Beste Willy
Als ex-collega heb ik je werk altijd gerespecteerd, vooral de diepgravendheid, gedetailleerdheid en de duidelijke kennis van (bepaald) bronnenmateriaal die me als leek in deze materie toch wel vreemd is. Wegens gebrek aan kennis van deze materie kan ik geen zinnig woord over je vaststellingen/interpretaties zeggen en kom ik je wellicht naief over.
Maar sta me toch toe op mijn beurt een aantal diepmenselijke vragen te formuleren die me vanuit de onderbuik opborrelen. Is het nu echt allemaal peis en vree met Assad en Poetin? Hebben zij ecbt zo’n goede bedoelingen in de slachtpartijen in Aleppo en zijn het allemaal salafisten die ze ginder opjagen en doden? Zijn er écht geen onschuldige slachtoffers? Waarom liegen de media ons dat allemaal voor en stellen ze Assad en de Russen voor als massamoordenaars? Wat moeten we nu denken van het toch wel massaal met bewijzen overleden dopingschandaal dat onmiskenbaar en zelfs best begrijpelijk vanuit Poetins koker is ontstaan. Hoe kan een Poetin zijn sympathie uitdrukken voor een sujet als Trump en mogelijks – het zal nog moeten bewezen worden – via hacking proberen wereldwijd uiterst rechtse creaturen in het zadel te krijgen. Ik ken je, beste Willy en nogmaals met veel sympathie, toch niet als een fan van de Trumps, Le Pens en Wilders’ van deze wereld?
Probeer, beste Willy, ook vragen te stellen die misschien minder tegendraads zijn, maar zouden getuigen voor een globale kritische benadering van het dossier kwestie van een beetje serieux te behouden.
Met welwillend respect en vriendschappelijke groet
Patrick De Cock
Antwoord:
Bedankt voor je opmerkingen. Wie denkt dat Poetin en Assad heiligen zijn of mensen vrij van zonden is totaal verkeerd. ik heb dat trouwens wel eens gezegd voor diegenen die denken van Assad een heilige te maken. Over Rusland zelf ken ik te weinig om er diepgravend veel over te zeggen.
Wel is het duidelijk dat er een te grote sociale ongelijkheid is en er, zeker op het platteland, een te grote armoede. Een van de problemen, misschien wel het grootste, is de erfenis van de tirannieke Mongoolse bezetting, het tsarenrijk met zijn vorm van lijfeigenschap die lang bleef duren en de staatskapitalistische economie waar het land bijna 80 jaar mee zat.
Het gevolg is dat, in tegenstelling tot hier, mensen niet gewoon zijn om zelf wat te doen, ideeën te ontwikkelen, ondernemingen te starten en initiatief te nemen. Het systeem dat Lenin en nadien Stalin introduceerde was een commandostructuur. Je kreeg een bevel en voerde dat uit. Eens dat gedaan, had je gedaan. Punt, en het was wachten op een nieuw bevel.
Maar dat werkt contraproductief op de samenleving die leeft van de inventiviteit van mensen om vooruitgang te boeken. Dat is trouwens volgens mij de ware reden waarom de Sovjetunie kapot ging. Er was natuurlijk de sabotage van de Sovjeteconomie door de VS via de olieprijs die in de jaren tachtig in elkaar klapte. Maar voor mij was dat maar bijkomstig.
Wat betreft Assad is het beeld erg complex. Er was een dictatuur maar dat wilde niet zeggen dat elke opposant automatisch in een cel kwam die men daar dan folterde naar hartenlust. Dat gebeurde maar de meeste politieke gevangen waren salafisten van de moslimbroeders en of folteren wijd verspreid was weet ik niet. Ik vrees hier voor overdrijving.
En salafisten worden niet alleen daar maar ook hier tegenwoordig gemakkelijk in een cel gegooid. Logisch daar ze de samenleving zelf willen aanvallen en hun gruwelijke dictatuur installeren.
Een verhaal dat een uit Aleppo naar hier gevlucht koppel mij vertelde is dat van een rijk gezin uit Damascus die plots hun groot huis verloren door een vervalsing van het landregister in de hoofdstad. Dat gebeurt dus blijkbaar ook. En verder is het oorlog en in elke oorlog begaan all partijen steeds zware misdaden.
Weerwraak, sadisme, psychopathie, hebzucht, emoties, enorm leed, domme beslissingen, lafheid en heldendom zijn kenmerken van elke oorlog. Dat was zo onder de Grieken, Chinezen en Romeinen, dat was zo in de beide wereldoorlogen en dat is nu zo in Syrië. Men moet zich geen illusies maken. Mensen zijn mensen en zullen dat altijd blijven, onder welke omstandigheden ook.
Wat betreft Aleppo is de situatie het volgende. Er zijn daar een serie groepen die langs rebellenzijde tegen de regering en haar bondgenoten vechten. De voornaamste zijn Jabhat Fatah al Sham, het leger van de Islam, Ahrar al Sham, Fastaqem en Nour din al Zinki. Daarna zijn er nog een paar kleinere groepen actief maar qua man- en vuurkracht stellen die niets voor.
Al die groepen vechten in feite al vijf jaar samen met elkaar en soms ook wel eens tegen elkaar. Veel heeft gewoon te maken met het bezit van wegcontroleposten en grensposten om daar dan ‘belastingen’ te heffen. Al Qaeda vraagt soms zelfs in natura tot 50% van wat er bij haar passeert. Logisch dat er hierover ruzie ontstaat. Mensen zijn nu eenmaal hebberig.
