Op de BBC zag ik onlangs een verhelderende reportage in de rubriek ‘natuur’. Een wetenschappelijk onderzoeker naar het gedrag van apen had een tros bananen in een mand omhoog getrokken tot in de top van een boom en dan geobserveerd. Eerst kwam de alfa-aap van de bananen eten (VS-adminstratie en ‘Israel’). Die bepaalde dan wie van de rest van de troep ook mochten eten, de slaafjes, die de alfa-aap het beste dienden (de EU). De uitgesloten aap mocht niet meeëten (Palestina, Ukraïne, Irak, Afghanistan, Syrië, Libië, etc …) Uiteindelijk bedacht de uitgesloten aap wel een list om de dominante apen daar weg te krijgen en ook zijn deel te verkrijgen. Ik vind die zoölogische invalshoek altijd heel verhelderend om mee te nemen in een analyse. Aan onze natuur ontsnappen we niet, maar we beschikken wel over een menselijke capaciteit om daar goed mee om te gaan. De duizenden jaren oude constructieve Icarusmythe blijft actueel, maar ook de eveneens duizenden jaren oude Joodse stelling dat het voor een machtige (rijke) lastiger is om ‘het rijk der hemelen’ (= een stabiele, evenwichtige psychologische conditie) te bereiken dan voor een kameel om door het oog van een naald te kruipen (niet dus). Je hebt gelijk dus. Zelfs op het niveau van de machtsmedia zie je al hoe journalisten meestal actief participeren in de psychologische oorlogsvoering. Ze ontwikkelen een soort van tunnelvisie, vermoed ik, waarbij ze alles wat afwijkt van hun GELOOF, het GELOOF binnen hun organisatiecultuur, als ‘cognitief dissonant’ ervaren. Ik voel mij tegenwoordig vooral opgelucht dat ik daar nooit in terecht ben gekomen.
Edith Legrand
Antwoord:
U omschrijft het altijd op een vrij unieke maar correcte wijze. Voor mij een leuke interpretatie. Het doet ons eraan herinneren dat wij inderdaad zoals de rest op deze aarde maar dieren zijn die ook grotendeels als dusdanig reageren.
Journalisten willen vooral hun bronnen of mogelijke bronnen niet teveel voor het hoofd stoten. En voor iemand als Balliauw zijn dat gezien de aard van zijn journalistiek diplomaten. En dat zijn dus zowel bronnen als vrienden. Zijn collega Peter Verlinden echter heeft naar ik zelf ervaarde wel wat vijanden in dat milieu.
En zijn bijdragen zijn nochtans zeker niet slechter, integendeel. Het bewijst wat ik al decennia zeg, je moet correct werken en dat zullen ze ook wel aanvaarden en zelfs appreciëren, zij het met lange tanden.
Ik geloof niet dat iemand in dat milieu mijn beweringen zal weglachen. Maar daarvoor moet je ballen hebben, haar op je tanden, kortom de durf om correct te zijn. Balliauw & Co zijn als bange wezels, lafaards die de waarheid verkopen voor een copieuze maaltijd met ergens een eerste secretaris op de ambassade van iets als Chocowakije. Zielig zo’n ‘journalisten’.
Willy Van Damme