Op Russia Insider las ik een interessante stelling. Het feit dat deze twee mannen gewoon alle regels van de spionnenpraktijk aan hun laars lapten, zoals bv zich nooit met twee verplaatsen, steeds via omwegen naar de bestemming vliegen, nooit hotels nemen, etc… maar toch vrij verdacht overkwamen met hun vreemde verhalen, zou kunnen betekenen dat ze waardepapieren koeriers waren voor één of andere oligarch. Dat blijkt een gangbare praktijk. Een militaire of security achtergrond is dan ook meegenomen. Idem dito vreemd verhaal die zgn GRU spionnen in Nederland die er gewoon alles aan deden om opgemerkt en gepakt te worden. Hun laptops bevatten doodleuk alle gewenste info om Rusland nog verder te kunnen beschuldigen. En dan bleken ze ook nog een taxi ticket in een jaszak gevonden te hebben dat leidt naar het adres van de GRU. Bellincat (weeral) bleek dan ook nog aan de hand van een nummerplaat de lijst opgesnord te hebben van een pak namen van GRU agenten. Dit lijkt mij allemaal dermate absurd en zo onprofessioneel voor getrainde geheim agenten, dat ik hier weer een desinformatie campagne vermoed. Ik vraag mij ook af waarom officiële instanties en de media een Bellingcat als betrouwbare bron aanvaarden. Stel je voor dat Jan en Pier uit Zeveneken wat gaan surfen en zich een onderzoekscollectief noemen. Gaan HLN en De Morgen dan ook plots hun beweringen voor waar aannemen? Het wordt hier steeds gekker.
Benesha
Antwoord:
Ik denk dat de verhalen van Jan en Pier uit Zeveneken probleemloos in de kranten raken mits zij een verhaal produceren dat past in het kader dat men op dit ogenblik in onze pers creëert. Of dat nu waar is of niet, het doet er niet toe.
Verder had ik recent met dat verhaal over perscensuur er op gewezen dat onze kranten moest het niet over de Britten maar over de Russen gaan men dan wel plaats zou vinden en zelfs pagina’s. Ik heb geenkristallen bol en ben Madame Blanche niet maar mijn voorspelling is dus al snel uitgekomen;
Verder is dit info die alleen gebaseerd op informatie komende van veiligheidsdiensten en regeringen die in een conflict partij zijn. Men moet dus als journalist heel voorzichtig zijn, het kritisch bekijken, de andere partij aan het woord laten en alles in de voorwaardelijke wijs zetten. als verwacht: Men vertikte het.
Verder heb ik als antwoord op een vorige reactie het rare voorval gegeven van de Sint-Egidiuskerk in Sint-Gillis Dendermonde van 30 augustus 2017 en ergens rond 17 à 18 uur. Buiten was er de jaarlijkse Bloemencorso en ik was in de kerk wat gezellig aan het babbelen met mensen van de Heemkring Marcel Bovyn die er hun jaarlijkse tentoonstelling hadden.
Plots hoorden we daar mensen in de kerk rondkijkend in een voor ons onverstaanbaar taaltje spreken. En toen we hen vroegen wat hun interesse was om die kerk te bezoeken en wie ze waren bleken het twee Russen te zijn. Wie weet die van het Britse novichok verhaal.
Zij hadden interesse in de kerk. een kerk die wel mooi is maar cultuurhistorisch van geen grote waarde. Ze dateert van rond het einde van de 19de eeuw en heeft geen bijzondere kerkschatten. En dus van veel minder waarde dan die in Salisbury of de dekenale Onze-Lieve-Vrouwkerk in Dendermonde centrum.
Men is in de journalistiek op dit ogenblik niet bezig met het berichten van de dagelijkse realiteit maar gewoon met het moddergooien. Dat elk land een spionagedienst heeft en in binnen- en buitenland gegevens verzamelen is een feit. Maar ik denk dat de VS, de Mossad en het Verenigd Koninkrijk hier recordhouders zijn.
En wat betreft het recente Nederlandse verhaal kan men zich afvragen waarom men die zogenaamde Russische ‘diplomaten’ niet arresteerde en voor de rechter bracht.
Diplomaten kunnen wanneer zij bij strafbare feiten op heterdaad betrapt worden wel voor de rechter gebracht worden. Het gebeurde echter niet. Een vraag die de kranten niet stelden: Waarom?
Wily Van Damme