lui tapait dessus de temps en temps, j’ai pensé qu’il avait mis une dérouillée à son “petit bonbon anglais”. Il y avait un ami de longue date du couple Dédé-Claudine qui tenait un café rue des Carmes, le RV nocturne des taximan, un drôle de mec, un truand, qui parlait avec la voix enrouée comme s’il avait un cancer ? Ils avait tous les 2 les mêmes chiens de races, des dobermans, Torsin avait la femelle et lui le mâle.(X3 parlera de dobermans chassant des enfants nus lâchés dans le parc)
Dans la clientèle-personnel, il y avait aussi Sylvie, un travelo qui rêvait d’aller se faire couper faisait le tapin à ses heures et travaillait à la bouteille; c’était la grande gagneuse; Les autres filles allaient et venaient, il y avait un couple de pute constitué d’une femme normale qui vivait sur un grand pied et d’un travelo coupé. Elle travaillait à 2 en voiture !
Je me souviens d’un type avec des dollars plein la poche qui voulait se faire mettre en mettant. Mes tôliers ne voulaient pas alors ils sont chercher un patron du bar de l’Escalier car lui c’était son truc, ils ont pris le client.
Peu de temps après Dédé a repris le bar de l’Escalier et c’est là qu’un beau soir à débarqué jacques Brel. Le beau serge était là !
Après que soit venu le Félix on a vu apparaître des flics comme le commissaire de la rue Marché au Charbon et son copain, car disait-il, il voulait savoir ce que je faisais la nuit. C’est toujours le même maintenant, je l’ai vu à la télé. Ils se faisaient rincer la gueule et jouaient à la passe anglaise. Un grand blond sans doute Frans Reyniers. On parlait d’un casseur, André Rogge, qui deviendra l’indic de Reyniers et d’autres truands et flics dont je n’ai guère de souvenirs !

1 supplément du JDM N° 22 du 26 octobre 99 J 2234
____________

A l’époque où Alain Fauvage a rencontré Frantsevitch, ce dernier était “souteneur”.

Il n’est donc pas impossible qu’il soit “le beau Serge” dont parle Beijer …

Y a-t-il quelque chose en lien avec Frantsevitch dans la comptabilité de ARI ?

Cela mérite en tout cas d’être vérifié …
Jean Herve
Antwoord: De link opent niet. Wel is er voor zover ik weet geen relatie tussen die Frantsevitch en Jacques Monsieur. Beiden opereerden in het Brussel der wilde jaren tachtig en hadden ongetwijfeld gezamenlijke vrienden.
Men moet hier erg voorzichtig zijn. Zo maakte het Brusselse parket toen melding van banden tussen Jacques Monsieur, Christian Maigret, Claudine Fraiture en Christian Michiels. Uit mijn onderzoek bleek dat het parket hier de bal had misgeslagen. Er waren wel contacten maar gebleken is dat Jacques Monsieur hen alle drie misbruikte en dat zij met die wapenhandel niets te maken hadden.
Alleen het contactadres van Monsieur was op zeker ogenblik bij hen. Maigret heeft aan die relatie met Monsieur en vader en zoon Nejman zelfs veel geld verloren.
Willy Van Damme

http://www.dhnet.be/dhjournal/archives_det.phtml?id=295540

Date: 14/11/2003
Section: INFORMATIONS GENERALES
Sous Section: FAITS DIVERS
Dutroux commandait des enfants

Nouvelle Recherche
D’étonnantes révélations ont été faites devant le tribunal de Bruxelles

BRUXELLES Le dossier impliquant un ancien avocat bruxellois devant le tribunal correctionnel de Bruxelles a pris une tournure pour le moins inattendue. Argent sale, trafic d’armes, sexe, pédophilie, Dutroux, Nihoul et Haemers étaient les ingrédients de la recette qui a retenu l’attention de tous dans la salle d’audience, ce jeudi matin.

L’ex-avocat Etienne Delhuvenne était le conseil de Patrick Haemers. En septembre 2000, il a été condamné par défaut à trois ans de prison ferme pour escroquerie, faux et proxénétisme.

Ce qui nous intéresse ici, ce sont les liens qui unissaient Etienne Delhuvenne à un certain Serge Frantsevitch. En 1984, Frantsevitch a été condamné à 4 ans pour incendie volontaire, faux et usurpation. Mais surtout, Frantsevitch était actif dans des activités spécialisées dans la pornographie infantile. Dans le cadre du procès de Jacques Monsieur, trafiquant d’armes notoire, le procureur avait également parlé de liens entre Monsieur et Frantsevitch. Delhuvenne et Frantsevitch, eux, semblent être complices de sociétés- écrans destinées à camoufler des bénéfices tirés du commerce de cassettes pédophiles.

