Wat moeten wij hier mee, Willy?
http://www.kpnvandaag.nl/#news/Buitenland/anp-200114-359/Ban_Ki-moon_trekt_uitnodiging_aan_Iran_in
Joop de Jong
Antwoord:
Mijn sterke vermoeden is dat men dit al weken vooraf zo plande maar dat men die rebellen daarover in Istanbul in het ongewisse had gelaten. Ik denk dat men in Moskou, Washington en elders schrik had dat men die paar tientallen die tekenden dan zeker niet zou kunnen overhalen om naar Zwitserland te komen.
Als gevolg van de Saoedische propaganda is er onder die jihadisten een onvoorstelbaar diepgewortelde haat tegen Iran gegroeid. Vandaag nog was er weer een zeer moorddadige aanslag in Pakistan tegen sjiieten. Die haat is nog erger dan die ooit van de NSDAP en Hitler tegen joden.
Daarom dat men heeft gewacht tot zondag om dat bekend te maken. Maar dat is wel onvoorstelbaar grof om zo met die mensen hun voeten te spelen. Uit wat ik vandaag las heeft men een ganse zondag vanuit diplomatieke hoek die Quislings onder druk gezet, tevergeefs.
Maar ik begrijp dat hoor, die Quislings hebben ook een leven, een vrouw en kinderen en hebben geen zin om in de handen van zeer moorddadige wraakzuchtige jihadisten te vallen. En daarom was om naast Assad en Rusland ook nog met Iran aan tafel te zitten voor hen uitgesloten.
John Pinoccio Kerry poogde in de media dan nog maar eens zijn hachje te redden door te stellen dat de VS van niets wist en er zeer hard tegen was en ook dreigde met weg te blijven. Alsof Ban Ki-moon zonder hun steun zo optreden. Het is te zot voor woorden. De VS luisteren er trouwens zowat iedereen af.
Men moet ook weten dat Iran een erg nationalistisch land is die zich ziet als een grootmacht die ook nog de bakermat is van de mensenrechten – de Perzische koning Cyrus en zijn kleirol die de Britten hebben gestolen en die nu in het British Museum ligt – en dat nu terug machtig is. Die wilden hautain geen knieval doen. Ook begrijpelijk maar dom.
En daar men geen vredesconferentie kan houden zonder twee partijen hadden die Quislings een zeer goed drukkingsmiddel. Geen Quislings in Montreux betekende geen vredesconferentie. En dus moesten Teheran, New York, Moskou en Washington voor hen wel buigen.
Verder is die vredesconferentie een farce, diplomatiek theater van het betere soort. Men heeft een 40 landen die gaan aanwezig zijn, een groepje Quislings en de Syrische regering die militair veruit de sterkste partij is.
De andere militair sterke partij zijn de tientallen groepen en groepjes die of tegen de bevolking vechten, tegen elkaar of tegen de regering. Als ze niet te druk bezig zijn met het plunderen. Maar die is niet in Montreux aanwezig en heeft ook geen zin in onderhandelen. Ze willen alleen maar tot de laatste jihadist vechten om de totale overwinning te bekomen.
En bovendien zouden ze, moesten ze willen onderhandelen, nooit één delegatie kunnen vormen. Daarom kan Montreux/Genève 2 nooit tot een vredesakkoord leiden.
Wat wel kan is dat er tussen de regering en die aanwezige Quislings een akkoord wordt gesloten. Waaronder dan de handtekeningen komen van al die 40 landen.
Op dat ogenblik ontstaat er een alliantie van iedereen tegen die jihadisten en staan ze geïsoleerd. En dat is zo te zien het ultieme doel van die bijeenkomst. Enige andere goede uitkomst is niet mogelijk.
Bovendien moet men constateren dat de Onheilige Alliantie van onder meer de VS, Israël, Turkije, Frankrijk en Saoedi Arabië tot midden vorig jaar zich met alle middelen verzette tegen een vredesconferentie.
De kentering is er rond mei 2013 gekomen en hangt niet toevallig nauw samen met de evolutie van de geheime gesprekken tussen de VS en Iran.
Toen Koffi Annan, de vorige door de VN en de Arabische Liga aangestelde vredesonderhandelaar, de handdoek in de ring gooide kreeg hij alleen een bedanking van Damascus, Beijing, Teheran en Moskou. In Parijs, Riaad, Washington en Londen kon er zelfs geen beleefd ‘dank U’ vanaf.
Op zeker ogenblik dreigde Lakdar Brahimi, zijn opvolger, vorig jaar om hetzelfde te doen. Het gebeurde niet en ik vermoed dat hij toen een belletje gehad heeft van Washington om hem op de gewijzigde situatie te wijzen. Hij bleef en dat was iets wat mij toen opviel.
Willy Van Damme