Jou voorstellen als een ‘Poetin aanbidder’, iemand die aan idolatrie doet, is een vorm van indimidatie, een poging om jou de mond te snoeren. Idolatrie is typisch gedrag voor adolescenten. De persoon die jou dat verwijt maakt, probeert a) zich boven jou te stellen; b) jou uit te schakelen als participant in het debat. Er zijn mensen, die tegen die intimidaties niet opkunnen en in hun schulp kruipen. Hopelijk laatje dat niet gebeuren.
Edith Legrand
Antwoord:
Ik denk niet dat iemand die hier reageerde dat ook zo schreef. Dat is, denk ik, een misverstand.
Deze blog wil geen klassiek persorgaan zijn dat evenwichtig bericht over al wat er in de wereld gebeurt.
Ik heb hier ooit een tekst van Marc Ernst geplaatst omdat ik hem wegens die specifieke beschuldiging zeer interessant vond. Hier zal je immers zelden kritiek vinden op de Chinese, Iraanse of Russische leiders.
De reden is simpel. Onze klassieke media puilen al uit van dat soort aanvallen die in de meeste gevallen alleen maar pure laster zijn.
Neem de manier waarop ze Rusland behandelen. Tonnen literatuur over een Kasparov, Navralny, Politovskaya e.a. vermoedelijk door de VS gefinancierde opposanten. Maar over de problemen van armoede, onderwijs, bevolkingsaangroei (of gebrek), racisme en de economie hoor of lees je bijna nooit.
Het bewijst trouwens dat al die in Moskou zittende buitenlandse correspondenten uit Nederland, de VS of Frankrijk geen echte interesse hebben – of ze niet mogen tonen – voor de reële problemen van het land.
De VRT heeft een vaste correspondent in Beijing en die brengt soms reportages over andere en zeer boeiende aspecten van de Chinese samenleving. Dat is journalistiek die hier in dit geval dan nog wel gaat.
Ik wil de leugens, verdraaiingen en halve waarheden die onze media verspreiden bloot leggen en de werkelijke toestand analyseren, wars van vooringenomenheid en propaganda. Er is al voldoende modder over bijvoorbeeld Assad geschreven door een Jorn De Cock dat ik die nog eens zou moeten herhalen. Dat zou pas dom zijn.
Willy Van Damme