A partir de Frantsevitch, on se rapproche tout doucement de Dutroux, Nihoul Frantsevitch semble avoir été en contact avec un Roland C. qui a quant à lui été condamné à 7 ans pour le viol de deux mineures. Roland C. était l’un des faux administrateurs des sociétés- écrans.

En 1996, alors que la Belgique entière sombre dans le chaos suite à l’affaire Dutroux, Roland C. est arrêté. Il faut savoir qu’il habitait à Ixelles, à quelques pas à peine de la maison de la petite Loubna Benaïssa. La perquisition menée chez lui ne donne aucun résultat. Même sa citerne d’eau de pluie est vidée. En vain.

Cependant, la société-écran de ce dernier, située rue du Conseil, a été visitée. En effectuant ces démarches, on apprend que l’épouse de Roland en sait beaucoup. Elle révèle aux enquêteurs qu’il procurait des enfants à Dutroux, à Nihoul, à l’armurier de Haemers, Elle soutient avoir entendu des conversations téléphoniques où un langage codé était utilisé: «Il me faut trois chevaux: un blond et deux bruns» Selon elle, il n’y a pas de doute. Il s’agissait d’enfants.

Reste à savoir maintenant si toutes ces révélations dans cette affaire auront un impact sur le procès Dutroux

© La Dernière Heure 2003

Ph. Bt
Jean Herve
Antwoord:
Het is niet omdat La Derniere Heure het schreef dat het ook juist is. Bovendien wordt er niets precies over geschreven. Wat, wie, hoe, wanneer blijft geheel vaag. Het laatste wat ik doe is krantenverhalen zomaar overnemen.
Willy Van Damme

Juan Borges

Juan Borges was een Portugees die werkte voor de Mossad en opereerde als witwasser en wapenhandelaar in samenwerking met de internationale georganiseerde misdaad. De bende waarmee hij samenwerkte had vertakkingen naar de Italiaanse maffia en had in België vertakkingen naar Rami Weinbaum (Mossad), Sylvain Alalouf (Mossad), Joseph Wybran (Mossad?), Jacques Herygers, Georges Cliquet. Borges zou verder goede contacten hebben gehad met Alfred Cahen, Giulio Andreotti, Afrikaanse staatshoofden en de Amerikaanse ambassade in Rome. Tijdens zijn verblijf in Brussel opereerde hij in nauw contact met Michel Nihoul en vooral Annie Bouty, met wie hij een affaire had. Verder had hij een vluchtige relatie met Brigitte Jenart, een belangrijke getuige in de zaak Dutroux die dood teruggevonden werd. Nadat Borges in opspraak kwam in een kunstdiefstal vluchtte hij naar Montréal en kwam vervolgens terecht in Guinée, waar hij 2.000 hectares zou hebben gehad en van waaruit hij nog steeds in contact zou hebben gestaan met Bouty.

Wapenhandel en Mossad

Borges zou actief geweest zijn in de illegale wapenhandel met Libanon, Lybië en Iran, samen met ondermeer Jacques Monsieur, Sylvain Alalouf, Nouriel ‘Youri’ Nourielli en Georges Drouviotis. Al deze personen waren verbonden aan de Mossad. Zo was Nourielli, een zaakvoerder van een kledingszaak in Elsene met een verleden als drugshandelaar die werkte voor de veilig­heidsdienst van de Israëlische ambassade in Brussel. Alalouf (zie Facebook) was eind jaren ’80 gedomicilieerd in de woning van dr. Joseph Wybran in Ukkel. Wybran was lid van B’nai B’rith en mogelijk een sayan. Hij werd vermoord op 3 oktober 1989 op de parking van het Erasmusziekenhuis, waar een uitgebrande VW Golf werd teruggevonden. De moordenaars zouden Abdelkader Belliraj, die in 2000 informant van de Staatsveiligheid zou worden, en Ahmed Moukhlis geweest zijn. Als dekmantel voor de wapenhandel had Borges samen met Sylvain Alalouf het import/export-bedrijf voor medisch materiaal ‘Candy Médical’ opgericht in het tandartsencabinet van zijn ex-vriendin Brigitte Jenart (rue du Conseil 35 in Elsene). Op hetzelfde adres was ook de zetel van het bedrijf Logitel van Serge Frantsevitch, die ook bij de wapenhandel door Monsieur zou betrokken zijn geweest. Ook Monsieur werkte met een bedrijf in medisch materiaal als dekmantel, namelijk ‘Mides’. Bedrijven voor verhandeling van medisch materiaal lijken ideale dekmantels, zo ook ‘Dollon’ beheerd door baron René Paulus de Châtelet en Elio Ciolini. Candy Médical maakte voor haar commerciële communicatie gebruik van de telex van het bedrijf ‘Italtrade’ (Place Stéphanie 10) van Giulio Mongia, die vermoedelijk betrokken was bij de wapenhandel. In hetzelfde gebouw van ‘Italtrade’ bevond zich het appartement waar een Modigliani werd gestolen door de bende rond Borges en Alalouf op 12 oktober 1986 (zie lager). In maart 1986 had de BCR van de rijkswacht reeds onderzoek gedaan naar Borges en zijn bedrijf Candy Médical dat zich toen in de Avenue Tervueren in Woluwe-Sint-Pieters bevond en waarvan opgemerkt werd dat het gebouw volledig gehuurd werd door de veiligheidsdiensten van de EG. In 2002 kwam aan het licht, in het kader van het onderzoek naar Monsieur, dat Borges betrokken was bij de levering van 6000 TOW-raketten aan de Iraanse Ayatollahs, met een waarde van 83 miljoen dollar. Brussel was destijds een draaischijf voor de wapenhandel naar Iran, gesteund door de Amerikanen en Israël om zo de positie van Saddam Hoessein te verzwakken. Borges werd bij deze zaken juridisch bijgestaan door het bedrijf Cadreco (avenue du Toison d’Or 16) dat hij samen had opgericht met Annie Bouty en op 12 maart 1987 geliquideerd werd maar waarvan de activiteiten drie dagen later voortgezet worden in het nieuwe bedrijf “Cabinet Annie Bouty et associés” (avenue Henri Jaspar 99 in Saint Gilles).

