Oorlog voeren is een teken van machteloosheid, maar ja, voor onze patriarchale samenleving heeft het een testorongehalte dat velen niet kunnen missen.
Niemand met kennis gelooft dat wij de heersers van Turkije, Saoedi-Arabië en trawanten, Al Nusra en IS (en nog anderen zoals Boko Haram) definitief kunnen uitschakelen, vooral omdat zij ook onderdelen vormen van een bredere strategie. En zelfs al zouden wij de belangrijke spelers op één lijn krijgen dan nog zou het niet lukken. De terroristen zouden zich verspreiden en onder een andere vorm terugkeren (eigenlijk deed Al Qaeda dat ook, ongeacht hoe hoog Kerry ook van de toren blaast dat zij Al Qaeda vernietigd hebben). Vernielen is symptoombestrijding.
Er zijn tijden waar de diverse belangen van groepen zich op een eigenaardige wijze aligneren (ik ga op dit eigenaardige en redelijk onbekende fenomeen niet diep in, maar hij die een prachtig literair voorbeeld wil, kan L’Etranger van Albert Camus lezen).
Losse feiten en beweegredenen smelten voer vele decennia stilaan samen tot een coherent geheel met zware gevolgen. En precies omwille van die diversiteit en golfbewegingen is het zo moeilijk om een oorzaak aan te wijzen. Het is natuurlijk dankbare materie voor de media omdat er altijd wel een visie kan verkondigd worden die enige waarheid bevat, maar ze dragen weinig bij tot het verstaan van de globale trend (onze aandacht spitst zich vooral toe op direct causes en niet op distant causes). Bovendien biedt de onderliggende diversiteit verschillende uitkomsten zodat voorspellen geen zin heeft.
Het voorbeeld van de onenigheid binnen de NATO is een voorbeeld van een disruptie zonder belang. Dergelijke disrupties doen zich regelmatig voor en vormen omwille van hun afwijking van wat moet, een dankbaar onderwerp om over te schrijven. Echter zulke disrupties breken de trend niet.
Vandaag maken wij zo’n reeks van disrupties mee: de MSM wordt zich zoals gewoonlijk laattijdig bewust van de wrede dictatuur van SA en haar betrokkenheid bij IS en mocht het niet zo triest zijn dan zou het grappig zijn om te zien hoe de elite zich weert als een duivel in een wijwatervat om haar economische belangen te verdedigen. Ook die MSM helderheid zal niet meer dan een disruptie zijn.
Mijn betoog is nogal vaag, maar het tijdstip van alignering van belangen valt wel redelijk goed te voorspellen, namelijk het ogenblik dat de economische belangen de democratie en politiek opzij zet. De reden is voor de hand liggend: landen en mensen verschillen inzake cultuur, politiek en religie, maar wanneer het op economische belangen aankomt dan streven ze allen hetzelfde na.
Een meer praktische analogie om het onbelangrijke van een disruptie aan te tonen. Minister Peeters beloofde nu de geplande veroudering te bestuderen. Weet dat hierover het eerste boek geschreven werd in de jaren zeventig (door Ernst Mandell als ik mij niet vergis) en in de jaren tachtig Hewlet Packard veroordeeld werd voor een printer die na 15K prints dienst weigerde. Ook hier zien wij een lange termijn trend en de woorden en misschien actie van minister Peeters is maar een disruptie.
Even terzijde wil ik nog meegeven, heel ontgoocheld te zijn in Rusland’s oorlog. Putin sprak in het verleden wijze woorden. Die verlichting blijkt nu slechts een luchtspiegeling te zijn. Persoonlijk denk ik dat hij een grote fout maakt. Elkeen is blijkbaar vergeten dat in de eerste plaats Rusland verantwoordelijk was voor de opkomst van de Taliban en van de door de US en SA in het leven geroepen Al Qaeda. Rusland’s wrede optreden in Afghanistan liep slecht af en het zal ook zo in Syrië zijn, terwijl de US zich nu al verkneukeld in die afgang. Domme Putin!
