Niet alle verzwijgen is van het type “ze mogen het niet weten”. Het meeste is “wat gaat er gelezen worden” Een onderwerp of een narratief waarmee de lezers niet vertrouwd zijn vraagt heel wat introductie. Alles moet veel meer uitgelegd worden. Interesse moet opgebouwd worden. Het zit in de aard van de media om op cliches voort te bouwen. Zoals het in haar aard zit op conflict te bouwen.
Begin maar eens over de Europese Unie te schrijven, t’is boeken toe voor de gazet.
Tuyzentfloot
Antwoord:
Geweten is dat kranten bijna continu onderzoeken welke soort artikels gelezen worden en welk minder. Dit om zo commerciëler te zijn en veel van wat verschijnt is gewoon bladvulling met vette titels omdat die veel gelezen worden. Dat is begrijpelijk want een krant of weekblad is zoals een bak bier een commercieel product.
Maar dat helemaal niet brengen is wat anders. Dat bijvoorbeeld Het Nieuwsblad liever een verhaal over de liefdesperikelen van een of andere BV brengt dan iets over de BRICS kan je verwachten. Maar dat de zogenaamd betere media dat niet doen is niet logisch en is pure manipulatie.
Ik begrijp dat journalisten ook maar mensen zijn met vooroordelen over de oppermachtigheid en goedheid van het Westen maar dat ze het helemaal negeren klopt gewoon niet. En zelfs als dat zo is dan is het nog steeds journalistiek een zware fout.
Het is zoals met die betogingen, de ene krijgen massaal aandacht, de andere amper of helemaal niet. En dan moet je gaan kijken en pogen te analyseren waar die voorkeuren vandaan komen.
Trouwens over de Europese Unie verschijnen bijna dagelijks allerhande al of niet diepgaande analyses in bladen als The Guardian, NRC en De Standaard of Le Monde. Het is door het zien van die foto bij de FT en wat graven dat ik dit ontdekte. Ik was zeer verbaasd.
Willy Van Damme