Hallo Willy Van Damme
U schrijft……. enorme nederlaag voor de alliantie van Saoedi-Arabië, Qatar, Israël, Turkije, de VS, het Verenid Koninkrijk en Frankrijk. Was het via Franktijk dat men zich er mee gingen bemoeien? En mocht Frankrijk dat eigenlijk dat wel doen? Gezien de verdragen van de EU en Europa? Dat Nederland en België ook meededen weet ik. Maar ik snap Frankrijk als land in de eerste zin niet helemaal. Wat voor gevolgen heeft het voor Frankrijk zelf nu? Ik heb recent uw blog ontdekt. Dank
Vriendelijke groet nan
Antwoord
De Franse buitenlandse politiek is nog steeds gebaseerd op het idee dat het een grote mogendheid is die andere landen moet controleren. Juist zoals ook Duitsland en vooral het Verenigd Koninkrijk en zeker de VS.
Dat is natuurlijk waanzin want al meer dan tweehonderd jaar heeft het Franse leger op haar eentje geen oorlog meer gewonnen. Maar ja, luister naar het Franse nationale volkslied: ‘Le jour de gloire est arrivé’. (De dag van de glorie is aangekomen.)
Lang heeft Parijs gedacht dat ze een aparte buitenlandse politieke los van de VS moesten en konden voeren. Zij het wel binnen de EU. Vandaar de conflicten met de VS rond Rwanda en Irak in 2003. De oorlog in Rwanda was trouwens voor een groot deel in wezen een oorlog tussen Frankrijk en de VS waarbij België tussen beiden gekneld zat.
Met de komst van Nicolas Sarkozy veranderde dat geheel. Het werd terug volwaardig lid van de NAVO en Christine Lagarde, een advocate die nog in de VS had gewerkt, werd hoofd van het IMF. Sarkozy is trouwens familiaal gelieerd aan sleutelfiguren in de VS, namelijk Frank Wisner Sr, de stichter van de CIA.
In de EU is het de gewoonte dat de vroegere koloniale mogendheden een stapje voor hebben als de gewezen kolonies ter sprake komen. Zo krijgt Italië de voorrang bij het uitstippellen van de politiek versus Libië. Want de mooie verklaringen van de leiders van de EU en leuke foto’s zijn vooral schijn en verhullen vooral de werkelijkheid.
En dus is het logisch dat men bij het bepalen van het beleid ten overstaande van Syrië Parijs de voorrang gaf. Iedereen in de EU die enig belang had, Nederland of België bijvoorbeeld, deden ook en zeer enthousiast mee.
Luisteren naar hun diplomaten deden ze niet. Ze dachten de regering binnen de maand te hebben doen vallen en zagen het hoofd van Assad al op een schenkblad in Brussel opgediend worden. Dit ondanks de waarschuwingen van hun diplomaten.
In het boek Les Chemins de Damas, de wegen van Damascus, beschrijven Georges Malbrunot en Christian Chesnot over een hoogoplopende ruzie op de Quai d’Orsay in Parijs, het ministerie van Buitenlandse zaken, tussen de Franse ambassadeur in Damascus en de hoofdadviseur van Sarkozy.
Met de ambassadeur die tegen was en waarschuwde voor een totale mislukking. Men ging volgens het boek bijna op de vuist. Maar men deed de ambassadeur zwijgen. Hetzelfde heeft zich hier trouwens in België afgespeeld in de kwestie Libië met de ambassadeur die tegen was en onze politici eenstemmig voor, incluis de Groenen.
Nu zes jaar later ziet men de gevolgen, een vernield Syrië, ooit een der welvarendste en ontwikkelde landen in de regio. Men ziet de vele aanslagen in Frankrijk en elders in Europe. Met een Franse binnenlandse veiligheidsdienst (DGSI) die de door de DGSE (buitenlandse veiligheidsdienst) opgeleide terroristen moet uitschakelen. De complete waanzin dus.
Maar het is nu gedaan. Vandaag nog las ik een uiterst interessant verhaal van een Syrische contactman van de CIA in Turkije die in The Financial Times zegt dat men in de VS zelfs zijn telefoons niet meer beantwoord.
Men heeft binnen de EU nu recent in Malta besloten – omwille van het gezichtsverlies uiteraard achter de schermen – om met de Russen te gaan samenwerken rond Libië. En voor Syrië is men nu aan het werken aan plannen om te helpen bij de wederopbouw. Faut le faire, je moet maar durven. Eerst allers doen vernielen en dan met bakstenen afkomen. Zoiets kan men blijkbaar alleen in het Westen.
Willy Van Damme