Mensenhandel en Bouty

Borges werkte nauw samen met zijn zakenpartner Annie Bouty met wie hij een tijd het bed deelde en die hem op de hoogte hield van eventuele signalisaties van zijn naam in de Bulletin central des Signalements van de politie, wat van belang was bij zijn reizen naar het buitenland. De bedrijven van Borges en Bouty waren niet enkel ondersteunend voor de wapenhandel van Borges maar ook een dekmantel voor mensenhandel. De goede werking van deze laatste activiteit, veelal gebaseerd op het verkrijgen van visa, werd verzekerd door de goede contacten van Juan Borges. Hij had ondermeer toegang tot de Amerikaanse ambassade in Rome, waar Borges een bureau had in de Via Flaminia 21. Borges beweerde tevens een goede relatie te hebben met Giulio Andreotti, alsook met Afrikaanse staatshoofden zoals Lansana Conté van Guinéa en Joseph Momoh van Sierra Leone. Zijn goede banden met Alfred Cahen, een topdiplomaat met een stevig Afrikaans netwerk, waren wellicht ook een voordeel. Zo werd op 26 juni 1990 de hulp van Cahen ingeroepen door Borges om een visum voor een Zaïrese klant van Bouty binnen te halen, dewelke vier dagen later per fax antwoorde vanuit Parijs: “Monsieur, Infiniment merci de votre lettre faxée le 26 juin en annexe à laquelle vous avez bien voulu me faire tenir les informations dont j’ai besoin pour aider votre protégée. Muni de celles-ci je vais pouvoir intervenir dans sa faveur. J’espère que mes démarches aboutiront à dessuites positives.”

Nihoul en de pedofiele netwerken

Ook Michel Nihoul, die de partner was van Annie Bouty, duikt op in het dossier Borges. Op 29 september 1986 belde Nihoul in naam van Cadreco naar de Schaerbeekse rijkswacht met het verzoek om een zaak van ongedekte cheques ten waarde van 1.2 miljoen en getekend door Borges in naam van zijn bedrijf Candy Medical (enquête Ecofin door het OCDEFO) te regelen naar minnelijke schikking met de gedupeerde: Liarakos, een handelaar in goud met Pakistan. Op 6 oktober 1986 kreeg dezelfde rijkswacht telefonisch bevel van Guido Torrez om de handen af te houden van Borges, die op het punt stond in deze zaak gearresteerd te worden. Torrez was hiertoe telefonsich verzocht door Michel Nihoul maar beweerde voor de onderzoekscommissie Dutroux dat de beller Nihoul moest zijn geweest die zich had uitgegeven als iemand van het kabinet van François-Xavier de Donnéa. Volgens Borges’ ex-vriendin Brigitte Jenart, die hij in 1983 had leren kennen via Bouty, had Nihoul wel degelijk ook het kabinet van de Donnéa ingeschakeld. Jenart had een tandartsenpraktijk in de rue du Conseil 35 in Elsene, waar ze Michel Nihoul en Annie Bouty als klant had en waar Borges zijn bedrijf Candy Médical geregistreerd had, onder het appartement van pedofiel Roland Corvillain (zakenpartner van Serge Frantsevitch in Logitel) die begin jaren ’80 bezoek zou hebben ontvangen van Nihoul, Achiel Haemers, Robert Darville en Marc Dutroux. Volgens de getuigenissen van de ex-vrouw van Corvillain gingen de gesprekken toen over pedofiele netwerken. Jenart zette al haar getuigenissen op brief gericht aan de Brusselse gerechtelijke politie en aan Georges Frisque. Op 5 april 1998 werd ze dood terugevonden naast een lege fles raki en kalmeermiddelen met als diagnose zelfmoord hoewel er geen autopsie werd gedaan. In een brief gericht aan haar moeder stond “je n’ai plus d’avenir, je n’ai plus le courage (…). Dieu n’existe pas.” en in de krabbels daaronder staat het woord “pedofiel”.

