Ooit had ik een lief in Sint Amands (1969); ik kwam dus weleens in De Vaandrig. Twee maal (!)waarvan eentje een bluesconcert. De Vaandrig was een smerig bruin café waar de alternativos toen samenhokten. Typisch voor die tijd (1969-1975).Iedereen lang vettig haar, u kent het wel.(Ja, jij ook Willy) Overbodig om te zeggen dat ik met mijn korte haren en het brave meisje aan mijn hand onmiddellijk opviel. Voor de plaatselijke inwoners was De Vaandrig dan ook des duivels. Van Sint-Amands met de fiets naar huis en toen zag ik in Baasrode een lichtje branden. Eén uur ‘s nachts en toch maar afgestapt. Het bleek De Vliet te zijn. Drie man in het zaaltje waarvan één (waarschijnlijk de lui waarover u schrijft) mij de lof zong van een bepaalde Jazzplaat. Keihard liet hij “Take 5″ op mij los. Zo is voor mij, via het toeval en één vettige pint de liefde voor de Jazz begonnen. Dus toch bedankt Vliet !
Peter Beeckman
Antwoord:
In De Vaandrig kwamen nogal wat Dendermondenaars en hun vader moest hen dan komen halen. Er werden daar vele koppeltjes gevormd en wie weet… Er werden vriendschappen gevormd voor het leven. En wie gans het verhaal bekijkt en heel goed kijkt zal mij opmerken in een bijrol of is het hoofdrol.
Ik sprak vandaag nog met een zekere P.B. uit Dendermonde, een door U goed gekend figuur, over zijn dolle avonturen in sommige van die door mij opgenoemde ‘koten’. En die P.B. heeft tegenwoordig zelfs geen haren meer. Verloren aan De Spinnekop?
Willy Van Damme
↧
Reactie op Eddy Verhavert, Peter Rooibos en de tragiek van het leven door Peter Beeckman
↧