“…In mijn puberteit leerde ik tijdens de lessen economie op het VWO dat geld gekoppeld was aan de goudvoorraad van een land. Ook dát begreep ik niet zo goed. Waarom goud en niet bijvoorbeeld platina of diamant? Daarnaast had ik tijdens aardrijkskundelessen geleerd dat juist de door ons genoemde ‘arme landen’ de grootste rijkdommen aan grondstoffen hadden…
Waarom goud?
En waarom hing alles van de Amerikaanse dollar af en niet van de Duitse mark, de Japanse yen of de Hollandse gulden? Nooit kreeg ik een duidelijk antwoord hierop. Het was zoals het was en ik moest niet zo veel vragen stellen…”
http://www.vriendeling.nl/de-geldmythe/
Dit schreef ik bijna vier jaar geleden. Het is te gek voor woorden.
Een boeiend stuk las ik zojuist op http://www.boublog.nl/2014/07/11/richard-wolff-over-het-economische-nieuws-juli-2014/#more-20655.
We zitten in een mallemolen die maar blijft draaien… Zou mooi zijn als de stroom uitvalt. ;-)
Helmi,
die steeds weer uitkijkt naar Willy’s pennenvruchten.
Antwoord:
De kwestie met die dollar is dat het de enige munt is die in een voldoende hoeveelheid aanwezig is om grote handelstransacties te financieren. Landen aarzelen om hun munt in massaal internationaal voor dergelijke operaties ter beschikking te stellen omdat men zo ook deels controle over de munt verliest. Maar door steeds de dollar te moeten gebruiken is men dan weer in wezen de gevangene van de VS.
Dit is bijvoorbeeld het grote dilemma van ‘s werelds grootste handelsnatie, China. Die is nu heel geleidelijk bezig om haar munt vrij omwisselbaar te maken, d.w.z. zonder strakke overheidscontrole vanwege de Chinese overheid.
De positie van het goud is een eeuwenoud gegeven. Het was doordat het gegeerd was duur en dus interessant om het te gebruiken als geldmiddel. Een klein gewicht had reeds een grote waarde. De wereldhandel groeide de voorbij paar eeuwen echter zo exponentieel dat goud als geldmiddel of als tegenwaarde voor de geldhoeveelheid in omloop niet meer haalbaar was.
Als een goede huismoeder houden centrale banken echter meestal wel heel grote goudhoeveelheden aan. Vooral landen als Indië en China bezitten, deels zelfs in privaat bezit zoals voor Indië, over tonnen goud en ook zilver. Zij hamsteren en zijn vermoedelijk deels verantwoordelijk voor de huidige grote prijshausse voor het goud.
En hier kom ik bij een heel groot geschil tussen Duitsland en de VS die ik in mijn tekst vergeten was – maar is hier natuurlijk heel veel over te vertellen dat ik niet besprak – en die op dit ogenblik voor zover geweten in de klassieke media ook niet wordt beschreven, en dat is de Duitse goudvoorraad.
Na de overwinning van de VS op Duitsland nam de VS het Duitse goud in ‘bescherming’ mee naar huis. Immers, luidde de redenering, de Russen zouden eens kunnen komen. En dan zou dat goud wel eens echt kunnen verdwijnen richting Moskou.
Welnu, Duitsland vroeg de voorbije jaren aan de VS om haar goud terug te krijgen. Op een paar kilo’s na bleef die vraag onbeantwoord. Met andere woorden: Niet Moskou maar Washington stal het Duitse goud. Wat, dacht ik, een meer dan voldoende reden is om ruzie over te maken.
Uiteraard is het internationaal betalingssysteem op dit ogenblik al even onstabiel als de internationale politieke toestand. Beiden zijn nu eenmaal met elkaar verbonden.
Willy Van Damme