Maffia

Juan Borges stond duidelijk in contact met één of meerdere maffieuse organisaties. Hij werkte ondermeer samen met de Pakistaanse broers Salahud en Zahirud Din die in 1986 werden aangehouden door onderzoeksrechter Jean-Claude Van Espen voor transport van goud, diamant (via Antwerpen) en uranium. De broers Din woonden in Ukkel en werkten via het wisselkantoor Kirschen, waarvan de beheerder Hilaire Beelen (dicht bij liberale politici) in januari 1986 werd aangehouden in een gigantische fraudezaak door Van Espen. Ze deden ondermeer beroep op Jean-Marie De Haze, ex-secretaris van de CEPIC en uitbater van de “Greenwood” (eigendom van Roland Daled, een vriend van Paul Cams). Ook werkte Salahud Din samen met Michael Brandwain, betrokken bij de schimmige dossiers Comuele en M&S International die leidden naar de Russische maffia. In het midden van de jaren ’80 zou Borges hebben samengewerkt met een Italiaanse peetvader en in de weer geweest zijn met koffers vol zwarte dollars. Op 12 oktober 1986 werd een Modigliani gestolen in een appartement van een weduwe (in hetzelfde gebouw waarin ook Italtrade was gevestigd, zie hoger) door een bende bestaande uit Borges en onder meer zijn Mossad- en wapenhandelkompanen Sylvain Alalouf en Nouriel Nourielli. Ook de Brusselse criminelen Jacques Herygers en Georges Cliquet waren betrokken. Het gestolen werk werd ingewisseld voor een vervalsing gemaakt door de Brusselse artiest Stéphane Mandelbaum die op 3 januari 1987 met een kogel in het hoofd en bewerkt met zuur teruggevonden werd in een grot in Beez bij Namen. Het gestolen schilderij werd teruggevonden bij een huiszoeking in Vorst, in de woning van Rami Weinbaum, ook verbonden aan de Mossad als topman bij Leumi Bank en betrokken bij handel in textiel, goud en ivoor tussen Afrika en Azië. Kort voor de moord op Mandelbaum hadden Weinbaum en Nourielli tien liter bijtend zuur gekocht bij een Brusselse drogist. Weinbaum werd opgepakt maar pleegde zelfmoord in zijn cel. Ook Nourielli werd aangehouden maar omwille van een procedure-fout moest hij worden vrijgelaten. In 1992 werd Borges, intussen naar Montréal gevlucht, bij verstek veroordeeld voor de diefstal maar niet voor de moord (deze affaire werd geklasseerd in 1990) door het parket van Namen. De twee Brusselse criminelen Herygers en Cliquet zouden later genoemd worden in het kader van een bende met internationale vertakkingen die in 1995 werd blootgelegd door de gerechtelijke politie van Sorrente. Deze bende handelde in witwaspraktijken via trafieken van (valse) deviezen, kunst, goud, diamant, radioactief materiaal, raketten, enz., ten waarde van 80 miljard BEF. Men heeft het gehad over de vermoedelijke betrokkenheid van de aartsbischop van Barcelona (via het IOR), hooggeplaatsten bij UBS, Deutsche Bank en Loyd, diplomaten, brokers, leden van de Italiaanse en Amerikaanse geheime dienst, een prins uit Koweit, de zoon van Mobutu en de koning van Marokko. Als leden van de bende werden ook nog volgende namen genoemd: de Riccardo Marocco (een Milanese zakenman), Solange Vercruysse (een Franse van Belgische afkomst en een vriendin van Marocco), Robert Van der Vooren (Nederland) en Jean-Luc Herygers (de broer van Jacques).

