De mainstream media, inclusief, die die betaald zijn met ons belastinggeld, spelen altijd een oorlogbevorderende rol. Dat was doorheen de geschiedenis altijd al zo. Het was het probleem waar de kerk mee gekampt heeft. Toen de kerk een belangrijk medium was, was ze een aantrekkingspool voor opportunisten. De huidige spraakmakende journalisten zouden in een eerdere fase in de geschiedenis wellicht bisschoppen of pastoors zijn geweest. Het kwaad gaat gewoon waar de macht is.
Edith Legrand
Antwoord:
Ik denk dat je over die pastoors en journalisten wel gelijk hebt. Een Thomas Moore zou nu waarschijnlijk een Luc Van der Kelen of Yves Desmet zijn.
Wat betreft de attitude van de pers ten overstaande van het nieuws betreft denk ik dat dit een complexe zaak betreft waar censuur natuurlijk centraal staat.
Wat ziet men als voor de krant/het journaal als nieuwswaardig? Het is een erg persoonlijke keuze en men kan daarbij kiezen over massa’s onderwerpen, gaande van de vervanging van een minister in Bhutan tot een massaslachting in Congo, een enorm verkeersongeluk in de VS met een dode filmster, een ruzie binnen Open VLD en de verkoop van een duif in Zuienkerke.
De minister uit Bhutan zal het niet halen en die duif mogelijks wel. Vooraan zal die filmster staan. Het is nieuwsmanagement. En dan spelen de hoofd- en eindredacties een grote rol. En daarachter staan dan weer de eigenaars die de keuze maakten voor de hoofdredactie en zo, direct of minstens indirect, voor de eindredactie.
En tussen die nog twee kranteneigenaars en de politiek en topadministratie zijn er eveneens voortdurend contacten. Veel heeft hier ook te maken met geld en macht. Eigenaars willen logisch geld verdienen en hebben daarover gesprekken met de politiek. En de politiek heeft dan weer nood aan een goede pers om herverkozen te raken.
En politici zijn dan weer gebonden aan de relaties met de grote machtigere landen als de VS, Duitsland en Frankrijk. Het hangt netjes aan elkaar vast en niemand wil die relatieve onderlinge rust in gevaar brengen. Met als gevolg zelfcensuur en als dat nodig is direct ingrijpen.
Dwarsliggende journalisten worden op een zijspoor gezet en moeten verslag uitbrengen over de verkoop van die prijsduif. Blijven ze verder dwarsliggen dan is er het ontslag zoals met Daniël Buyle.
De man werd officieel bij de VRT ontslagen mede omdat de door hem gemaakte nieuwsuitzending iets meer dan de afgesproken tien minuten duurde. De man die hem ooit ontsloeg kwam hier trouwens onlangs voor het Davidsfonds spreken over de macht van de pers. Hij kan het weten.
Een ander element is de mentaliteit onder journalisten om te conformeren, om zijn hoofd niet boven het maaiveld te steken. Men gelooft ook gewoon de leugens van The New York Times & Co want dat is HET te volgen voorbeeld.
En dat vooroordeel pogen te doorbreken is erg moeilijk. Ik ervaar dat al meer dan 35 jaar. Poog maar eens in de klassieke media een kritisch artikel over iets als Amnesty International te schrijven. Je krijgt het aan geen straatsteen kwijt.
Het gevolg is wel dat de media een groot leugenpaleis zijn. Met alle gekende gevolgen want mensen zijn over het algemeen gewoon lichtgelovig. Hoe spijtig ook. Maar de elite die hogerop aan de touwtjes trekken weten dat héél goed.
Willy Van Damme