Allen zijn ook een nest psychopaten, en ik wik nu echt wel mijn woorden, die met elkaar samen strijden tegen de regering. In Aleppo en elders in het noordwesten van Syrië is al Qaeda de sterkste partij, naast dan Ahrar al Sham. In wezen een soort kloon van al Qaeda. Ahrar al Sham is gesticht door leden van al Qaeda. Beiden bewegingen werken nauw samen maar zijn ook rivalen voor de macht en de centen.
Wat nu gebeurt in Aleppo is werkelijk een bevrijding. Vrouwen kunnen eindelijk hun zwarte kleren weggooien en terug een normaal leven leiden. Die toestand hadden we ook hier eind 1944 en nadien was het hier ook geen paradijs.
Veel verzetslui in Nederland en België – Ik heb hier ooit een boekbespreking gedaan van een Nederlands verzetsman en kleinzoon van de Belgische generaal Erasmus Warnant – waren nadien trouwens kwaad over al de illusies die men had gemaakt. Verbittering was hun lot. Zo is het ook in Aleppo en Syrië.
Maar er is buiten geweld geen alternatief wat betreft Aleppo. Wat ga je doen, bloemen gooien naar Ahrar al Sham? Het is dezelfde situatie als die in het Iraakse Mosoel alleen zijn er daar veel meer mensen. Maar over dat menselijk lot zal je bij de VN, de ngo's, westerse politiek en de media amper of niets horen. Die tellen dan niet.
In Syrië heeft men de keus tussen dit salafistisch allegaartje van psychopaten, ISIS – meer van hetzelfde – en de regering. Men kan die terecht van veel beschuldigen maar er is gewoon geen alternatief voor. En het is ook niet aan mij om te zeggen wie het land moet besturen maar als ik Syriër zou zijn dan zou ik duimen voor Assad, zelfs al is dat mijn vriend niet.
Het is hetzelfde hier, als ik moet kiezen tussen Filip Dewinter en Charles Michel dan is mijn keuze nog diezelfde seconde gemaakt. Meer moet je daar niet achter zoeken. Wat betreft de relatie van Le Pen en Rusland zou ik zeggen, de vijand van mijn vijand is mijn vriend. Dat is klassieke politiek, zowel lokaal, nationaal als internationaal. Het is plat opportunisme.
De VS en de EU steunen in Rusland politiek een crimineel als Alexei Navalny – De veroordeling van die man en zijn broer kwam er na een klacht van zakenpartner Yves Rocher, de Franse cosmeticagroep – en dus steunt men in Moskou zachtjes Le Pen. Zeer cynisch. Poets wederom poets.
Wat betreft het optreden van Rusland in Syrië en ook Irak is het vrij simpel. Vanaf de eerste dag stelde ik dat de VS in de kwestie Syrië Rusland op haar weg zou vinden. En in tegenstelling tot Joegoslavië zou men hier een njet krijgen van Moskou. Waarom? Met Joegoslavië kreunde Rusland onder Boris Yeltsin en nu is men genezen en kan men terug een eigen politiek voeren. Wat niet naar de zin is van Washington.
De reden voor het verzet van Rusland is velerlei. Eerst heeft Rusland zowel in Afghanistan als in Tsjetsjenië erg veel problemen gehad met het salafisme. Het vormt in de Kaukasus nog steeds voor haar een bedreiging. Gedenk dat er vele miljoenen moslims in het land leven die men vanuit Saoedi-Arabië, Qatar en Turkije poogt te bewerken.
Elke in Syrië gedode salafist is er een die niet in Rusland (of China en Indië met Xinjiang en Kashmir) kan komen vechten. Rusland voert dus in zekere zin een binnenlandse oorlog in Syrië. Verder is Syrië voor Rusland al vele decennia een goede partner. Zo zijn er veel gezinnen van Russisch-Syrische herkomst.
Rusland wil dit behouden en zich voor de wereld tonen als een betrouwbare partner. in tegenstelling tot de VS die probleemloos partners als Moebarak, de Iraanse sjah, Saddam Hoessein, enzovoort laat vallen. Wat de VS overal een zeer slechte naam aan het geven is.
Verder wil Rusland hier zijn nieuwe wapentechnologie testen en showen. Werken die tuigen hier dan zijn ze beter verkoopbaar. Na de oorlog met Georgië constateerde men in Moskou dat de Russische wapensystemen niet goed werkten en het leger veel ontbrak. De aanval van Georgië in 2008 – ongetwijfeld op instigatie van de VS – schudde Rusland wakker en sindsdien investeerde men enorm in nieuwe militaire technologie. Dat wil men nu uittesten en verkopen. Commerce dus.
Wat betreft dit dopingverhaal wens ik mij te onthouden. Complexe dossiers waarover ik te weinig ken zijn zaken waarover ik geen commentaar wens te geven. Het zou kunnen en het zou ook niet kunnen. Wel stel ik er mij vragen bij. Het dossier is geheel in handen van Britten, een Australiër, Canadezen en Amerikanen en dan gaan er bij alarmen aan en wordt ik achterdochtig. Toch logisch.
Maar dat bestuderen zou weken en misschien zelfs maanden vergen en daarvoor heb ik geen tijd. Recent kreeg ik de vraag om de Nederlandse crimineel Holleeder aan te pakken, een oude zaak met dubieuze Nederlandse zakenlui, de dood van die Nederlandse fotograaf in Libië en enkele lokale zaken in Dendermonde.
Boeiende verhalen maar ik heb er gewoon geen tijd voor en wil mij concentreren op die zaak in Syrië. Die schat ik veel belangrijker in, zowel op politiek, historisch als menselijk vlak. En die taak is gigantisch en wens ik niemand toe.
De rest moet dan maar wachten en zomaar over alles en nog wat schrijven doe ik niet. Ik wil serieus blijven werken. Je zal hier ook amper iets lezen over Afrika of niets over Latijns-Amerika. Ik ken het immers niet.
Willy Van Damme