Juan Mendez
De entourage van Borges werd op een bepaald moment genoemd in de zaak ronde de moord op Juan Mendez op 7 januari 1986. Op 25 maart 1987 werden Nourielli, Alalouf en verzekerinsagent Christian Moeris genoemd als verdachten in een nota door de procureur-generaal van Brussel (1er bureau 1337/86). Moeris kwam in oktober 1986 in opspraak door een zaak rond wapenhandel (1000 P38 vuurwapens en munities) met Zénon Sievert, in opdracht van Juan Borges en Nourielli. Volgens Sievert zou Moeris op de hoogte zijn geweest van de moord op Mendez, maar deze ontkende en legde een twijfelachtige verklaring. Het onderzoek stopte toen een van de rijkswachters, Jean-Marie Van Mullen, door het team van commissaris Marnette opgepakt werd in de zaak Bauloye voor corruptie, wat mogelijk opgezet spel was bleek nadien.

Bronnen: Le soir 7/11/95, Observatoire citoyen, niet gepubliceerd hoofdstuk uit Douglas De Coninck “30 témoins morts”, Télé-Moustique 19/12/199, Het geheim van Belliraj (Georges Timmerman)
Jean Herve
Antwoord.
Het verhaal van George Timmerman en Abdelkader Belliraj is zeer belangrijk en werd hier eerder al besproken. Ook die moord en ermee verbonden kunstroof worden in dit boek besproken. Het is echt een aanrader. De enige steeds weerkerende naam in al die dossiers is de Mossad. Je vraagt je soms af wie Brussel in de jaren tachtig en ook nu nog bestuurt. Je kan nu eenmaal niet rond de feiten heen lopen en doen alsof die niet bestaan.
Willy Van Damme

http://www.rue89.com/2008/03/31/monsieur-monsieur-eleveur-ou-trafiquant-darmes

http://www.rue89.com/2008/10/09/trafic-darmes-laffaire-jacques-monsieur-plane-sur-langolagate

http://www.rue89.com/2009/09/03/comment-se-reconvertir-quand-on-a-fait-du-trafic-darmes

http://asset.rue89.com/files/YannGugan/2009_09_03_jacques_monsieur.pdf

( 11 pages )
Jean Herve
Antwoord:
Bedankt voor je aanvulling van dit dossier. Leuk is wel dat je langs deze link ook het verhaal kunt horen over een zogenaamde Curveball. Een verhaal om de vingers van af te likken.
Curveball is de door de VS gegeven bijnaam van een Irakees die zowat de voornaamste informatiebron van de VS was over de massavernietigingswapens van Saddam Hoessein. De man werkte in een hamburgertent in de VS en werd er door zijn collega’s, sommigen landgenoten, omschreven als een fantast. Maar voor de VS en de internationale media was hij toen de ultieme getuige.
Op basis van vooral zijn fantasistische verhalen bouwde Colin Powell, Amerikaans minister van Buitenlandse Zaken, toen in de VN zijn thesis dat een oorlog tegen Irak nodig was. Waarop o.m. de BBC iedere kritiek hierop als ter kwader trouw zag. Ging die man af. Een deels hilarisch verhaal.
Maar die term wil ik zeker niet in de aanwezigheid van een Irakees of Arabier gebruiken. Die hebben er ongetwijfeld een andere term voor.
Willy Van Damme

Quelques documents sur les marchés d’armes :

( notamment de Laurent Léger et Jean Guisnel )

http://geo-phile.net/IMG/pdf/Introduction.pdf

http://geo-phile.net/IMG/pdf/Les_connexions_secretes_de_la_DGSE.pdf

http://geo-phile.net/IMG/pdf/Robert_Montoya_le_gendarme_vendeur_de_bombes__L._Leger_.pdf

Voir aussi :