GV
Antwoord:
Uw visie over wat in de periode 1979 tot 1990 in Afghanistan gebeurde is total fout en toont Uw gebrek aan kennis ter zake.
Toen in 1979 was de wereld wat men noemde verdeeld in invloedsferen, je had het zogenaamde westen, de vazallen van de VS en de vazallen van de Sovjetunie.
Daartussen had je dan een gans pak van zogenaamde niet-gebonden landen die tussen die twee machtsblokken zweefden. Veelal echter leunden zij dicht tegen de Sovjetunie aan zoals China, Indië, Cambodja, Indonesië, enzovoort.
Een van die landen die tot 1979 tot de invloedsfeer van de Sovjetunie behoorde was Afghanistan. Men is dit onder president Jimmy Carter heel bewust beginnen destabiliseren door opstanden uit te lokken en een staatsgreep te organiseren. Die coup mislukte.
Als gevolg daarvan stuurde Moskou troepen om de toestand te stabiliseren en dat was ook het doel van Washington. Men wou de Sovjetunie in een val lokken om zo weerwraak te nemen voor wat vier jaar eerder in Vietnam, Laos en Cambodja gebeurd was.
Dat was toen de versie van de Sovjetunie die echter in onze media weggelachen werd. Daar had men het steevast over een agressie en een inval van het Sovjetleger. Dat de wettige regering in Kaboel om die troepen had gevraagd wou men – bewust – niet zien.
Nu veel jaren later weten we echter met absolute zekerheid dat die versie van Moskou klopt en dat het toenmalig verhaal in onze media een grote leugen was, platte propaganda feitelijk.
En waarom weten we dat? Heel simpel, de architect van de Amerikaanse politiek in die periode, Amerikaans Nationaal Veiligheidsadviseur Zbigniew Brzezinski heeft dat in een interview met Le Nouvelle Observateur zelf zo gezegd.
Hij, een Pool van afkomst, wou zich gewoon wreken op Moskou wegens de Amerikaanse nederlaag in Vietnam en hen eenzelfde verlies bezorgen.
Dat de Sovjets en de Afghaanse regering van toen brutaliteiten begingen is absoluut zeker. De gruwel die de Mujahedeen toen pleegden tegen de burgerbevolking was echter nog veel erger. Zo werden bijvoorbeeld Schooldirecteurs die gemengd onderwijs gewoon onthoofd. Het was er toen zoals nu in Syrië. Niet geheel natuurlijk want beide landen zijn zeer sterk verschillend.
De Mujahedeen waren voor onze pennenlikkers de vrijheidsstrijders, helden, de Sovjets en de troepen van president Babrak Karmal waren misdadigers. U doet daaraan mee. Het zijn Brzezinski en Carter die het salafisme vleugels gaven en maakten tot wat het nu is, niet Moskou.
Brzezinski wordt trouwens over dat salafistisch gevaar door Le Nouvelle Observateur ondervraagd. Hij lacht dat gevaar gewoon weg. Het gesprek werd wel opgenomen in 2009. Dus na het WTC-drama maar voor de (sic) Arabische Lente.
En de toestand van toen in Afghanistan vergelijken met die nu in Syrië is appels vergelijken met courgetten. Herinner U ook dat de Russen het salafisme een zware nederlaag toebrachten in de Kaukasus.
Gedenk ook dat wij niet de oorlog verklaarden aan het salafisme maar dat het salafisme ons de oorlog verklaarde. Het westen heeft die salafistische bendes immers altijd gesteund.
Er is dus geen andere keuze dan terug te slaan. Er kan in een oorlog nu eenmaal maar een partij winnen. Of we dat jammer vinden of graag hebben doet niets ter zake. Wie niet terugslaat is bij voorbaat de verliezer.
Willy Van Damme