Nmbm is het goed dan wel correct dat u Israel ter sprake brengt, in samenhang met al die ‘ontwikkelingen’ — ik bedoel eigenlijk verwikkelingen — in het Midden-Oosten. Daar is dit land, figuurlijk maar ook letterlijk, nooit ver weg. Houdt daarbij rekening met deze constellatie: voor Israel is Syrië nooit een echt probleem geweest, omdat de Mossad voldoende in staat was, en ís, de gang van zaken daar te beïnvloeden. Extreem kort gesteld zou ik al die zich voordoende feitelijke zaken — en dan met ingang van de vernietiging van de Iraakse kerncentrale(s) bij Osirak (1981) t/m de Amerikaanse inval in Irak in 2003 — willen aanduiden met wat wij ‘Balkanisering’ noemen; het fragmenteren en daarmee destabiliseren van een regio, wat (aan)geduid kan worden met die aloude term divide et impera. Als voorbeeld hierbij wil ik wijzen op het feit dat Israel zonder enige moeite of zorg het Syrische gebied kan binnenvliegen om de aanleg van voor Israel ongewenste zaken — kernreactors — te frustreren, en dergelijke.
Ik ben wel van (bescheiden; zie boven) mening dat deze situatie niet voor eeuwig zo zal blijven; eens komt het moment waarop de kongsie Israel-VS ten onder gaat aan hoogmoed dan wel verwaandheid; ik ben eigenwijs genoeg om te durven stellen dat aan dit monsterverbond rond 2036 paal en perk gesteld gaat worden. Dit in samenhang met het rond die tijd vrij komen van (nu nog) geheime documenten m.b.t. de moord op VS-president John F. Kennedy; een moord waarbij de Mossad nooit ver weg is geweest, zonder dat dit in de publiciteit heeft kunnen geraken. Een kras staaltje, zeker weten!
Egbert Thalens
Antwoord:
Sommigen zeggen dat Israël nog nooit zo sterk gestaan heeft als nu. Ik, en blijkbaar ook U, bent een andere mening toegedaan. Israël, en voordien de zionistische terreurgroepen als voorloper van de staat Israël, voert als sinds het einde van wereldoorlog I een oorlog tegen de Arabische bevolking in de regio. Tot de Yom Kippur oorlog van 1972 met succes, zij het dat ze het dan bij die laatste oorlog al heel moeilijk hadden.
Sindsdien zijn er een serie oorlogen in Libanon geweest en de reeks gevechten rond Gaza. Geen van deze leverden een duidelijke overwinning voor Israël op. De laatste van 2006 in Libanon was zoals men ook in het Israël voluit steunende Westen toegeeft een mislukking.
De in 2011 begonnen oorlog tegen Syrië is echter militair en politiek voor Israël haar grootste nederlaag ooit. Ook de pogingen om een of liefst meerdere Koerdische staatjes op te richten zijn sindsdien mislukt. Zoals ook de pogingen om Irak (en Syrië) in stukken te hakken faalden.
Militair staat Israël dan in wezen ook zwak zelfs al zijn twee van haar tegenstanders, Syrië en Irak, door de oorlogen economisch erg zwak. Eens het luchtafweersysteem S-300 actief is echter ook de superioriteit van Israël in het luchtruim verleden tijd.
Zeker ook daar Rusland zijn ultramodern S-400 in Syrië wist te plaatsen. Niet dat Rusland Israël gaat aanvallen maar Rusland staat niet echt aan de kant van de zionistische staat. De visie lijkt dat Moskou het met rust laat zolang het niet te agressief is.
Israël voert wel regelmatig aanvallen uit op Syrië – Blijkbaar wil Damascus om een verder escaleren te voorkomen toch niet echt terugschieten – maar in wezen zijn dat niets meer dan speldenprikken die militair geen enkele betekenis van belang hebben. Het lijkt eerder gewoon wraakneming voor de nederlaag.
De algemene indruk is naar mijn mening dan ook dat Israël zwakker staat dan ooit tevoren. Jazeker, de VS heeft een serie militaire basissen in de regio en haar reeks vliegdekschepen die haar desnoods ter hulp kunnen komen.
De recente uitlating van Donald Trump over wat het aan de VS kost om Israël te verdedigen moet echter in Israël als een waarschuwing zijn gekomen. Een ernstige. Tot voor enkele jaren had de VS het Midden-Oosten broodnodig om zich te voorzien in haar oliebehoeften.
Veranderingen op de energiemarkten zoals de opkomst van de elektrische voertuigen en de schalieolie en -gas die de VS tot een der top vier der olie- en gasproducenten maakt dat de VS het Midden-Oosten niet meer nodig heeft voor haar energiebehoeften.
Tot heden ging het verdedigen van Israël en Saoedi-Arabië samen met haar noodzaak om de Amerikaanse oliebevoorrading veilig te stellen. Dat is echter voorbij en zorgt voor een herdenking van de militaire en politieke strategie van de VS in de regio.
Het is niet meer de olie maar nu eerst en vooral Israël dat centraal staat in het Amerikaanse oorlogsbeleid daar. Voor hoelang nog? Israël heeft politiek zeker nog een uitermate grote invloed op het Amerikaanse beleid. Maar gaat dat, nu de economische motieven weg zijn, nog blijven duren? Verre van zeker.
Willy Van Damme