http://geo-phile.net/spip.php?page=recherche&recherche=armes

http://geo-phile.net/spip.php?page=recherche&recherche=Trafic+d%E2%80%99armes

http://www.dailymotion.com/video/xldkqj_les-matins-jean-guisnel_news

http://www.dailymotion.com/video/x6kom0_michel-field-serge-bramly-le-premie_news
Jean Herve
Antwoord: Bedankt voor de vele informatie maar ik hoop dat je begrijpt dat ik niet alles wat elders over allerlei heel duistrere en soms criminele zaken werd geplaatst hier niet zomaar kan hernemen.
Om je een voorbeeld te geven. Handelsrechter De Tandt heeft journalist René De Witte laten veroordelen wegens laster en eerroof. Hij had haar naar verluid een naam gegeven die niet alleen totaal ongepast is maar die ik hier niet wil herhalen.
Wie bijvoorbeeld in de hoogoplopende ruzie tussen Pierre Salik en Patrick Abraham gelijk had is ook voor mij nu nog onduidelijk. Duidelijk is wel dat Abraham naar de pers liep, Salik niet.
Men moet uiterst voorzichtig zijn met allerlei beweringen van sommige journalisten die niet zelden amper weten waar ze over schrijven. Typetjes ook die bij één bron hun mosterd halen en die mosterd dan breed in hun blad uitsmeren en deze soms op eigen initiatief nog wat bijkruiden. Het moet verkopen nietwaar. Dat soort methodes is niet aan mij besteed. Zie voor dat soort journalistieke praktijken maar naar de recent hier geplaatste bespreking van het boek van Andrew Feinstein, een boek vol prietpraat en soms lachwekkende beweringen. Ik ga al die linken die jij opstuurde dan ook niet plaatsen. Wie namen als Frantsevitch, de vennootschap Luchaire of Salik via google of Yahoo wil zoeken doet dat maar.
Maar niet alles zomaar geloven.
Willy Van Damme

Voor u ook de beste wensen, Willy. En heel veel kritisch schrijfgenot toegewenst

Dirk Van Hoecke
Antwoord:
Bedankt voor je wederwensen. Je krijgt nog deze week een stuk over de nieuwe wetten van Obama, een lijvige bespreking van het boek van Andrew Feinstein ‘Handelaars des doods’ en als het wat meezit een groot stuk over Letland en zijn ‘onafhankelijkheid’. Ik was er recent op reportage. Een uitermate boeiend verhaal.
Willy Van Damme

[...] Willy Van Damme’s Weblog. Share this:TwitterFacebookVind ik leuk:LikeWees de eerste om post te waarderen. « Qatar [...]

De nagel op de kop man
D. Harlie
Antwoord:
Dat was ook de bedoeling.
Willy Van Damme

Je vois que la chaîne FR2 va bientôt diffuser un documentaire sur Klaus Barbie (mardi 10 janvier 2012 – 20h30) :

http://www.docandfiction-tv.fr/klaus-barbie-criminel-nazi-france-2-zoom.php

Si l’anglais ne vous dérange pas, il y a un document récent sur MEREX (qui a employé Klaus Barbie) à :

http://www.scribd.com/doc/76881930/The-Shadow-World-Nazi-Connection-MEREX

(tiré de la version anglaise du livre dont vous parlez)

Voir aussi, sur GoogleBook :

Private warriors

Par Ken Silverstein,Daniel Burton-Rose

(pages 121 et suivantes)

Il y aura beaucoup à dire et peu de temps dans un documentaire sur Klaus Barbie. Il serait cependant intéressant de parler de Stefano Delle Chiaie.

http://fr.wikipedia.org/wiki/Stefano_Delle_Chiaie

Stefano Delle Chiaie participa notamment, aux côtés de Klaus Barbie, au “Cocaine Coup” dirigé par Luis Garcia Meza Tejada en 1980 en Bolivie :

http://fr.wikipedia.org/wiki/Luis_Garc%C3%ADa_Meza_Tejada

Durant une audition devant le sénateur Giovanni Pellegrino, pendant laquelle il rapporte ce fait, il raconte avoir voulu participer à un « mouvement révolutionnaire mondial » et se référait à une « internationale noire fasciste ».

Mentionnant la Ligue anticommuniste mondiale, il prétendit l’avoir quittée après un meeting au Paraguay, affirmant qu’il ne s’agissait que d’une vitrine pour la CIA. Il admit seulement avoir participé à l’organisation New European Order (Nouvel Ordre Européen) et nia avoir travaillé avec l’International Anticommunist Alliance vers 1974.

En 1982, il rencontre à Miami Abdullah Catli, le numéro deux des Loups gris, groupe ultranationaliste turc infiltré par Gladio.

http://www.monde-diplomatique.fr/1998/07/NEZAN/10656

Il faut aussi relire

Puppetmasters: The Political Use of Terrorism in Italy

Par Philip Willan

disponible sur GoogleBook (pages 164-165)

pour voir les liens entre Stefano Delle Chiaie et Elio Ciolini (actuellement en prison en Italie pour une énorme tentative d’escroquerie … ce personnage est loin d’être fiable mais devrait être au courant de beaucoup de choses, y compris en ce qui concerne la Belgique où il portait le faux nom de “Colonel Bastiani” et était très proche de la bande de Patrick Haemers qui lui a même donné de l’argent).
Jean Herve
Antwoord:
Bedankt voor je bijkomende info. Het stuk over Merex is de kopie van een deel van het boek van Feinstein. Zoals ik op het einde van mijn boekbespreking stelde bevat het een aantal boeiende verhalen maar door een totaal gebrek een professionaliteit zijn er ook over dit hoofdstuk twijfels over de correctheid. Het verhaal is natuurlijk goed gekend en trouwens onvolledig. Ook Leon Degrelle – die toch ongestraft bleef! – deed vanuit zijn ballingsoord bij vriend Franco aan wapenhandel.
Vooral de VS heeft na W.O. II op grote schaal gebruik gemaakt van nazi’s om hun wereldheerschappij te vestigen. Oorlogszucht, folteringen en massamoord zijn dan ook drie der wezenlijke kenmerken van het Amerikaans imperialisme.
Willy Van Damme

