Dag Willy, Ik volg je blog reeds geruime tijd en heb je ooit eens in Leuven ontmoet op een presentatie over geopolitiek. Hierbij het artikel over Bellingcat dat verschenen is in De Tijd van dit weekend. Ik denk dat je goed geplaatst ben om hierover ook je mening te ventileren. Ik ben benieuwd naar je reactie. De pdf van het artikel zit hierbij. Mvg. Bart Reekmans
Antwoord:
Je bijlage zat er niet bij. De journalisten spreken over Bellingcat zoals devote katholieken spreken over Jezus. Met de mond open vol verwondering en wee diegene die hen durft tegenspreken want Bellingcat doet in dogma’s. Men stelt bij hun beweringen nooit vragen. Dat is verboden.
Bij recent nog te publiceren – ik wacht nog op gegevens uit het Verenigd Koninkrijk – onderzoek kwam ik op het spoor van een bespreking door het Foreign and Commonwealth Office die een evaluatie maakten van die tientallen ngo’s die zij financieren. Bellingcat zijn bedriegers stond er te lezen.
Ik kwam hen voor het eerst tegen in de zomer en najaar van 2013 naar aanleiding van die aanval met sarin – en die is er wel degelijk gebeurt – in de regio van Oost-Ghouta ten oosten van Damascus.
Daarover was veel herrie en al diezelfde dag verwees het journaille naar Assad en, wat wil je, de Russen. Bellingcat, Human Rights Watch en C.J. Chivers, een oud-militair werkend voor de New York Times verwezen gezamenlijk als dader naar de vierde divisie van het leger die het presidentieel paleis beveiligde.
Men had een foto bemachtigd van de raket die wel degelijk gebruikt was en spraken van een tweede raket en aan de hand van hoe die twee raketten in de grond staken trok men twee lijnen en die kwamen 9 kilometer verder wonderwel samen aan het presidentieel paleis. Ze maakten er zelfs kaarten van.
HRW beweerde toen dat Bellingcat veruit de beste specialisten waren van het wapentuig dat in die oorlog gebruikt werd. Waarop HRW in een persbericht het Amerikaans leger opriep om Damascus te bombarderen. Mensenrechten dus. De NYT verontschuldigde zich nadien wel met een klein stukje achteraan.
Ze hadden die foto gekregen van iemand in die VN missie nog voor die officieel was gepubliceerd. Illegaal dus. Achteraf bleek dat er vooreerst geen tweede raket was en dat bovendien die ene raket in het allerbeste geval maar 2 kilometer ver kon vliegen. Ik vroeg HRW om uitleg maar kreeg geen.
Het was een ‘klein’ detail welke onze media dan maar verzweeg. Le Monde had in die periode samen met de Franse regering beweert bewijzen te hebben voor chemische oorlogsvoering door het leger. De VN-onderzoekscommissie verwees die onzin naar de prullenmand. Le Monde schreef hier niets over.
In de NRC schreef hun ‘specialist’ Karel Knip dat die sarin wel degelijk van Assad kwam en gegooid was met een handgranaat. Wat eerder iets is voor een stripverhaal met Jommeke. Ko Collijn van het ‘prestigieuze’ Clingendael hield het in diezelfde editie (!) bij een vliegtuigbom Maar het was een grondraket.
De sarin was heel vermoedelijk afkomstig van een luchtmachtbasis van het leger die rond december 2012 door die jihadisten was veroverd. Harald Doornbos heeft in het tijdschrift Foreign Policy er een goede beschrijving van gegeven. Oost-Ghouta gebeurde waarschijnlijk met hulp van de VS/Barack Obama.
Willy Van Damme