Willy Van Damme

Le livre de Feinstein parle souvent de Lockheed. Cela vous intéressera donc sans doute de lire les extraits suivants. Par ailleurs, Douglas MacArthur II (ambassadeur des USA en Belgique et neveu du “fameux” général de la seconde guerre mondiale, proche du “révérend” Moon) a présidé l’EIM (European Institute Management) et sauf erreur de ma part, a été lié à la BBL (à la même époque que Florio Fiorini et Giancario Parretti ?) … :

Le blanchiment en Belgique
L’argent criminel dans la haute finance

Par Jean Vanempten et Ludwig Verduyn

Editions Luc Pire, 1994

Page 50 :

(…) C’est sur les ruines de l’empire Calvi que Florio Fiorini entama son ascension. Fiorini avait été dans les années 70, de concert avec Leonardo Di Donna, responsable de la gestion financière de la compagnie pétrolière d’état, l’ ENI. Ce sont eux qui sortirent Calvi de ses premiers ennuis financiers. Lorsque le patron de l’Ambrosiano dut relever sa couverture sa couverture bancaire en 1978, il lui fallu trouver de nouveaux moyens financiers auprès d’une source au-dessus de tout soupçon. Calvi et la direction financière de l’ ENI établirent un plan double. Les motifs qui poussèrent l’ ENI à aider la Banco Ambrosiano sont obscurs. Ce qui était tout à fait clair, par contre, c’est que tant Fiorini que Di Donna étaient membres de la loge P2. (…)

Page 54 et suivantes :

Un tel succès ne pouvait soustraire longtemps SASEA des feux de l’actualité. D’autant que Fiorini sut s’entourer de personnalités au-dessus de tout soupçon. Nello Celio, ex-président du Conseil fédéral Suisse, devint président de SASEA. Aux Pays-Bas, Bobel fut placé sous la houlette de l’ancien secrétaire d’état aux finances A. Nooreboom. La famille Fentener, dont le nom se rattache à des entreprises comme Makro, s’embarqua aussi dans l’aventure. Les cercles de la haute finance étaient ouverts à Fiorini et ses belles cartes de visite. Mais il lui fallait encore un bailleur de fonds. Fiorini se mit en relation avec les Lefebvre d’Ovidio de Clunières de Balsonrano, une puissante et fortunée famille franco-sicilienne avec à sa tête deux frères, Antonio et Ovidio. Mais les Lefebvre, eux, n’étaient pas tout à fait au-dessus de tout soupçon. En 1975, “il professore” Antonio – il enseignait le droit à l’université de Rome – fut éclaboussé par le scandale SI.RE.NA. Une affaire de disparition de fonds dans une entreprise de construction sicilienne qui ne fut jamais tout à fait élucidée.

L’Ufficio Cambi – le service financier à Rome – ouvrit une enquête en 1985. Elle aboutit à l’inculpation d’Antonio Lefebvre et de son épouse, Eugenia Beck, par le procureur général de Rome, le 26 juin 1986. (…)

Ovidio Lefebvre, lui aussi, avait eu maille à partir avec la justice. Il fut accusé en 1980 d’avoir soustrait 800 millions de lires au fisc.

Les Lefebvre avaient bâti leur fortune sur ce que l’on appelle pudiquement le “négoce”. Une activité qui consiste à jouer l’intermédiaire dans le commerce international et qui se paye en commissions. Le négociant ne voit que rarement les marchandises échangées. Son travail est d’ordre purement administratif mais il laisse place à toutes sortes de transactions financières.

C’est cependant le scandale Lockheed qui causa le plus de tort à la réputation des Lefebvre. Le constructeur aéronautique américain était, dans les années 1970, le champion toutes catégories de la corruption. Le moindre avion vendu s’accompagnait d’un joli pot-de-vin. L’affaire reste gravée dans les mémoires néerlandaises à cause du rôle joué par le prince Bernhard.

En Italie, c’est la famille Lefebvre qui représentait la firme Lockheed. Pour ce faire, ils avaient mis à profit leurs relations au plus haut niveau. Comme par exemple Giovani Leone, homme politique de grand format qui deviendra plus tard président de la république.

(…)

Tout ceci ne diminua pas la réputation de financiers aux reins solides de la famille Lefebvre. Nello Celio, par exemple, affirma que c’est à la demande des Lefebvre qu’il accepta la présidence de SASEA. Lefebvre – par ailleurs membre de la fameuse loge P2 – se montrait alors actif en Belgique. Il maria d’ailleurs une de ses filles à Daniel Cardon de Lichtbuer, administrateur de la BBL, seconde banque commerciale du pays.

En 1982, l’actionnaire principal du Groupe Bruxelles Lambert voulut réduire sa participation dans la banque de 40 à 15 %. Mais les acheteurs étaient rares, la crise économique battait son plein et le climat financier était défavorable. Daniel Cardon en parla à son futur beau-père qui se montra intéressé par la BBL. En 1982, Lefebvre acheta 10 % de la BBL via trois holdings : Silverdale, Onside et Guila. Mais le 17 avril 1987, il apparut – au grand dam des autres actionnaires BBL – que Lefebvre avait transféré ce paquet d’actions vers SASEA. Le holding devenait ainsi le deuxième actionnaire de la BBL. C’était d’une importance capitale pour Fiorini. SASEA avait enfin acquis cette respectabilité tant recherchée, grâce à sa participation dans la BBL.

Mais l’importance sans cesse accrue de SASEA commençait à susciter des questions parmi les observateurs. A ses origines, SASEA disposait d’un capital de départ de 50 millions de francs suisses. Un an plus tard, sa balance totale représentait 667 millions de francs suisses (…) On ne pouvait que s’interroger sur la provenance de ces sommes. Surtout au regard des ambitions futures du holding. A elle seuile, la reprise de Cannon nécessitait près d’un demi-milliard de dollars. Et même si SASEA réussissait à s’attirer des investisseurs honorables, où Fiorini trouvait-il le capital indispensable au maintien de sa propre position ? Car le “génie” y parvenait miraculeusement bien (…)

Mais la suite montrera que Florio Fiorini ne connaissait pas que des “personnalités importantes” et respectables.

(…)

Note : la suite (page 58) parle notamment de l’homme d’affaires franco-libanais Antonio Gabriel Tannoury. Tannoury fut montré du doigt dans les années 1980. On l’accusait d’être le fournisseur d’armes du dictateur lybien Khadafi. Il aurait été impliqué, en 1987, dans la livraison à la Lybie de trois conteneurs de matériel destiné à la fabrication d’armes nucléaires … Fin 1987, le président de SASEA, Celio, perdit patience. Il porta plainte contre Tannoury pour vente d’actions fictives. Tannoury prit comme conseil maître Jacques Vergès. Celui-là même qui défendait alors l’ancien chef de la Gestapo de Lyon, Klaus Barbie. Le très médiatisé Vergès ne tarda pas à découvrir le point faible de l’édifice Tannoury-SASEA. Il ne mit pas de gants pour poser la question essentielle : qui donc se cachait derrière la SI Bank ? (basée à Monaco avec un bureau offshore aux Seychelles : SI Bank = Seychelles International Bank). La SI Bank était fort sollicitée par Mario Ricci (vivant en Somalie et propriétaire du holding luxembourgeois Unifinco).
Jean Herve
Antwoord: Bedankt als steeds voor je bijkomende informatie.
Het boek van Jean Vanempten en Ludwig Verduyn is ook in het Nederlands verschenen. Het is wel al wat jaartjes oud. Het is alleszins betrouwbaarder dan dat van Feinstein. Dat hoort thuis in de categorie roddels. Dus in de bib bij Dag Allemaal en Story.
De door U vermelde reverend Moon van de zogenaamde Moonsekte mag hier in Europa en de VS (o.a. via de krant The Washington Times) dan wel een uiterst rechts imago hebben maar in Korea is dat wat anders. In Noord-Korea bezit hij samen met de familiedynastie van de Kims een fabriek voor de productie van wagens. Maar ja wat is links hé? Noord-Korea met zijn clownesk gedoe?
Willy Van Damme

Het bestuur en de medewerkers van OCMW Dendermonde en het Sociaal Huis wensen jullie van harte een jaar vol welzijn, vrede en vriendschap.

Theo Janssens Erik Huyghe Kerkstraat 115
Voorzitter Wnd. Secretaris 9200 Dendermonde
Antwoord:
Bedankt. En het OCMW van Dendermonde zal ongetwijfeld met de te beperkte middelen die ze heeft de grote sociale nood met dezelfde ijver als voorheen pogen te delgen.
Willy Van Damme

[...] Bron: Willy Van Damme’s Weblog. [...]